Empathische prepuber

Toen Thomas een jaar of twee was vroeg ik me wel eens af''Wat is er met mijn leven gebeurd?' als ik aan het einde van de dag uitgeput de brio-blokken bij elkaar raapte en op sommige dagen constateerde dat ik nauwelijks tot volwassen gesprekken was toe gekomen.

Wat kan er veel veranderen in een paar jaar! Ik kan heel wat volwassen gesprekken voeren als ik dat wil(dat ik momenteel te moe ben om die te willen voeren is nu even niet relevant), want Thomas komt thuis. En gaat weer weg. En komt weer thuis. En gaat weer de hort op. Hij is gehecht aan zijn huis en hopelijk ook een beetje aan zijn moeder, maar de buitenwereld is nu veel interessanter voor hem. Niets is er meer over van dat mollige ventje van twee dat hij ooit was, het is nu een tengere prepuber. Af en toe is dat even slikken moet ik toegeven. Een echte zorgmoeder ben ik en op dit moment valt er weinig te zorgen. Er valt wel veel op te voeden en dat is, zoals mijn vriendin Martine terecht pleegt te zeggen, het lastigste dat er is.

En gelukkig is mijn prepubertje niet altijd even onmogelijk, integendeel. Wat Thomas al op jonge leeftijd bezat is empathie, het vermogen zich in een ander in te leven. Zeker voor een klein kind een uitzonderlijke eigenschap. Die karaktertrek heeft hij gelukkig nog altijd. Vandaag zag hij aan me dat ik erg moe ben. Hij liep op me af, gaf me een knuffel en zei 'van mij hoef je de afwas niet te doen'. 'Ga jij hem doen'?' vroeg ik optimistisch. 'Nee, dat niet, maar jij hoeft hem niet te doen'. Tja, je bent een meevoelende prepuber of niet, maar er zijn grenzen.

No regrets

Vanochtend moest ik denken aan de Vlaamse schrijver Herman Brusselmans. Ik werd namelijk erg moe wakker en moest denken aan een passage uit het boek Ex-schrijver:
"VERMOEIDHEID, ik wil daar mee gaan slapen. Met deze wens wordt al heel lang slechts ten dele rekening gehouden. Vermoeid ga ik slapen, en nog veel vermoeider sta ik weer op."Vroeger las ik al zijn werken. Brusselmans heeft zwarte humor in zijn pen en is een taalvirtuoos. Bovendien is het een man die ik een tijdje tot mijn vrienden, of toch op zijn minst goede kennissen kon rekenen. Dat was toen ik in Gent woonde en de nachten in de kroeg doorbracht in de tijd dat er nog gerookt werd in de horeca -overigens niet door HB als ik het me goed herinner-en dat ik nog geen moeder was. Het was, kortom, in het stenen tijdperk.

Bizar genoeg houd ik vaak op met het lezen van het werk van schrijvers als ik de schrijvers in kwestie leer kennen. Jammer, natuurlijk, maar de onbevangenheid verdwijnt als ik iemand persoonlijk ken, ik ga zoeken welke personages in boeken overeenstemmen met de mensen van vlees en bloed om die schrijver heen. Zo was ik een jaar of zeven smoorverliefd op iemand die als Joe voorkomt in het werk van Brusselmans. God, wat hield ik van die man. En wat doet het ertoe of hij die liefde verdiende, als je liefde sowieso kunt verdienen? Ronduit bezeten was ik van zijn hese stem en de onbestemde blik in zijn grijze ogen. Wat kon ik naar hem smachten en hunkeren, het is, zelfs achteraf,om duizelig van te worden. Wat heb ik veel gelachen, gehuild en vooral ook bemind in die intense periode. Ik ben blij dat ik 'Joe' gekend heb en dat hij mij een zoon heeft geschonken.
Mmm, ik lijk verdorie Edith Piaf wel, je ne regrette rien. Rien de rien.

Nog een citaat van Brusselmans, alweer uit het boek Ex-schrijver:
"...en ik ging op mijn bed liggen, en ik viel onmiddellijk in slaap, en het was een diepe slaap, een harde en geen gemakkelijke slaap en het was het soort slaap dat onopgemerkt zou kunnen overgaan in de dood, als er niet al die beelden waren, al die prachtige beelden die mij, al scheen ik levenloos, vertelden hoe waardig dat leven is, en hoe schitterend, en hoe lang, en hoe boeiend, en hoe onvoorspelbaar, en hoe mooi mooi mooi, en hoe goddelijk, en hoe alles, ALLES mislukt, en hoe ik, midden in de nacht, of was het ochtend, of was het later of was het vroeger-hoe ik midden in de nazomer niet eens wakker werd toen de telefoon rinkelde en hoe de machine de stem kooide."

Dromen

Een paar maanden geleden volgde ik een workshop van Esther Jacobs in samenwerking met Viva over het waar maken van je droom. Wat me toen opviel was de grote onderlinge solidariteit, we waren met een vrij kleine groep vrouwen en waren natuurlijk erg bezig met onze eigen dromen, maar stonden daarnaast ook heel erg open voor de dromen van de andere deelneemsters.

In dit kader wil ik jullie aandacht vestigen op een project van een goede vriendin van mij. Zij is alleenstaande moeder van vier kinderen, maar beklaagt zich nooit. Ze staat altijd voor iedereen klaar, is een uiterst actieve moeder op school, maar zet zich daarnaast ook in voor haar grote groep vrienden, kennissen en buren. Ze is heel dynamisch en beschikt over veel capaciteiten. Zo heeft ze een groot organisatietalent, weet ze mensen enthousiast te maken, kan ze goed een boodschap over brengen en kan ze uitstekend met kinderen om gaan.

Ook zij heeft een droom. Haar droom is een huis in Frankrijk kopen, een land waar ze een deel van haar leven heeft doorgebracht en waar drie van haar vier kinderen geboren zijn. Een land waar je bovendien voor een redelijk bedrag een huis kunt kopen dat groot genoeg is voor haar situatie. In dat huis kan ze dan wonen en werken. Waar ze nu behoefte aan heeft, dat zijn sponsors. Mensen die een bijdrage kunnen leveren aan het tot stand komen van deze droom en die daar dan uiteraard ook voor beloond zullen worden.

Neem eens een kijkje op haar blog:

http://www.fransedroom.blogspot.com/

Voor meer info is het ook mogelijk om naar mij te mailen (vertaalslag@planet.nl), dan stuur ik de correspondentie door.