Illustraties van Hanneke de Jager

Gisteren vond ik mezelf zielig. Heel zielig zelfs. Hoog tijd om mezelf eens te verwennen en leuke dingen te kopen in de stad. Deze retail therapy pas ik slechts zelden toe. Voordeel is dat je dan echt geniet als je het wel doet.

Om mijn geweten te sussen ben ik naar WAAR gegaan (vroeger fair trade winkel genoemd). Zo kan een mens zichzelf flink voor de gek houden.

Hoe dan ook, ik kocht daar prachtige houten letters & het boek 'Wonen is een werkwoord' dat gemaakt is door styliste Yvonne Bakker, illustratrice Hanneke de Jager en fotograaf John Dummer. Een boek met prachtige foto's, haalbare woonprojecten en handige suggesties.

De illustraties vind ik ronduit geweldig, een lust voor het oog. Sierlijk, origineel en raak. Vandaag moet ik werken, al is het zaterdag, maar ik heb al een enorme achterstand opgelopen omdat ik naar de site van Hanneke de Jager ben gaan surfen: ik heb mijn ogen uitgekeken. Wat een variatie, wat een aanbod. Echt een aanrader, of je nu een verhuiskaart wil sturen, een kinderkamer wil behangen of originele stickers voor aan de muur wil kopen.

Zie: www.hannekedejager.com

Het is jammer dat ik pas in september jarig ben want ik weet al wat ik voor mijn verjaardag wil: een van Hanneke's olieverfschilderijen.

Nu ga ik weer vertalen, maar eerst nog een blik werpen op de site van Hanneke, van zulke beelden wordt een mens blij.

De smaak van mijn/zijn herinneringen

Onlangs heb ik voor het eerst linzensoep gemaakt. Het wellen van de linzen vond ik een zalig klusje. Even waande ik me Nigella Lawson, maar dan zonder de verpletterende schoonheid en smetteloze keuken. Ik hield het bij een eenvoudige variant van linzen en bouillon. Bij het nemen van de eerste hap keerde ik terug in de tijd, 31 jaar terug. Op de Franse school aten we dit gerecht regelmatig, rond 12 uur in de kantine. Een smaak kan misschien niet traag zijn maar ik vind dat linzen een zekere traagheid bezitten, je komt er bijna niet doorheen. De smaak is mild, op het flauwe af. Ik herinnerde me plots het witte stokbrood dat we erbij kregen en hoe we piepkleine balletjes van het brood zaten te kneden. Ook de rest kwam terug: het schuiven met stoelen, de karaffen met water, het geroezemoes van stemmen.

Ik ging me meteen afvragen welke smaken zijn ingebed in de toekomstige herinneringen van Thomas. Misschien die van de viskoekjes die ik elke herfst en winter een aantal keer maak met aardappelpuree en zalm of tonijn? Hij vraagt er vaak om, vooral als hij even niet lekker in zijn vel zitten. De textuur en de smaak troosten hem. We lachen ook altijd om hoe ze eruit zien: het worden bij mij niet de droomkoekjes uit kookboeken, vaak wordt het eerder 1 grote viskoek.
In de zomer zijn het vooral koude soepen waar hij van geniet: avocado-koriander-limoen bijvoorbeeld, met die fluweelzachte textuur van avocado en genoeg smaak dankzij de andere ingrediënten. Of de gazpacho die ik in enorme hoeveelheden maak op ware zomerdagen en in plastic flessen giet. Op een extreem warme dag heeft Thomas zo'n hele fles weggewerkt na een intensieve middag skaten.
Dan zijn er nog -of het nou zomer of winter is-de wentelteefjes, ook troosteten bij uitstek. Feesteten is misschien een betere term. Hij eet dit bij mij maar ook bij zijn paps, bij tantes, bij vriendjes. Altijd tijdens vakanties, feestdagen en weekeinden. Brood,ei. Melk, kaneel, vanillesuiker. Met zulke ingrediënten kan het bijna niet mis gaan. Warm eten, zacht eten, eten waar je vrolijk van wordt. Of in zijn geval: vrolijk van blijft.