Achter de feiten aan

Woensdag wordt Thomas 11 jaar. Toegegeven, het heeft even geduurd, maar ik ben inmiddels helemaal in de markt voor het verzorgen van verjaardagstraktaties waarmee hij dan de klassen rond kan gaan. Sneu is wel dat ik hopeloos achter de feiten aan loop. Zo had ik het deze keer gepresteerd om de boel al een paar dagen van tevoren in orde te brengen (in plaats van de ochtend zelf, met het zweet op het voorhoofd naar een bakkerij rennen om nog iets te scoren, wat in voorgaande jaren meer dan eens gebeurde) en daar voor elk kind een ballon aan toe te voegen. Thomas keek vandaag vol ontzetting naar de zakjes met de traktaties. Hij is niet snel uit zijn humeur maar deze keer klonk zijn stem tamelijk bars toen hij zei "die ballonen moeten er uit, mam. Vorig jaar heeft iedereen me die kaartjes terug gegeven die je bij de traktaties had gestopt."

Als moeder heb ik dit soort ervaringen hinderlijk vaak. Ben ik eindelijk ergens aan gewend, blijkt het alweer een gepasseerd station. Herkenbaar?