Geluk

Onlangs kwamen tweelingmeisjes L en J logeren. De dames zijn zeven en ik ken ze al heel lang, ze voelen zich hier erg op hun gemak. Ik had in de televisiegids gezien dat Happy feet die avond op televisie was en verheugde me erop om met ze te kijken. Zo gezegd, zo gedaan, al werd mijn vreugde ietwat getemperd door hun opmerkingen "je bent zo'n grote mevrouw", "ja, ik weet dat ik te dik ben", "dat ook, maar vooral ook zo oud voor Happy feet. Bijna een OMA."  De meisjes moesten hier zelf hartelijk om lachen en hadden weinig aandacht voor de film. Enfin....Ik was moe en ging tegelijkertijd met ze naar bed. Zij op kleine matrassen, ik in het grote bed. We hadden led-waxinelichtjes aangezet en zij hadden ook een lampje bij zich, heerlijk kitsch, in de vorm van een kat, met licht dat steeds van kleur verandert. Aan echt slapen waren de kinderen niet toe. Aantrekken en afstoten, zoals zussen dat doen. Van "kom toch bij mij liggen, ik mis je!" tot aan "ik heb lekker je knuffel verstopt.".  Wat mij deed glimlachen is dat ze uitgebreid tandartsje gingen spelen. Werkelijk, hoor. Af en toe zeiden ze iets tegen me, zoals L: "Anne-Marijn, weet je, ik wil best kinderen, maar ik wil zeker niet sexen" of J "Geen zorgen, geen zorgen, als er spoken komen heb ik de zaklamp als wapen.".  Toen de meisjes na veel gegiebel eindelijk in slaap vielen heerste er een enorme rust in mijn slaapkamer. De vredige snoetjes, het teentje van J dat uit het dekbed stak, L die zelfs in haar slaap vastberaden keek. De zaklamp die op de houten planken was gerold, het schijnsel van de lampjes...ik nam het allemaal in me op. De liefde voor kinderen van een ander heeft een groot voordeel: onbevangenheid. Er is niets dat ik niet zou doen voor mijn zoon maar de verwachtingen die ik koester -van hem als zoon, van mezelf als moeder- staan ons soms in de weg. Deze kinderen hebben geweldige ouders, geborgenheid, verbeeldingskracht en elkaar. Ze hebben mij niet nodig maar dat ik af en toe een rol spelen in hun leven beschouw ik als een voorrecht.