Prinsessen

Alweer een hele tijd geleden zijn er twee prinsessen mijn leven binnengevlogen. Lara en Julie. Een onwaarschijnlijk mooie en grappige tweeling. Ze woonden vroeger naast me waardoor ik ze regelmatig op straat tegenkwam. Mijn dag was helemaal goed als ik hun opgewonden stemmetjes had gehoord.

Nu komen ze op woensdag spelen. Heerlijk vind ik dat. Het blijft me verbazen hoeveel liefde een mens kan voelen voor de kinderen van een ander. Ook hun lichte accent (ze zijn half Tsjechisch) en hun bijzondere stemmetjes wekken vertedering op. Bij mij maar ook bij Thomas die zichtbaar geniet van hun aanwezigheid.

Nu zitten ze in de prinsessenfase. Dit leidt tot tal van spelletjes waarbij de een prins is en de ander de prinses. "Ik ben een dode prinses" gilt Lara dan, waarna ze onbeweeglijk op de grond gaat liggen. Julie speelt steevast de prins die haar weer tot leven roept "want dat kannen prinsen". Vaak willen ze allebei prinses zijn en ook bij die gelegenheden is er weinig of geen speelgoed nodig. Ze hebben genoeg aan hun fantasie en aan wat er is. Als ze onder tafel kruipen zijn ze opeens opgesloten in een kasteel, als ze achter een hek gaan staan zitten ze in de gevangenis...een heerlijke fase, die van de fantasiespelletjes. Toen Thomas die leeftijd had speelden we vooral onder de dekens en moesten we ons verstoppen voor een denkbeeldige wolf.

Wat ik van mijn zoon kan leren

Krokusvakantie en dus extra veel tijd om met zoon Thomas door te brengen.
Dan valt het me weer op dat er zoveel is dat ik van hem kan leren.

Zoals?

Zoals...

dat haast niet bestaat

dat stress niet nuttig is

dat ruzie niet nodig is

dat problemen er zijn om op te lossen

dat elk nadeel zijn voordeel 'hep'

dat je op elke leeftijd jezelf kan zijn, mag zijn

dat de wereld draait om mensen

dat een mens niet alleen een ziel heeft, maar ook een lichaam

dat een mens niet louter kan leven op (in)spanning maar ook kan bloeien dankzij ontspanning

dat, kortom, het leven de moeite waard is om geleefd te worden.