Even weg

Ben, zoals wel vaker, de zenuwtoeval nabij. Er was veel kunst-en vliegwerk vereist om mijn deadlines te halen, dingen te regelen en...mijn spullen te pakken. Want ik ga een weekendje weg. Met Thomas en de puppies.

Het is werkelijk treurig met me gesteld, maar ik beschouw dit als een heus avontuur. Ouder worden valt niet mee, het hoogtepunt van mijn week is het kijken naar de serie Ashes to Ashes en, terwijl ik vroeger zonder blikken of blozen naar de tropen reisde met minimale voorbereidingen ben ik nu al helemaal opgewonden over een weekendje vakantie in eigen land. Tja.

Overigens mis ik nogal wat door dit ene weekendje weg. De afscheidsborrel van de lokatiedirecteur van de Wereldwijzer, de school van Thomas (, de verjaardag van de dochter van mijn vriendin Monique en het bezoek aan Nederland van vriendin Martine en haar dochters.

Toch verheug ik me er wel op. Een verandering van omgeving. Een nieuwe ervaring (ik heb angstige beelden van drie dagen non stop in de hotelkamer met blaffende hondjes). Tijd met familie. Ik ga de computer afsluiten, Thomas van school halen en rep me dan naar Bergen aan Zee...Volgende week meld ik me weer.

Double Trouble

Dat ik dagelijks met de pups aan de wandel ben bezorgt me soms een geluksgevoel en soms een gevoel van vermoeidheid. Het geluksgevoel overheerst. Maar vandaag liep het anders, terwijl ik met Spike en Laïka door het natte gras liep herinnerde ik me nog dat een huisarts me vertelde dat je bij vochtig weer extra moet uitkijken voor teken. Ik heb de boefjes laatst met Frontline behandeld, maar teken schijnen resistent te zijn tegen dit middel dus kocht ik gisteren Pulvex, met het vaste voornemen ze daar vandaag mee te behandelen met hulp van Thomas, na school.

Maar bij terugkeer van de ochtendwandeling was ik er niet gerust op. Ik bestudeerde het vachtje van Laïka en mijn ergste angsten werden bevestigd. Daar liep zo'n ellendig beestje, wat bij haar heel goed zichtbaar was (ze is beige gekleurd). PDP (pas de panique)zei ik tegen mezelf, ik ben immers op alles voorbereid. In theorie, althans. Ik heb een tekentang, een tekenlasso en een pincet. Eh,ergens. Vanzelfsprekend kon ik ze niet vinden, net nu ik ze nodig had. Verhit liep ik door het huis, op zoek. In de badkamer vond ik een pincet. Daar ging ik mee aan de slag. Het was geen eenvoudige zaak, het beestje had duidelijk geen zin om gevangen te worden. Terecht, overigens. Toen het eenmaal zo ver was heb ik de teek door de gootsteen gespoeld. 'Sorry beestje' zei ik, want het was niet fijn om te doen, maar het schijnt dat ze echt schade kunnen berokkenen aan de gezondheid van honden. En trouwens ook aan die van mensen. Het leed was hiermee nog niet geleden, want bij een tweede 'check' bleek er nog zo'n venijnig beestje in Laïka's vacht te zitten. Ook daar was ik even mee zoet en ook die verdween door het afvoerputje. Spike leek niets te hebben, maar dat was slechts schijn. Zijn vachtje is zwart en dat maakt het bij hem lastiger om teken te ontdekken. Maar ook bij hem zag ik toen ik beter keek zo'n spinachtig monstertje lopen, dat ik echter met geen mogelijkheid te pakken kreeg.
Wat nu?
Ik besloot de behandeling met Pulvex nu te geven, al is dat makkelijker als er iemand anders is om de hondjes vast te houden. Ik klemde de ampul tussen mijn tanden. Iets te hard. Het gevolg? Ik kreeg, à la Bridget Jones, het bittere goedje in mijn mond. Maar hopen dat het niet dodelijk is. Vloekend naar de gootsteen -alweer, een soort karmische afrekening op korte termijn-gelopen en mijn mond gespoeld. Nieuwe ampul gepakt, Spike behandeld. Daarna hetzelfde met Laïka gedaan, die zich los rukte...waardoor ik opnieuw kon beginnen. Ondertussen dacht ik zenuwachtig aan de taaie vertaling waarmee ik bezig ben en die vandaag nog af moet.

Nee, ik dacht dat het leven als thuiswerkmama een uitdaging was, maar het leven van een thuiswerkmama met twee pups is andere koek. Toch zou ik Spike en Laïka nooit willen missen. Met een glimlach op mijn gezicht dacht ik aan de zwerver in het park die, alweer een tijdje geleden, een blik op de pups wierp en met een brede grijns uitriep 'DOUBLE TROUBLE'.

Indeed.

Los!

Loslaten is een kunst. Een kunst die ik niet versta, om het maar eufemistisch uit te drukken.
Mijn kind loslaten bijvoorbeeld. Nou, ho maar. Drie keer per dag stel ik me voor hoe zoonlief onder een tram komt. Ik maak me zorgen om zijn concentratieproblemen (wat moet er van hem worden?), zijn tafelmanieren en zijn muzieksmaak. Ook over andere dierbaren lig ik met de regelmaat van de klok wakker. Uiteraard ben ik ook uiterst bezorgd over mezelf. Bij het ontdekken van het minste of geringste plekje gaan de alarmbellen rinkelen. Mijn laatste uur, of in ieder geval mijn laatste jaar is vast geslagen, denk ik dan.
Maar de problemen met loslaten gaan verder. De lijst dingen die ik lastig vind om los te laten is schier eindeloos. Een opmerking die verkeerd valt, een akkefietje met een vriendin, iets dat ik heb gedaan en waarvan ik achteraf spijt heb, het houdt me niet zelden erg lang bezig. Gevangen. Gekooid.
Zelfs met dingen loslaten heb ik het moeilijk. Als ik iets kwijt ben bijvoorbeeld, kan dat me eindeloos 'achtervolgen'. De laatste tijd probeer ik daar wel korte metten mee te maken. Het is te absurd voor woorden dat ik tijd verspil aan het zoeken naar, pakweg, een markeerstift die kwijt is, terwijl ik een bak vol van die ondingen heb. In zulke gevallen doe ik nu eindelijk -beter laat dan nooit- een beroep op mijn ratio. Hoe belangrijk is die stift? Hoe zinnig is het om mijn tijd en energie te besteden aan zo'n futiliteit? En ja, natuurlijk weet ik best dat het er eigenlijk om draait dat het naar is om de controle te verliezen. Maar ook dat moeten we accepteren want één ding is zeker, er zijn heel wat dingen die we niet onder controle hebben. En hoe langer je leeft, hoe sterker dat besef. Hoeveel tijd ik nog heb weet ik niet, dat weten we geen van allen, maar ik ben vastbesloten er iets moois van te maken. Dat betekent ook dat ik aan mezelf moet en wil blijven werken want hemel, wat heb ik nog veel te leren voor een veertigjarige!

Toen ik vandaag met Laïka en Spike langs een sportschool/yogaschool liep, zag ik op een raam de volgende tekst geëtst:

How well did you live?
How well did you love?
How well did you learn to let go?

Ik houd jullie op de hoogte... Of nee, dat is iets voor anderen om te bepalen. Later. Hopelijk heel veel later.

De wielen van de bus...

Het is waarschijnlijk geen toeval dat het boek 'Hoe krijgt ze het voor elkaar?' over de lotgevallen van een werkende moeder begint met het citeren van dat bekende liedje over die wielen van de bus die maar blijven ronddraaien.

Herkenbaar, vind ik. Gisteravond had ik het erover met vriendin M,die net als ik het gevoel heeft dat het zeven dagen per week 'gaan' is. Mateloze bewondering heb ik voor moeders met meer dan één kind, want ik vind het met één kind al een hele uitdaging om alles bij te houden: de briefjes van school, de clubjes, de gegevens van vriendjes, de uitnodigingen voor feestjes. Voeg daar nog mijn eigen sociale leven aan toe (or what's left of it), mijn vertaaldeadlines, tolkklusjes en website/blog en ik kan jullie vertellen: er blijft nooit een moment over waarin ik me verveel. Helemaal nooit. Maar net als vriendin M geniet ik met volle teugen van de drukte, van de afwisseling binnen mijn activiteiten, van de enorme rijkdom (nee, niet letterlijk) van het leven als werkende moeder.

Wat ik heerlijk vind is dat ik sinds ik Thomas heb een groter beroep doe en moet doen op verschillende facetten van mijn persoonlijkheid. In het pré-Thomas tijdperk stortte ik me nogal vaak op mijn werk met een welhaast manische bevlogendheid. Nu is daar niet zo veel mee mis, er zijn heel wat ergere dingen denkbaar, maar sinds ik moeder ben voel ik me -vergeef me dit zoetsappige bericht, ook ik heb mijn zwakke momenten-compleet. Het is zoals Angelina Jolie laatst zei: "being a mother is where I belong."