Moedige strijd

Als tolk mag je vaak niet over je werk praten. Althans, niet in detail. Het lekken van informatie laat ik aan anderen over.
Deze week werk ik echter op een congres over gelijke kansen tussen mannen en vrouwen: de strijd die wordt gevoerd is een open strijd, dus blog ik er over. Misschien is het woord 'strijd' verkeerd gekozen omdat het de indruk zou kunnen wekken van antagonisme tussen mannen en vrouwen, dat is niet waar het hier om draait. Het gaat om het omver werpen van sociale stereotypen die ertoe leiden dat meisjes in veel landen niet naar school gaan, met alle gevolgen van dien vor hun toekomstkansen en hun zelstandigheid. Toen ik vrouwen uit Soedan hoorde praten over de moeilijke context waarin zij hun werk doen(zonder ook maar een zweem van zelfbeklag nota bene)besefte ik hoe bevoorrecht we hier zijn. Maar al te vaak valt de combinatie van werk en moederschap me zwaar (vandaar de titel van mijn blog)maar de afgelopen dagen besefte ik vooral hoeveel geluk ik heb gehad: school, een hogere opleiding, werk. Een leven in vrijheid. Zelstandigheid. Tijd voor mijn zoon.
De kansen van mannen en van vrouwen zijn nog steeds niet gelijk, ook niet hier in Nederland. De concrete projecten in Soedan, waarbij vrouwen huisbezoeken afleggen en andere vrouwen inlichten over o.a. hygiëne en gezondheid, hebben een enorme impact op de leefomstandigheden daar. Verrassend is het wellicht niet maar de afgelopen dagen hebben me weer laten zien hoe belangrijk de volgende zaken zijn: kennisoverdracht,communicatie, het versterken van vaardigheden, creatieve oplossingen bedenken daar waar de middelen beperkt zijn, solidariteit en empathie.

Inspirerend!

engel van 30 cent

Bo Derek schijnt ooit eens te hebben gezegd dat mensen die zelfmoord plegen 'simply haven't found the right place to shop'. Dit gaat wat ver, maar het is bekend dat veel mensen opknappen van een rondje winkelen. Jezelf iets gunnen, jezelf verwennen doet een mens goed. Het fijne is dat dit niet veel hoeft te kosten. Gisteren doolde ik door de stad, met een ietwat somber gemoed, maar ik werd allengs vrolijker door de magische aanblik van de besneeuwde stad (gratis en voor niks) en door een paar kleinigheden die ik in de kringloopwinkel op de kop wist te tikken, zoals het engeltje op de foto, voor 30 cent. Dus dit is mijn boodschap: al ben je blut, al is het buiten koud en al heb je kopzorgen, wanhoop niet, want er is 'retail therapy' voor elk budget.