Nieuw leven

Mijn leven is door de komst van Spike en Laïka ingrijpend veranderd. De beginperiode stond in het teken van vertedering enerzijds en ontwrichting anderzijds. Uren kon ik naar die lieve snoetjes kijken en uren...was ik kwijt aan het schoonmaken van hun poep en plas.
Het wandelen met Spike en Laïka stelde aan het begin weinig voor, ze waren eerder moe dan ik (tamelijk zorgwekkend voor wie mijn conditie kent...). Spike is zelfs meerdere keren uit protest op de stoep gaan liggen.
Ook op mijn sociale leven hebben Spike en Laïka nogal veel invloed. Zo ben ik bij heel wat dierbaren persona non grata als ik de pups bij me heb. Ook niet zo verwonderlijk, want ze hebben nu wel geleerd om niet binnenshuis te poepen (en daar ben ik al heel blij mee), maar nog niet om het plassen in huis te laten. Laatst zat ik in zak en as, 'straks ben ik mijn sociale leven kwijt'. Maar...er is hoop, ik ben druk bezig met hun opvoeding, zodat ze later overal mee naar toe kunnen en zo lang het niet zo ver is begin ik zowaar plezier te beleven aan gesprekken met andere hondeneigenaren. Nooit gedacht dat het zo ver zou komen, aan het begin werd ik nl enorm kregel van al die mensen die je aanspreken. Slaapverwekkend vond ik het, al die gesprekken over tuigjes en halsbandjes, over jack russels and beagles, over hondenuitlaatplaatsen en poepzakjes, over inentingen en dierenklinieken. Als ik met mijn vriendin Martine de honden ging uitlaten straalde zij helemaal als mensen het gesprek aangingen, terwijl ik meestal stuurs voor me uitkeek en iets mompelde in de trant van 'hier hebben we geen tijd voor'.
Mijn vriendin Martine begint overigens een nieuw leven, ze gaat terug naar La Douce France. Onze vriendin Monique organiseert vanavond een afscheidsdineetje, lief en attent.
Oude levens, nieuwe levens en momenten van geluk.

Bijblijven

Zoals de meeste moeders worstel ik met enige regelmaat met de balans werk/privé. Hoe komt ik tegemoet aan de wensen van mijn kind en aan die van mijn opdrachtgevers? is een vraag die regelmatig door mij hoofd speelt. Nu Thomas tien jaar oud is gaat het steeds makkelijker. Ik ben een allesbehalve perfecte moeder. Ongeduldig, prikkelbaar en niet altijd consequent. Maar toch ben ik tevreden over de tijd die ik met Thomas doorbreng, over de kwaliteit van onze communicatie, over de dingen die we delen. Het feit dat ik mijn eigen tijd indeel heeft daarbij zeker geholpen. Opbouwende opmerkingen uit mijn omgeving, opvoedcursussen en boeken over ouderschap hebben eveneens een rol gespeeld. En ook al zitten Thomas en ik nu in een ietwat lastige fase (hij is volop aan het prepuberen), het gaat privé gewoon goed.
En dan het werk.
Wat ik heel belangrijk vind is om bij te blijven op mijn vakgebied, zodat ik klanten kwaliteit kan bieden en zodat alle opties open blijven. Ik ben werkzaam als juridisch vertaler en als congrestolk. Het tolken staat op een laag pitje, al jaren, omdat ik het niet optimaal kon combineren met het (alleenstaand) ouderschap. Wel houd ik mijn vaardigheden bij door de actualiteit te volgen, door naar de Franse radio te luisteren, door naar de BBC te kijken...het kost niet zoveel tijd. Wat bijvoorbeeld goed werkt is het nieuws tolken. Op die manier bewaar ik de snelheid die vereist is voor het simultaan tolken en houd ik de actualiteit bij (ook dat is heel belangrijk want op congressen wordt dikwijls naar iets uit de actualiteit verwezen).
Toch zijn er genoeg dingen waar ik nog naar streef, maar die ik nog niet heb verwezenlijkt. Rechten studeren, een nieuwe taal leren. Grote dromen, die koester ik nog altijd, en ik vermoed dat dit nooit zal veranderen. Zet hoog in en kijk waar je terecht komt is niet voor niets één van mijn levensmotto's.

Take the rough with the smooth

Vanuit huis werken als zelfstandige heeft oneindig veel voordelen in mijn beleving. Ik maak zoveel mee van het leven van Thomas dat ik me bijna thuisblijfmoeder voel en verdien een inkomen waarmee ik me eerder op het pad van de carrièremoeder begeef. Ik zit in mijn eigen werkkamer in mijn eigen sfeer mijn eigen cocon mijn opdrachten uit te voeren en via bijeenkomsten, telefoon en e-mail houd ik contact met vakgenoten. Zo ben ik bijvoorbeeld lid van het NGTV (, Het Nederlands Genootschap voor Vertalers en Tolken. Overigens is hun site ook handig voor wie een vertaler nodig heeft, klik in zo'n geval op de optie 'zoek vertaler of tolk' en van de SVVT , Stichting Vrouwelijke Vertalers en Tolken. Als moeder kom ik niets te kort, als professional ook niet.

Maar ik zou mezelf niet zijn als ik niet met de regelmaat van de klok zou klagen. Wat dat betreft zie ik een gelijkenis met het emotionele krediet waar mijn goede vriendin Monique het laatst over had, over het krediet dat mensen bij elkaar kunnen opbouwen. Maar krediet opbouwen gaat relatief langzaam, krediet afbreken gaat een stuk sneller.

Zo is het ook met die voor-en nadelen van vanuit huis werken. Ik sta 100% achter mijn keuze en ervaar ook regelmatig oprechte blijdschap over die keuze. Maar toch...baal ik van sommige kanten. Zoals het feit dat iedereen me ziet als ik een kop koffie ga drinken bij Crunch in mijn pauze, maar dat niemand me ziet als ik op een zondag tot drie uur 's nachts zit te werken. Zelfs hele dierbare vriendinnen die toch echt wel weten hoe mijn schema eruit ziet nemen mijn werk niet even serieus als een baan buitenshuis, heel irritant. Nog irritanter is het feit dat ik dus zelf daarin grenzen moet stellen, terwijl ik dat lastig vind. Toch zit er weinig anders op. Een ander nadeel van thuiswerken is dat je alles zelf moet regelen. Ik heb op dit moment een hele grote vertaalklus, maar heb een groot deel van de ochtend gespendeerd aan het installeren van een nieuw anti-virus programma. Want al die dingen horen erbij, de ICT, de administratie, het werven van klanten, de hele rimram. Geeft overigens soms ook een kick. Dan voel ik me echt een self made woman. Maar deze self made woman heeft zich voorgenomen wat vaker te glimlachen, want klagen lucht weliswaar op, maar nooit voor lang.

Verdriet

Verdriet. Er hangt een sluier van verdriet over dit weekend. Waarom, dat weet ik niet precies. Ik lijk verdorie Heinrich Heine wel, ich weiss nicht was es bedeuten sal, das ich so traurig bin...

Een vriendin die zich zorgen maakt om een andere vriendin, een aangrijpende film op televisie (Simon) en Thomas die vanmiddag keihard huilend thuis kwam omdat één van de pups was aangereden...de schade viel mee, het hondje Spike had geen enkele wond maar Thomas was volkomen hysterisch en had moeite met adem halen. Ik weet dat het beter is om in zo'n geval enige afstand te bewaren, me niet met mijn kind te identificeren, niet te zwelgen in zijn verdriet. Want het is zijn verdriet, zijn probleem. En ik help hem het beste als ik zelf rustig ben. Dat viel waarachtig niet mee toen ik dat rode snoetje van hem zag, toen ik merkte hoe hij naar adem snakte en grote moeite had tot rust te komen. Hartverscheurend.

Zelf heb ik de dag doorgebracht met het verplaatsen van rommel(ook al niet iets om vrolijk van te worden, maar dit terzijde)en het met de honden lopen in de regen. Woebegotten grey skies now, zoals Tom Waits zingt. Tja, er zijn van die dagen. Straks maar weer een louterend warm bad en dan morgen, zoals Sonja Barend ons in vroeger tijden toewenste, gezond weer op.