Close encounters of the third kind

Ik zie hem een keer per jaar, altijd in januari, altijd tijdens een receptie, altijd in een van de mooiste kantoorgebouwen van Den Haag. Hij is dan aan het werk als fotograaf, ik als tolk voor de buitenlandse gasten. Dit gaat al een jaar of tien zo. Soms knikken we even naar elkaar en vorig jaar hebben we ons toeschietelijkheidsrecord verbroken. 'Staan we weer,' zei hij. 'Ja,' antwoordde ik. Verder zal dit contact volgens mij nooit gaan. Geen gesprekken over koetjes en kalfjes, geen visitekaartjes die worden overhandigd, geen facebook-vriendschappen die ontstaan. In een wereld waarin we soms na luttele ogenblikken al levensverhalen, lichaamssappen en iban-nummers uitwisselen vind ik het een verademing dat hij en ik vreemden zijn en vreemden zullen blijven.

Florentijnse ziekte

Je reinste aanstellerij, leek het me, die zogenaamde Florentijnse ziekte, waarbij mensen bevangen werden door schoonheid. Toen ik in Rome kerken met Fresco's bezocht begreep ik het opeens heel goed. Die kleuren, die vormen, dat magische licht... overweldigend vond ik het. Onlangs heb ik dit ook ervaren met een boek. De vlucht, van Jesus Carrasco. De eenvoud van het verhaal (jonge jongen, oude man, op de vlucht voor het kwaad), de rijkdom van het proza, de zintuiglijkheid van het geschrevene. Ook taal bezit soms een duizelingwekkende schoonheid.