Het zal jullie niet zijn ontgaan: Scandinavische series zijn hot. Mensen besteden grof geld aan Sarah Lundachtige kabeltruien en bespreken de perikelen in Borgen uitgebreid. Zelf ben ik ook helemaal hooked. Wallander, Borgen, the Killing, the Bridge. Been there, seen that. Onlangs las ik in een blad een artikel over het succes van de Scandinavische series: geloofwaardig, rauw en met mooie beelden van de natuur. Het artikel werd afgesloten met de ietwat sullig overkomende opmerking dat er wel een tekort aan acteurs moet zijn in Scandinavië, omdat je steeds dezelfde mensen ziet. Onlangs moest ik constateren dat die opmerking toch hout snijdt. Kijk, dat er in verschillende Zweedse series dezelfde Zweedse acteurs opduiken vind ik niet vreemd. Ook in Britse series verschijnen steeds dezelfde topacteurs. Verwarrend wordt het voor mij pas als een Deense acteur (zoals de mannelijke hoofdrolspeler van The Bridge: 1 brok viriliteit, als hij mij ten huwelijk zou vragen zou ik geen seconde aarzelen maar dit geheel terzijde) in de Zweedse Inspecteur Winter-serie opduikt. Hij sprak Deens en de Zweedse acteur sprak Zweeds terug, als ik het goed heb verstaan tenminste. Mijn liefde voor taal neemt dan de overhand en in plaats van me in de plot te verdiepen vraag ik me eindeloos af hoe die talen zich tot elkaar verhouden. Ik val hier mijn vrienden zo vaak mee lastig dat mijn toch al beperkte vriendenkring nog verder eh, uitgedund is. Toen ik laatst naar het Deense Those in power keek verscheen tot overmaat van ramp een Noorse acteur ten tonele. Het is om een zenuwtoeval van te krijgen. Maar taalkundige verwarring of niet, naar deze series kijken is voor mij een genot. De levensechte personages, het belang van psychologie, het trage tempo en de adembenememde natuur waar je zo nu en dan een glimp van opvangt maken het echt de moeite waard. Ultieme ontspanning. En wie verlangt daar niet naar, zo af en toe?
vrijdag 31 mei 2013
Abonneren op:
Posts (Atom)
