Zin en onzin van quality time

Laatst paste ik een uurtje op de dochter van een vriendin en haar vriendinnetje. Voor de gelegenheid had ik wat 'knutselmateriaal' bij elkaar geraapt: twee vitrinekastjes, boompjes en schaapjes van hout en wat van mijn pastelkrijten. Ik had er enorm veel zin in.
"Ik ga er helemaal voor" kondigde ik aan, een tikje potsierlijk als je een uurtje met kinderen gaat doorbrengen, maar understatements zijn nou eenmaal niet mijn sterkste kant. Mijn enthousiasme maakte nul komma nul indruk op Julia en Amy (twee vrolijke en mooie meisjes van vijf) die zich al uitstekend vermaakten in een zelfgebouwde tent. Ze wilden maar één ding en dat was met rust worden gelaten, dus ik droop af en ging aan de tafel in de zitkamer zitten bladeren in één van de mooie tijdschrijften van mijn vriendin Martine. Er zijn ergere manieren om je tijd door te brengen, maar toch voelde ik me ietwat mistroostig. Onbestemd. Overbodig.
Misschien kwam dit ook door de herinneringen aan andere periodes in mijn leven, waarin ik Thomas minder zag dan ik hem nu zie. Ook toen werd me al duidelijk dat het hele concept 'quality time' erg leuk klinkt. In theorie, wel te verstaan.
De praktijk is heel wat anders. Hierover zat ik even te simmen, maar de donkere bui trok weg toen ik de vrolijke stemmetjes van Julia en Amy hoorde. Voor kinderen is het vaak genoeg om te weten dat je er bent en dat schept ruimte. Voor alle betrokkenen. Heb die dag voor het eerst in tijden een blad van A tot Z bekeken, in plaats van er vluchtig in te bladeren terwijl mijn ogen langzaam dicht vallen. En toen ik het tijdschrift uit had kwam vriendin Martine alweer terug.

De Spitsuurclub

Marieke Hoogwout van Uitgeverij Reunion wees me onlangs op het verschijnen van een nieuw en interessant boek de Spitsuurclub,geschreven door Marja Pronk en uitgegeven door Artemis. Marieke heeft smaak.

De Spitsuurclub is niet toevallig geschreven door een deskundige op het gebied van levensfasen. Inderdaad, onze levensfase heeft vaak een enorme invloed op onze keuzes, onze prioriteiten en zelfs onze verdiencapaciteit. Zoals velen kan ik daarover meepraten. Momenteel ben ik bezig met het uitmesten van mijn werkkamer ben ik eindelijk overtollige ballast aan het weg gooien. Dat werd tijd! Zo heb ik nog al mijn jaarstukken uit de periode dat ik in België woonde en als congrestolk werkte, terwijl ik alweer 8 jaar hier zit. Hoe dan ook, ik liet de papieren door mijn handen gaan en constateerde dat ik twee keer zoveel verdiende toen ik nog geen moeder was.
Een andere levensfase, een andere werksituatie dus.

Terug naar de Spitsuurclub. De discussie over werk en moederschap laait in NL gevaarlijk hoog op de laatste tijd, met daarin nogal wat uitersten, met Heleen Mees aan de ene kant van het spectrum en Beatrijs Smulders aan de andere. Het beklemmende gevoel dat bij heel wat moeders ontstaat is: ik doe het vast niet goed! De indruk wordt gewekt dat je echt moet kiezen tussen kinderen en een carrière en dat je het niet allebei kunt hebben. Gelukkig is de werkelijkheid genuanceerder en positiever. In haar boek kaart Marja Pronk haalbare oplossingen aan, ze richt zich niet op wat allemaal niet kan, maar juist op manieren om een goede balans tussen werk en privé tot stand te brengen.

Meer weten over het boek van Marja Pronk?
Surf naar www.despitsuurclub.nl

Meer weten over Marja Pronk en haar activiteiten?
Surf naar www.injekracht.nl

Want of we nu veel of weinig verdienen, als 'theemuts' of 'carrièrebitch' worden bestempeld, we zijn allemaal, zoals Marja terecht stelt, in de eerste plaats moeder.

De schoolreisblues

De eerste keer dat Thomas op schoolreis ging zal ik niet gauw vergeten. Hij was in die tijd al vrij veel gewend-ik was vrij veel weg i.v.m. werkzaamheden buitenshuis, hij logeerde regelmatig bij mijn moeder en stiefvader...-maar hij vond het een hele gebeurtenis,een hele dag weg met school. De herinnering aan dat bleke snoetje aan de andere kant van de ruit van de schoolbus staat in mijn geheugen gegrift. Ik had er pijn van in mijn buik, hij zag er zo hulpeloos uit. Ik voelde me een verraadster, alsof ik hem aan zijn lot overliet. Onterecht, want hij was in goede handen, nl die van het team van zijn basisschool De Wereldwijzer .
Maar ik stierf een duizend doden. Het was bovendien even slikken, want nu was hij het die weg ging. Ik ging heel dikwijls weg in die tijd (niet dat dat zonder slag of stoot en zonder schuldgevoelens ging, maar dit terzijde), maar dat mijn ventje zelf weg ging, dat hij zelf iets te doen had buiten onze voordeur en buiten de schoolpoort, dat vond ik heel aangrijpend en ingrijpend. En wat als die bus verongelukt? vroeg ik me af, met de zwartgalligheid die me zo kenmerkt. Wat als dit de laatste keer is dat ik in de grijsblauwe ogen van mijn zoon kijk?
Een knoop in mijn maag, een brok in mijn keel. De bus vertrok, maar ik bleef nog een tijdje verbouwereweerd op de stoep staan, met een paar collega-moeders, de schoolreisblues.

Nu is alles anders. Vorige week ging Thomas op schoolreisje, ik stond er wel om hem uit te zwaaien, maar hij had geen oog voor me. Ook ik was minder emotioneel dan die eerste keer. De bus was die middag vrij vroeg terug, gelukkig seinde mijn vriendin Martine (die mee was gegaan om te helpen) me per SMS in en was ik net op tijd om hem op te halen. Ik zag hoe Thomas met zijn ogen naar me zocht en hoe er iets van blijdschap/opluchting in te lezen was dat hij me zag. Maar niet voor lang, want terwijl we naar huis liepen en ik hem vroeg hoe hij het had gehad zei hij 'goed, mam, vertel ik je nog wel, en nu ga ik naar Kyle'. Kyle, dat is een buurjongen. Een dag zonder Kyle is een dag niet geleefd volgens Thomas.