Gieter

Een vermogen heb ik eraan gespendeerd. Aan kinderspeelgoed bedoel ik. De dozen Brio liggen nog op zolder(in afwachting van eventuele kleinkinderen) omdat ik dat werkelijk mooi spul vind. Naast Brio kocht ik Duplo, Lego en K'nex, Kapla, puzzels en spelletjes in tot mislukken gedoemde pogingen mijn zoon 'alles' te geven en natuurlijk ook om mijn schuldgevoelens te bezweren. Ik herinner me echer dat Thomas het meeste plezier beleefde aan spelletjes waar geen speelgoed aan te pas kwam, zoals verstoppertje of het bouwen van een tent met tafels, lakens en stoelen.

Gisteren kwamen Lara en Julie hier logeren. Ze hebben op dit moment geen bad in hun huis en dus besloot ik om van het badritueel een feestje te maken. Er lagen grote badhandoeken klaar en geurige zeepjes, badjassen en een arsenaal aan badspeelgoed (van dolfijnen die zwemmen als je ze eerst opwindt tot educatief verantwoord en fel gekleurd materiaal, ook weinig originele gele badeendjes ontbraken niet). De dametjes hadden alleen maar oog voor een gieter en waren daar tijden mee zoet. De badspeeltjes bleven onaangeroerd.

Koffiepraat

Één van de nadelen van thuiswerken is dat je geen gesprekken over koetjes en kalfjes voert bij de koffiemachine. Althans...je kunt dit als een nadeel ervaren. Wijlen Margo Verbrugge, die vanuit haar huis een tekstbureau runde maar die vóór die tijd vaak in bedrijven had gewerkt zei ooit: "Of ik het mis, dat gezwam bij de koffie-automaat? Zeker niet!".

Zelf denk ik daar anders over en dit heeft wellicht alles te maken met mijn verslaving aan slap ge...O.H en sterke koffie. Gelukkig zijn er altijd oplossingen en in dit geval ligt de oplossing letterlijk bij mij om de hoek, want daar is een Albert Heijn XL waar je koffie of thee kunt drinken. Toen ik onlangs weer op het vertrouwde knopje van de machine drukte waarschuwde een oudere, beschaafde heer me: "Ik zou het niet doen, hoor, het apparaat moet worden schoongemaakt, wie weet wat voor bacteriën er in zitten." Hij zat iets verderop en had de Telegraaf in zijn hand. "Dank u wel" antwoordde ik, "maar ik neem het risico toch maar. Ik zou u trouwens willen aanraden om de Telegraaf niet meer te lezen, want ook dat lijkt me ongustig voor de gezondheid. Maar als ik vandaag niet lekker ben zal ik eh, aan u denken en het nooit meer doen."
De volgende dag was ik rond hetzelfde tijdstip bij de Appie. De man zat er weer "En, hoe is het gisteren gegaan?" vroeg hij. "Ik moet toegeven, mijn darmen rommelden wat" zei ik en keek tevreden naar de krant die hij voor zich had, de Volkskrant.

Tempo, Martin Bril en 'leentweeling'

In één van zijn stukjes voor de NRC schrijft Martin Bril over een avondwandeling met zijn hond waarin hij de hond het tempo laat bepalen. En de weg. Een mooi, beeldend stuk.
Vroeger had ik het niet zo op Martin Bril. Het leek me een tamelijk fantasieloze macho en zijn schrijverij leek me behoorlijk overschat, hoewel ik daar totaal niet over oordelen kon omdat mijn kennis van zijn vakmanschap zich beperkte tot het sporadisch lezen van de column over Evelien. Heb mijn mening drastisch moeten herzien na het lezen van de ontroerende voorpublicatie van een aantal bladzijden uit 'Mijn leven als hond' in het magazine van de Volkskrant. Qua vorm een origineel concept. Bewonderenswaardig,ook, hoe de schrijver zijn ziekte aankaart zonder zelfbeklag, zonder sentimentaliteit, maar ook zonder valse 'stoerheid'. Zijn columns voor de NRC lees ik met stijgende bewondering. Dat iemand zoveel kan schrijven in het aangezicht van de dood, zich ertoe weet te zetten en telkens weer zulke parels produceert vind ik erg knap.

Mooi is ook zijn (alweer wat oudere) gedicht over momenten van klaarheid.

Wat we willen:
Momenten
Van helderheid
Of beter van grote klaarheid
Schaars zijn die momenten
En ook nog goed verborgen
Zoeken heeft dus
Nauwelijks zin, maar
Vinden wel
De kunst is zo te leven
dat het je overkomt
Die klaarheid, af en toe.
MARTIN BRIL


Ik heb mijn hondjes nog nooit het tempo of de route van de wandelingen laten bepalen (in hun geval lijken de gevolgen me nauwelijks te overzien nl), maar dat deed ik vroeger wel af en toe met mijn zoon Thomas. Het kwam dan voor dat we drie uur deden over een blokje om. Maar ja, dan waren er wel sprookjes over de maan, over dorstige bloemen en angstige kabouters aan te pas gekomen.

Op woensdagen hebben we een "leentweeling" te spelen en met hen herhaal ik dit ritueel. We doen gemiddeld twee uur over de tamelijk verwaarloosbare afstand tussen hun peuterspeelzaal en mijn huis. Onderweg wordt er door de dametjes gemopperd over los zittende stoeptegels, wordt er gedanst, wordt er geroepen 'ik wil naar Monique!' of 'ik wil naar Koen' of 'gaan we naar de kinderboerderij?', worden er bloemen geplukt, worden wildvreemden aangesproken en worden er gesprekken met papegaaien gevoerd.

En het is alleen nog op die woensdagen dat die momenten van klaarheid waar Bril over schrijft binnen bereik lijken te liggen.

Achtbaan door de hel

Vandaag was het weer zover. Midden op de dag kon ik genieten van een oase van rust. In een lichte en ruime kamer met uitzicht op een mooie tuin kon ik mijn sores kwijt aan een man die niet oordeelt. Een man die verstand heeft van de krochten van de ziel en die in lekentaal kan uitleggen welke stofjes sommige mensen aanmaken en sommige mensen niet. Een man die al zoveel heeft gehoord en gezien dat hij niet opkijkt van mijn perikelen. Een man die er zijn werk van maakt mensen te begeleiden,te behandelen en indien mogelijk te genezen. Kortom, ik was -om een kat een kat te noemen- bij mijn psychiater. Een capabel en zachtmoedig man.

Op dit moment gaat het(met dank aan de farmaceutische industrie, de bezoeken aan voornoemde psy, de harmonie met Thomas & de vele wandelingen met de hondjes)goed met me.Dit is lang niet altijd het geval.Zoals velen met mij lijd ik regelmatig aan een 'geagiteerde depressie'. De combinatie 'geagiteerd' en 'depressief' wens ik mijn ergste vijand niet toe. Je hebt geen moment rust en dat maakt de somberheid nog lastiger te hanteren. Het is een helse drie-eenheid: wanhoop, paniek en de wetenschap dat er 'eigenlijk' niets aan de hand is. Ik zou heel graag echt kunnen beschrijven hoe het voelt, op een bijna zintuiglijke manier, om begrip te kweken en natuurlijk ook om het kwijt te zijn. Het lijkt me geen eenvoudige opgave om deze achtbaan door de hel in woorden te gieten. Bovendien hebben anderen dit ongetwijfeld allang gedaan, en veel beter dan ik ooit zou kunnen.
Mmmm, het is om somber van te worden.

Waar ik inmiddels wel van overtuigd ben geraakt is dat dit een ziekte is en dat een mens daar zelf weinig aan kan doen. Zoals in de BBC-serie Silent Witness ooit werd gezegd "these things are nobody's failure". Wat natuurlijk overeind blijft is de verantwoordelijkheid om zo goed mogelijk met deze ziekte om te gaan. In sommige periodes heb ik daar mijn handen, mijn hoofd en mijn hart aan vol.

Beestenboel

Lang, heel lan
g was het hier in huis overzichtelijk. Althans, wat de huisdieren betreft. Thomas en ik hadden een kater: Moezie. Op een mooie lentedag, jaren vóór Thomas geboren werd, had ik hem uit een Gents asiel gehaald. Een eigenzinnig dier, waar veel van mijn vrienden bang voor zijn. Niet geheel zonder reden, zo sprong hij ooit in de nek van mijn vriendin Veerle, knaagde hij de kabels van de koptelefoon van de vader van Thomas doormidden en haalde hij uit naar vrijwel iedereen die hier over de vloer kwam. Een dier, bovendien, dat ernstig ziek bleek toen ik hem uit het asiel mee nam naar de dierenarts voor controle. "Juffrouw", zei de goede man, "ik zou nog niet al teveel voer kopen, die kat heeft niet lang meer". "Hoe kunt u zoiets harteloos zeggen?" was mijn melodramatische reactie. Maar die oude taaie rakker heeft zijn ziekte overleefd en is met de jaren magerder en ook wat rustiger geworden.
Ergens in 2006 werd het huishouden aangevuld door schildpad Speedy. Erg veel,eh, vriendschap, heb je van zo'n reptiel niet, al is het fascinerend om naar zo'n beest te kijken. Weten jullie waarom schildpadden zo lang leven? Omdat ze nooit meer inspanning verrichten dan nodig. Veel werk hebben we niet aan Speedy, hij krijgt één keer per dag eten en één keer per week een badje. Een vriendin wees me er terecht op dat zijn badje erg klein was en nu mag Speedy in de riante badkuip baden maar nog altijd verroert hij geen vin, bij wijze van spreken. Kortom, een tikje saai is het wel, zo'n dier.
Maar niet getreurd, de beestenboel is verder uitgebreid, een maand of tien geleden deden de hondjes Spike en Laïka hun intrede. De kleine wildebrassen renden omstuimig door het huis, hielpen alle bloemen op het balkon de vernieling in, joegen de arme Moezie zowat over de klink, scheurden mijn woordenboeken aan flarden, beten de banken stuk en wisten toch onze harten te veroveren. Dat enthousiasme, die onvoorwaardelijke trouw, die kwispelstaartjes. De anarchie is compleet en de eenvoudigste dingen hebben rare taferelen & wilde scènes tot gevolg. Spike en Laïka zijn dol op het kattevoer van Moezie, hetgeen natuurlijk tot de nodige problemen leidt, al schijnt het een vrij algemeen verschijnsel te zijn. En sinds we onlangs op een nieuwe variant hondenvoer overschakelden is Moezie nu tot overmaat van ramp ook dol op het eten van de hondjes. De complicaties en wilde achtervolgingen zijn niet van de lucht. Streng en consequent opvoeden ligt niet in mijn aard en als kennissen zeggen dat de dieren bij ons thuis de baas zijn hebben ze misschien een beetje gelijk. Toch zou ik niet meer zonder ze kunnen. En Thomas al helemaal niet.

Barmhartigheid

Het was in één oogopslag duidelijk. De vrouw voor me in de rij wist wat het goede leven was: buffelmozzarella, gorgonzola, parmaham, parmezaanse kaas, carpaccio, gerookte zalm, venkel, dille en koriander lagen op de boodschappenband naast massa's vers fruit en een pak pampers. De vrouw in kwestie zag er bijna hinderlijk slank en verzorgd uit. Hoe sommige vrouwen presteren weet ik echt niet: bevallen, een kind krijgen en er nog altijd tiptop uitzien, bourgondisch eten en een slanke taille combineren, al die jaren na dato blijkt Orwell gelijk te hebben gehad: "we are all equal, but some are more equal than others." Maar ik dwaal af. Mijn eigen boodschappen staken schril af naast deze lekkernijen. Oordeel zelf: mini Bonzo hondenvoer, aardappelschijfjes en diepgevroren spinazie. Soberheid troef. Tot overmaat van ramp bleek ik niet genoeg geld bij me te hebben. Het schaamrood op de kaken tastte ik diep in mijn zakken. Tevergeefs. "Sorry hoor, doe de spinazie dan maar niet" zei ik tegen het meisje achter de kassa. De jonge man achter me -vlotte nieuwe Nederlander met brede glimlach-bemoeide zich ertegen. "Joh, je hoeft die spinazie niet terug te geven, ik regel wel iets. Anders krijg je niet genoeg vitaminen binnen." Erg lief natuurlijk, maar ik voelde me erg opgelaten en ging niet op zijn aanbod in. Wel voelde ik me geroerd. Datzelfde gevoel kreeg ik toen het meisje achter de kassa me vier pakjes voetbalplaatjes in de handen duwde "voor uw zoon", terwijl ik bij lange na de tien euro niet had gehaald, laat staan veertig euro. Daarom zal ik altijd een mens boven een scanner verkiezen. Niet omdat ik misbruik wil maken van andermans goedheid, natuurlijk, maar omdat ik wil blijven geloven in de mens.