Over Frost en het verdriet van een moeder

Om mij eh...moverende redenen heb ik de laatste tijd vaak op een laat tijdstip naar a touch of Frost gekeken, van middernacht tot twee uur ongeveer. Ik mag hem wel, deze kleine man in smoezelige jas. Een soort beertje Paddington with brains. Als personage zit hij goed in elkaar: geestig, intelligent en rechtvaardig, zodat je hem kunt bewonderen. Slordig en slonzig, zodat je hem kunt begrijpen. Ik dwaal af...

Bij de aflevering die ik onlangs zag moest hij aan een moeder vertellen dat haar zoon (een junk van 21) dood was. Ze stond buiten de was op te hangen. Aanvankelijk reageerde ze louter met woede. Een boosheid die gericht was op het overleden kind, dat haar bij leven zoveel ellende had bezorgd. Ze gooide haar frustratie eruit, had het over al die dingen die zij en haar man geprobeerd hadden. Over de teleurstellingen, over de rotstreken van zoonlief. Frost luisterde, keek haar aan en deed wat je in zulke situaties het beste kunt doen: hij zweeg. Toen hij zich terugtrok keek hij om en zag hoe haar hele lichaam schokte van het machteloze snikken. Hij liep verder, zijn blik een en al mededogen.Daarom houd ik van Frost. Geen kitsch, geen sentimentele toestanden. Het is fictie, maar wel fictie die het leven laat zien zoals het is.