Martin Bril & T.S. Eliot

Raar is dat, hoe je verdriet kunt hebben over iemand die je niet hebt gekend. Het bericht over het overlijden van Martin Bril -dat me per e-mail, via een bevriende collega, bereikte-kwam aan als een mokerslag. De laatste tijd las ik zijn werk met groeiend plezier, met stijgende bewondering. Hij kon de alledaagse werkelijkheid beschrijven zoals niemand anders kan. Met louter woorden als instrument kon hij beelden oproepen die iets filmachtigs hadden. Je betrad zijn wereld door het lezen van zijn stukjes. Nou ja, of het helemaal zijn wereld was weet ik niet, er blijft altijd een verschil tussen de schrijver en de persoon uit zijn columns. Dat verschil is privé-gebied, voorbehouden aan zijn vrouw, zijn kinderen, zijn dierbaren. Voorbehouden aan hemzelf.
Mateloze bewondering heb ik voor de wijze waarop hij met zijn ziekte omging. Waardig, zonder opsmuk.

In zijn stuk over zijn afscheid van Bril schrijft Pieter Broertjes, hoofdredacteur van de Volkskrant, dat Bril opeens glashelder was en zei 'De bal ligt stil tegen de muur. Ik kan hem niet meer wegtrappen, ik ben doodmoe.'
Een paar dagen overleed hij. De bal was met geen mogelijkheid meer weg te schoppen.

En nu, twee dagen later, op deze zonovergoten avond, denk ik aan Bril. Aan het feit dat hij er niet meer is om het dagelijkse te registreren en in woorden te gieten. Nu niet meer. Nooit meer. T.S. Eliot had gelijk: 'April is the cruellest month.'

Wees wijs, wees wijzer, wees Wereldwijzer

Wie kinderen krijgt wordt linea recta naar een andere wereld vervoerd. Een wereld van mateloze ontroering en gebroken nachten. Van vertedering en bezorgdheid. Van geschaafde knietjes en speelafspraken. Van tien minuten gesprekken en kinderfeestjes.

Een centrale rol is weggelegd voor de basisschool van je kind. De plek waar ze leren lezen en schrijven, waar ze leren in groepsverband te werken, waar ze kennis maken met de maatschappij in het klein. Daarom ben ik blij dat ik Thomas kan toevertrouwen aan basisschool de Wereldwijzer in de Haagse Roggeveenstraat. Deze school weerspiegelt de samenstelling van het Zeeheldenkwartier perfect. Hoog en minder hoogopgeleiden, donkere en blanke mensen, moslims en christenen leven hier harmonieus samen. Een gemêleerde school draagt hier enorm aan bij. Jong geleerd is oud gedaan. De school heeft nog meer troeven, zo heeft de Wereldwijzer als enige in Nederland het predikaat WijDe Wereldschool toegekend gekregen. Op deze school zorgt een bevlogen team ervoor dat kinderen opgroeien tot wereldburgers. Door een te gering leerlingenaantal staat het bestaan van de school nu op het spel. Eeuwig zonde zou het zijn als de school in 2010 de poort zou moeten sluiten. Daarom heeft een groep betrokken ouders, onder leiding van Brenda Fidder, de commissie Red de Wereldwijzer opgericht.
Suggesties, tips en adviezen voor het open houden van een kleine school zijn van harte welkom!

Meer lezen?