Oeps

Gisteren liep ik rond 12 uur 30 langs het huis van een goede vriend,laten we hem voor de gelegenheid X noemen. Op dat tijdstip had ik al een lange en gezellige dag achter de rug, thuis kasten uitgemest, bij goede vriendin Martine in de tuin gezeten en genoten van een lekker ontbijtje, gezelschap gehad van honden, katten, grote mensen en kleine mensen.
Omdat ik (dankzij Martine!) een nacht voor mezelf had gehad was ik eindelijk weer mijn energieke zelf, een verademing. Ik was meteen weer een stuk vrolijker. Ook het weer werkte mee, niet te warm, niet te koud. Geen felle zon, geen regen. Ik besloot de stad in te gaan met een heel aantal kids, onder wie Lara en Julie, de bijna driejarige tweeling die af en toe tijd met ons doorbrengt. Zij zijn dol op vriend X en toen we langs zijn huis liepen besloot ik even aan te bellen om hoi te zeggen. Door de Intercom klonk zijn stem nogal wazig, maar ik verstond sowieso niets met al het geroezemoes van de kinderen om me heen. Er werd niet open gedaan, maar ik zag X op het balkon van zijn slaapkamerverdieping staan, met bloot torso. Hij maakte een verontschuldigend gebaar. Het was duidelijk dat het eh, even niet zo goed schikte. Maar ja, hoe maak je dat jonge kinderen duidelijk?
'Kom, we gaan verder', zei ik tegen Lara en Julie. 'Maar wat is .... aan het doen?' vroegen ze. 'Hij is aan het spelen'. 'Waarom heeft hij geen kleren aan?', 'omdat je het heel warm krijgt van dat spelletje.'
Mmm, ik kreeg het er zelf warm van en was de hele dag wat van mijn à propos. Want ik ben een ploetermoeder (of misschien moet ik een andere term kiezen, kom ik een andere keer op terug), maar dat ik ook een vrouw ben, dat vergeet ik nogal eens.