Nieuwe maand, nieuwe mama van de maand

1 november is...allerheiligen. Een dag die onwaarschijnlijk goed wordt beschreven in Under the Volcano van Malcom Lowrey. Een dag waarop we met extra veel zorg en aandacht aan onze doden denken. Maar het is ook de eerste dag van een nieuwe maand en dat betekent dat er een nieuwe mama van de maand is op de thuiswerkmamasite.

Deze keer is dat Belinda Fallaux, moeder van twee kinderen en freelance journaliste en tekstschrijver. Meer weten? Ga naar
www.thuiswerkmamas.nl

Pragmatisme op de vrijdagmiddag

Ik weet niet of iedereen de vorige 'post' heeft kunnen lezen (een you tube-filmpje met het laatste 'college' van hoogleraar Randy Pausch, die aan aalvleesklierkanker leed, maar toch nog ruimte vond om het te hebben over de dromen van anderen), omdat de link op sommige computers wel en op sommige computers niet werkt...

Hoe het ook zij, ik heb helaas geen tijd om me verder in de hele you tube-problematiek te verdiepen. Overigens heeft Randy Pausch ook een boek geschreven in de laatste periode van zijn leven. Het feit dat er zulke mensen op deze planeet rondlopen maakt het leven de moeite waard.

Now for something entirely different:
Er wordt me soms gevraagd naar vaardigheden die je als thuiswerkmama nodig hebt. Mensen denken heel dikwijls dat zelfdiscipline cruciaal is. Tot op zekere hoogte is dat ook zo want als je niet werkt heb je als thuiswerkmama ook geen inkomen. Zelfdiscipline is echter vaak vooral in de opstartfase een probleem. De kinderen zijn naar school, je zit aan je computer en moet een ondernemingsplan opstellen of kopij schrijven voor je site en je denkt 'eerst nog even die en die bellen', 'kopje koffie zou er wel in gaan', 'de hond moet nu echt worden uit gelaten'...Heb je eenmaal betaalde klussen komt het vaak vanzelf wel goed met die discipline, want er moet iets worden geleverd. Op een bepaalde tijd. Dan ga je dus wel aan de bak.

Wat je echt moet zijn als thuiswerkmama is pragmatisch. Zorg dat je altijd visitekaartjes op zak hebt en aarzel niet om waar je ook bent te 'netwerken'. Zelf heb ik op die manier opdrachten en leuke zakelijke contacten over gehouden aan toevallige ontmoetingen in de trein, op het schoolplein en zelfs in de rij bij het postkantoor. Gelegenheden om enthousiast over je dienst of product te vertellen zijn er overal. Pragmatisme kan je ook helpen om je tijd goed in te delen en om realistisch om te gaan met wat haalbaar is en wat niet. Meestal besteed ik na schooltijd echt veel aandacht aan Thomas. Ik ga er echt voor zitten met het spreekwoordelijke kopje thee, begeleid hem bij het maken van zijn huiswerk en praat met hem over van alles en nog wat. Maar er zijn ook dagen dat het werk veel van me vergt en dat ik minder tijd voor hem kan maken. Comes with the territory. Door pragmatisch en realistisch te zijn (en perfectionisme hier en daar te laten varen) slaag ik erin om alle ballen in de lucht te houden. Niet op een volmaakte manier, maar wel op een goede manier, naar ik denk en hoop.

Last lecture, Randy Pausch

Herfst

" Days decrease and autumn grows, autumn in everything."
Robert Browning

Racebaan

Het is nauwelijks te bevatten, maar ik moet regelmatig constateren dat ik nog minder durf dan ik al denk. Zo ook afgelopen week toen ik in Euro Disney was. Op zich is dat al een wonder want ik had een enorm vooroordeel tegen deze vorm van amusement. Te glad, te geolied, te commercieel, vond ik het.
Het aanstekelijke enthousiasme van mijn vriendin Martine bracht hier verandering in. Zij heeft vier dochters en is kind aan huis in Disney. Na vorige week kan ik me er iets bij voorstellen. Het park is ruim opgezet en alles zit goed in elkaar: de decors, de kostuums en de attracties. Je waant je even in een andere wereld, precies zoals bij het lezen van een goed boek of het kijken naar een mooie film.

Maar terug naar het begin, toen ik merkte dat ik echt een 'lafbek' ben. Ik ging met Julia, Martine's vijfjarige dochter, een 'race-auto' in. Jullie moeten weten dat het hier gaat om auto's die al vast zitten aan een baan, er kan dus echt niets mis gaan. Het begon al niet zo goed, want ik had de grootst mogelijke moeite om de gordel om te doen. Onhandig bleef ik steken met mijn tasje, tot groot jolijt van de omstanders (met name Martine!). Toen de riem eenmaal goed zat stond ik paniekerig op, iets roepend als 'je ne veux pas!'. De Disney-medewerker keek meewarig terwijl Martine zich even moest afzonderen om de slappe lach te bedwingen.
Enfin, het einde van het lied was dat ik toch ging, natuurlijk, en dat ik het heerlijk vond. De rit duurde veel te kort.