Gescheiden

Niet zo lang geleden besprak ik op mijn website het boek 'Heen en weer, als je ouders apart gaan wonen' van Marja Baseler op mijn thuiswerkmamas-site.
Een prima boek, met een praktische en positieve insteek. http://www.thuiswerkmamas.nl/
Onlangs kwamen Lara en Julie (van bovenstaande foto)op bezoek. Heerlijke momenten zijn dat, vol creativiteit, chaos en tot mislukking gedoemde knutselprojecten. Momenten waarop volop herrie wordt gemaakt en de onvermijdelijke vraag wordt gesteld 'Wanneer komt Thomas nou?'. Mijn tiener is tamelijk uithuizig en zijn belangstelling voor knutselen is nagenoeg nihil. Tijdens een boetseersessie kwam -om onduidelijke redenen-de term 'scheiden' ter sprake. 'Weten jullie wat dat is?' vroeg ik. Julie keek me plechtig aan. 'Natuurlijk!' antwoordde ze, 'dat is als je van elkaar weg bent. Of bij elkaar weg wordt gehaald. Lara en ik worden op school van elkaar gescheiden'. Hierna gingen de meisjes tevreden verder met knutselen. Julie gebruikte een mal, met mooie vormen als resultaat, terwijl Lara een heel eigen creatie maakte, een soort pilaartjes. 'Dat is mijn bos' lichtte ze toe.

De tijd vloog voorbij en de vraag 'Wanneer komt Thomas nou?' kwam die middag niet meer ter sprake.

Na het vertrek van de tweeling dacht ik nog na over scheiden. Over het verdriet dat mensen ervaren na een scheiding. Van hun levensgezel of van een broer, zus, goede vriend. Van hun kinderen of hun ouders. Hoe geamputeerd een mens zich kan voelen na het verbreken van een band. Nog ellendiger wordt het als je je gescheiden voelt van jezelf. Als je niet meer achter je eigen daden staat, als je langzaam maar zeker van jezelf vervreemdt en elke voeling verliest met je waarden, wensen of dromen. Gelukkig heb je dit zelf grotendeels in de hand.

Terwijl ik keek naar Lara's 'bos' en de opgewekte stem van Julie nog hoorde nagalmen 'Natuurlijk weet ik wat gescheiden is!' hoorde ik in het trappenhuis de opgewonden stem van Thomas en een paar van zijn skatevriendjes. Wat Thomas, Lara en Julie betreft heb ik goede hoop dat zij zichzelf zullen blijven. Een leven lang.

Overeenkomsten en verschillen

Iedereen weet dat sommige principes heel eenvoudig klinken, maar in de praktijk toch te zelden worden toegepast.
Een mooi voorbeeld is "begin met begrip, stel oordeel uit". Klinkt uitstekend, maar deze liefdevolle benadering van een ander is me slechts zelden gegeven. Als ik gestresst, gehaast of ongesteld ben lukt het niet. Als ik er bij uitzondering wel in slaag werkt het vaak heel verhelderend.

Een ander beginsel waar sommige politici in ons land vast anders over denken is: "benadruk de overeenkomsten, niet de verschillen". Dit kan ook wonderen verrichten bij onvrede tussen mannen en vrouwen over o.a. de taakverdeling. We doen allemaal ons best, hunkeren allemaal naar erkenning en we willen door de ander gezien worden. Niets meer of minder.

Voornoemde politici hebben het vooral gemunt op 'allochtonen' (die term alleen al!).
Laatst zat ik bij goede vriendin K -Nederlandse, geboren uit Marokkaanse ouders-koffie te drinken en honderduit te kletsen. Op een gegeven moment zei ze iets waar ik niets van begreep. Glazig staarde ik haar aan. Ze lachte en pakte mijn pols vast. "O, sorry, ik sprak Berbers tegen je". "Mijn Berbers is een tikje roestig" was mijn melige antwoord. "Friendship is something in the soul" zoals Graham Greene schreef. Het land waar je vandaan komt en de kleur van je huid hebben er niets mee van doen. Echt niet.