Vrije School / Chaos in de werkkamer

Vandaag was ik met Thomas naar een open dag van de Vrije School. Thomas zit nog maar in groep 7, maar we oriënteren ons al een beetje op de middelbare school. Dus we vertrokken vanochtend vrij vroeg (voor een zaterdag) naar de Waalsdorperweg http://www.vrijeschooldenhaag.nl/

Mooi gebouw, mooie omgeving. Een aangename sfeer. Ruimte voor creativiteit. Ik was met een collega-moeder en met Thomas. De andere moeder en ik waren enorm enthousiast over de school. Wat dat betreft vind ik het ouderschap soms confronterend. Ik wil heel graag dat Thomas naar die school heen gaat omdat ik denk dat die school goed voor hem is, omdat ik van de sfeer daar geniet, omdat ik houd van die buurt. Maar daar gaat het natuurlijk niet om, het gaat erom wat hij vindt. Wat hij ervaart. Wat hij voelt. Wat hem aanspreekt. Wat bij hem past.

Zijn enthousiasme was nogal gematigd, dus het is nog even afwachten. Wordt vervolgd.

*************************************************************

Niet zelden voel ik me 'overweldigd'. Waardoor dan? vragen jullie je misschien af, want op zich is mijn leven goed te overzien. Ik heb maar 1 kind, ik werk aan huis. Hoe overweldigend kan dat zijn? Toch is het wel zo dat ik regelmatig meer prikkels krijg dan ik aankan. Dat ik me onrustig voel over de mensen die ik nog zou moeten bellen, de berichten die ik zou moeten beantwoorden, de administratie die ik zou moeten doen, de huishoudelijke klussen die ik niet meer zou mogen uitstellen, de stapel vertalingen die in mijn werkkamer ligt en ook in mijn vrije tijd naar me lijkt te lonken.

Gevolg is dat mijn werkkamer er weer eens uit ziet alsof er een bom is ontploft. Chaos troef. De foto bovenaan dit bericht maakt dat allicht duidelijk.

En ja, er komt vast een moment waarop ik orde op zaken herstel. Ooit. In een ander decennium.

Kinderhandjes

Afgelopen woensdag waren Julie en Lara er weer: een olijke tweeling, twee jaar oud.
Hardleers als ik ben dacht ik optimistisch dat het wel zou lukken om mijn blogs in hun aanwezigheid bij te werken, het gaat immers om een werkje van nog geen tien minuten. Dat had ik verkeerd ingeschat, en niet zo'n beetje ook.

Knarsetandend zat ik aan mijn bureau, terwijl de twee dametjes een drukte van jewelste maakten! De een riep boos 'AJAJIJN' en de ander 'ALALIJN' (want Anne-Marijn uitspreken is gewoonweg geen doen als je twee bent), terwijl ze stampvoetend de werkkamer onveilig maakten. Toen dit niet het gewenste resultaat hadden gingen ze aan de slag met de printer/scan/kopieermachine. Tot mijn afgrijzen zag ik dat ze de opdracht hadden gegeven om mijn paspoort -dat nog op de glasplaat lag, omdat ik het voor een opdrachtgever moest kopiëren- 56 keer te kopiëren.
Allerlei vervelende meldingen verschenen daarna, zoals 'papierstoring', 'papier verwijderen', 'nieuw papier invoeren', 'tonerniveau laag'. Zucht. Maar ik heb tenminste 56 kopietjes van mijn paspoort, je weet nooit waar dat goed voor is, ahum.
Overigens bleef het hier niet bij, toen ze merkten welke aantrekkingskracht het apparaat op me uitoefende gingen ze zich daarop afreageren (and can you blame them?) en haalden het ding zowaar uit elkaar! Mijn handige vriendin Martine moest er vandaag nog aan te pas komen, want ik kreeg de boel niet meer in orde.
Kortom, hardleers of niet hardleers, ik zal moeten inzien dat ik niets kan doen als zij er zijn en daar dan van genieten. Wordt vervolgd.

Ochtendlicht

Het lijkt me heerlijk om te kunnen schilderen. Om met mijn eigen handen, een kwast en een palet met mooie olieverf de schoonheid van de wereld op doek te kunnen toveren. Helaas kan ik beslist niet schilderen of tekenen. Met een glimlach op de lippen denk ik terug aan een 'schildersessie' met Thomas, 2 andere kinderen en ik. Iedereen gebruikte sjablonen, behalve Thomas (die trots verkondigde: "ik ben tenminste een echte kunstenaar!").

Gelukkig is het met een fotocamera wat makkelijker om schoonheid vast te leggen, al heb ik ook op dat vlak nog het nodige te leren. Maar ach, wat geeft het, met mijn supereenvoudige cameraatje kiek ik er lustig op los, op sommige dagen van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat.

Dat begint dan met het ochtendlicht fotograferen vanaf het balkon van de slaapkamer (en eindigt nogal eens met melige zelfportretten: hoe slecht ziet een mens eruit na tig uur aan de computer? Heel slecht!), daarom heb ik louter een ochtendfoto aan dit berichtje toegevoegd. Lijkt me beter voor alle betrokkenen, zoals dat heet.

Voorleesdagen / Woensdag

A) Vandaag beginnen de nationale voorleesdagen, een mooi initiatief!

B) Woensdag is 1 van mijn favoriete dagen. Op die dag probeer ik niet te werken (op administratieve klussen na), mag ik van mezelf 's avonds voor de buis hangen en ben ik verder alleen maar met kinderen bezig. Mijn eigen Thomas natuurlijk, maar ook andere kinderen wel, zoals de olijke tweeling Lara en Julie.

Na zo'n dag kan ik de werkdruk en werkstress weer goed aan en ik merk ook dat Thomas het prettig vindt, zo'n rustpunt midden in de week.

De dinsdagblues

Vanochtend kreeg ik het te kwaad toen bij het checken van mijn saldo bleek dat (ondanks allerlei toezeggingen) tal van betalingen nog altijd niet zijn gedaan. Ik vraag me angstig af of de paniek op de beurzen nu al zijn weerslag heeft op onze economie, want mijn opdrachtgevers zijn een stuk later met betalen dan gebruikelijk. Vervelend gevolg is onder meer dat ik niet tijdig aan mijn eigen verplichtingen kan voldoen, een onaangenaam gevoel.

De start was dus al niet zo vrolijk, maar het werd nog erger. In de tram, op weg naar een afspraak, werd ik volop geconfronteerd met agressie. Het was 'kanker dit', 'kanker dat' wat de klok sloeg. Toen ik aan een jonge vrouw zei (hoe kwam ik er ook op?) dat ik liever niet wilde dat ze zulke dingen zei was haar antwoord: 'ik weet je te vinden en ik weet hoe je aan granaten moet komen.' Ook al een opwekkende gedachte.

Maar goed, de afspraak (met iemand uit onderwijsland) verliep plezierig en deed me beseffen dat er gelukkig ook veel positieve en toegewijde mensen zijn. De afspraak vond plaats in een mooi gebied, bij de duinen. Ben na afloop even gaan wandelen. Moest een glimlach onderdrukken bij het zien van het woord 'egelopvang' (vind ik op de een of andere manier zeer aandoenlijk).
De ijle blauwe lucht, het zachte geel van de duinen deden me mijn stress vergeten.
Iets verderop zag ik alweer een bordje dat me deed glimlachen. "Kwetsbaar gebied. Niet beschadigen of verontrusten." Misschien moet ik mezelf vandaag maar tot kwetsbaar gebied benoemen, want zo voelt het af en toe...

Kindervriendschappen

Boven: Thomas en Sybren nu (gistermiddag bij de tramhalte, om precies te zijn)

'Drieluik': Thomas en Sybren vroeger, bij mijn moeder en stiefvader thuis

Toen ik jong was leerde ik een soort pragmatisme in de vriendschap ontwikkelen. Mijn vader werkte als diplomaat en we verhuisden om de paar jaar. Dus ik werd goed in vrienden maken, maar was ook gewend ze te 'verliezen'. Dit klinkt zwaarder dan ik het bedoel, want die manier van leven heeft me veel bijgebracht. Als je als kind al veel van de wereld ziet, dan wordt tolerantie je met de paplepel ingegoten. Je wordt geconfontreerd met verschillende talen, rassen, culturen, geloofsovertuigingen en gebruiken. Dat is verrijkend.

En je leert vriendschap te nemen waar je hem kunt vinden.

Thomas leidt een ander leven dan ik toen ik zijn leeftijd had. Er zijn dingen die mijn ouders mij konden bieden die ik Thomas niet kan geven. Leven in een traditioneel gezin, bijvoorbeeld. Een kast van een huis met tuin. Daar kan ik soms heel somber over zijn, maar dit nu terzijde.

Een voordeel is wel dat Thomas en ik nu al zo'n 8 jaar in dezelfde stad wonen en dat hij vriendschappen onderhoudt met kinderen die hij kende toen hij nog maar twee was. Één daarvan is Sybren. Een sprankelend, origineel kind, dat zijn uiterlijk mee heeft. Enorme bos zwart haar, groene ogen, rode appelwangen, ontwapenende lach.

Maar omdat een beeld meer zegt dan duizend woorden laat ik het hierbij en laat ik jullie Sybren en Thomas zien, vroeger en nu (zie foto's hierboven).

En op mijn site staat een column over kindervriendschappen:

Zie http://www.thuiswerkmamas.nl

Tab: Docs

Spanning als ontspanning

1 van de valkuilen die voor elke thuiswerkmama op de loer liggen is dat je werk en privé voortdurend in elkaar over laat lopen. Als je dat te ver doordrijft verdwijnt het hele concept 'vrije tijd'.
Onlangs zat ik met mijn vriendin Monique te lunchen. Ze had het druk gehad en zei blij: "nu heb ik ook het gevoel dat ik vrije tijd verdien". Zij werkt buitenshuis en bij haar is de scheiding werk en privé duidelijker dan in mijn geval, maar ik vond het wel een leuke opmerking.
Sinds kort houd ik een soort logboek bij van mijn werk en ook ik kom nu regelmatig tot de slotsom "nu heb ik wel wat vrije tijd verdiend."
Als het geen bittere noodzaak is werk ik in de avonden en weekends niet meer aan vertaalopdrachten. De weekends zijn voor Thomas en voor mijn 'vrije werk'. Met dat laatste bedoel ik schrijven, mijn sites en blogs bijwerken en dergelijke.
Een andere vorm van ontspanning zoek ik in het kijken naar detectiveseries op televsie. Daar sta ik niet alleen in. De Belgische zender Canvas formuleert het mooi 'een portie spanning als ontspanning'. Uit onderzoek is gebleken dat het lezen van detectiveboeken dan wel het kijken naar detectiveseries louterend werkt voor mensen die aan angsten en depressies lijden. Dat kan ik me goed voorstellen, omdat het een veilige manier is om je angsten onder ogen te zien.
En pas als je iets onder ogen ziet, kun je weer verder.
Dit weekend kon ik mijn lol op: gisteren een nieuwe spannende serie van Nederlandse bodem "Deadline" (een woord waarbij ik altijd aan mijn juridische vertaalklussen denk, maar dit geheel terzijde), de onvolprezen Zweedse 'Wallander' en vanavond kan ik me verheugen op de Messiah op BBC. Het leven is zo gek nog niet.