Exhibitionisme

Een blog bijhouden is natuurlijk een vorm van exhibitionisme. Hier wees mijn zwager mij onlangs op, niet geheel onterecht.
Dit let me niet om jullie te vertellen hoe ik gisteren genoten heb van mijn vrije woensdag.
Hoe ik voor het eerst begreep wat Madeleine, een vriendin van me, wel eens zegt, nl dat het huishouden ontspannend kan zijn.
Hoe ik eindelijk iemand heb gevonden voor de vele klusjes hier in huis. Klusjes die niet geklaard worden als je 2 linkerhanden hebt.
Hoe ik helemaal week werd van binnen tijdens de uren die ik doorbracht met de dekselse tweeling Lara en Julie. Twee dametjes van twee jaar oud. Pure zonneschijn, die kinderen. Geen overbodige luxe op zo'n mistige dag.
Hoe zelfs mijn neefje David -die niet op zijn mond is gevallen, om het eufemistisch uit te drukken-onder de indruk was van dit duo.
Hoe lief Thomas was voor de kleine meisjes. En hoe hij, tien jaar oud, bij me op schoot kroop en fluisterde: "ik heb je altijd willen vragen...wat jouw lievelingsmuziek was vroeger." Hij moest overigens flink slikken toen ik hem bekende dol op Abba te zijn geweest.
Hoe de torens van de katholieke kerk in de Elandstraat de hele dag in nevelen gehuld bleven. Hoe ik bij illustratrice Gurli (www.feilberg.nl) een openhartig gesprek voerde in haar sfeervolle keuken.
Hoe ik samen met Thomas kookte, een traditie op woensdag. En hoe ik er in slaagde een soep te maken die ik nauwelijks op kon, zo matig was het resultaat, terwijl het recept zo veelbelovend was (prei, erwtjes, munt).
Hoe ik de dag afsloot met een bad, in mijn prachtige bad op pootjes (het enige mooie object in mijn huis, door mijn vriendin M bestempeld als 'vlag op een modderschuit') en hoe de stress van de afgelopen dagen-waarin het mails, telefoontjes en vooral deadlines regende-van me afgleed.
En hoe ik nog even naar de slapende Thomas keek en zei 'ik houd van je' omdat ik blijf geloven dat dit in zijn onderbewustzijn kan doorwerken. Omdat ik wil dat hij zich gekoesterd voelt. Bemind. Geliefd.
En hoe de nacht als een deken over ons heen viel.

Genoeg

'Genoeg' is de naam van een tijdschrift dat ik onlangs heb gekocht. Het heeft tal van interessante artikelen over bestedingspatronen, lekker maar goedkoop eten, je spullen koesteren en zelf cadeaus maken.

'Genoeg' is ook de titel van mijn favoriete gedicht van Judith Herzberg:
Er is nog zomer en genoeg
Wat zou het ondraaglijk tillen zijn
Wat een gezwoeg
Als iedereen niet iedereen
terwille was
Als iedereen niet iedereen
op handen droeg

Nu ga ik mijn administratie bijwerken, want ik ben goed bezig. Heb eindelijk het gevoel dat met geld leren omgaan binnen mijn bereik ligt, dat ook ik het punt zal bereiken waarin ik tevreden vaststel: "ik heb genoeg". En dat ik me dan kan houden aan het gezegde: 'If you find honey, eat just enough.'

Opgevoed door je eigen kind

Thomas is heerlijk zelfstandig aan het worden. Als moeder is het soms lastig om in te schatten hoe ver en hoe snel dat gaat en waar de grenzen liggen.
Laatst vroeg ik hoopvol aan Thomas 'hoe zou je het vinden als ik voortaan op zaterdagochtend ga sporten, nu je zo'n grote jongen bent?' (hoezo, manipulatief?).
'Dat vind ik ongezellig' antwoordde Thomas zonder enige aarzeling. Hum. Dat had ik niet verwacht. Ik was een tikje teleurgesteld want het leek me zo prettig om in het weekend te kunnen sporten. Toen hij mijn gezicht zag, zei Thomas: 'tja, mam, als je iets niet wilt moet je het niet vragen.'
Kortom, ik heb het stadium bereikt waarin ik door mijn eigen zoon wordt opgevoed. Even wennen.

Dolce far niente/ Cabo Polonio

Mijn vriendin Jet (toegewijde moeder van Jacob, sinds kort ook thuiswerkmama) merkte het al op, de laatste dagen heb ik mijn blog niet bijgewerkt. Ze dacht dat ik het te druk had en in zekere zin had ze gelijk: ik had het te druk met nietsen.

Even geen druk, geen deadlines, geen leven bij de klok. De chaos op mijn bureau (waar de papieren zich weer hebben opgestapeld, verrassend is anders) gelaten voor wat ie is, de post ongeopend op een andere stapel, de afwas niet gedaan. Heerlijk toegegeven aan een luie bui die van de weeromstuit dagen achtereen duurde!

Wel heb ik veel tijd doorgebracht met Thomas, met familie en met vrienden. Gewandeld in dit prachtige lenteweer. Geklust op zolder. Gekookt. Maar één ding is zeker, met de dingen die ik de afgelopen dagen gedaan heb kom ik niet in het Guiness Book of Records.

Thomas genoot er duidelijk van, een wat minder gestresste moeder. Hij kletste er vrolijk op los, over wat hij later wil worden (stuntman, zucht!), over zijn vriendjes, over de middelbare school die hem aanspreekt, over basketballers en over TMF-hits. Het was heerlijk om zo onbevangen tijd met hem doorbrengen, zonder lijstjes, zonder schema's.

Heb ook veel zitten dromen. Ik geloof dat het wezenlijk is voor een mens om te dromen. Als je daarmee ophoudt houd je op met leven. En dromen mogen groots zijn. Mijn droom is een huis aan het Lange Voorhout en een strandhuis in Cabo Polonio, Uruguay. Zie afbeelding (als je erop klikt wordt ie groter). En tja, dat zal allicht altijd een droom blijven. Maar als die droom mij levend houdt dan is dat zo gek nog niet.