Fiep

Zouden Jip en Janneke zo bekend zijn geworden dankzij de tekeningen van Fiep Westendorp of door de teksten van Annie M.G. Schmidt of door de combinatie van de twee?

Feit is dat de vrolijke illustraties van Fiep Westendorp bij veel mensen een spontane glimlach op de lippen brengen.

Omdat een dierbare vriendin zwanger is (van een tweeling nota bene) fröbel ik er af en toe lustig op los door alledaagse objecten te versieren met illustraties die geschikt zijn voor kinderen. Uit mezelf tekenen kan ik nog niet, natekenen wel.
Bovenstaande foto is bijvoorbeeld een nabootsing van vroeg werk van Fiep Westendorp.

Verre van ideaal

Dat ik niet de ideale moeder ben is het understatement van het jaar. Bij 'ideale moeder' denk ik aan een mooie en lieve vrouw met wapperende haren, liefdevolle blik in de ogen en engelengeduld en niet aan een stresskip in een oude spijkerbroek die zich soms moeizaam een weg door het leven baant.

Mijn zoon Thomas is al een stuk idealer. Het is een makkelijk kind, met een opgewekt karakter. Sociaal, redelijk zelfstandig en met een onwaarschijnlijk vermogen om in de meest sombere situaties toch nog een lichtpunt te zien. Hij blijft dichtbij zichzelf, heeft een goed contact met zijn lichaam (hij danst soms een paar uur per dag) en weet zijn emoties uit te drukken en te hanteren. Ook bijzonder is zijn empathisch vermogen en zijn grote mildheid ten aanzien van zijn medemens. Althans, ten aanzien van de meeste medemensen. Naar mij toe is hij nu en dan minder mild, zoals het een prepuber betaamt. Regelmatig maakt hij een brutale opmerking, vaak lacht hij daarbij en kijkt hij naar het effect dat de opmerking sorteert. Soms zijn het dieptepunten, zoals "Mam, fijn dat het donker is dan hoef ik je rotkop niet te zien" maar gelukkig blijft het meestal bij dingen als "Wil je een eerlijk of een beleefd antwoord?" als ik hem vraag hoe het eten smaakt.Of een rake maar onflatteuze opmerking over een tekening die ik gemaakt heb. Laatst was ik voor het allereerst tevreden over iets dat ik geschilderd heb. De reactie van zoonlief: "dat kleuterwerkje, bedoel je?".

Ideale ouders en ideale kinderen bestaan nu eenmaal niet.

ouder worden is leuk

Ouder worden staat niet alleen voor ledematen die stram worden, kilo's die eraan vliegen, rimpels die verschijnen en kansen die verdwijnen.

Ouder worden heeft ook tal van voordelen vind ik. Je kent jezelf beter, je weet wat belangrijk is en wat niet, je geeft minder om uiterlijkheden.

Ooit las ik in een interview met werkende moeders een eenvoudige maar rake zin 'Aan het einde van mijn leven wil ik kunnen zeggen dat ik heb genoten van de dagen zoals ze waren.' Die zin is blijven hangen en vormt de laatste tijd een leitmotiv voor hoe ik de dagen doorbreng. Mijn ambitie brandt op een lager pitje, maar is niet gedoofd. Mijn bijna ziekelijke neiging om elke dag allerlei 'nuttigs' te doen is minder geworden, een verademing. De afgelopen week was Thomas vrij en kon ik gelukkig ook eens vrij nemen. Wat was het heerlijk om de computer onaangeroerd te kunnen laten en niet te worden geregeerd door deadlines, werkschema's en to do-lists. In zulke situaties sla ik nogal eens door naar de andere kant (geen werk? Nou, dan kunnen er wel 10 kinderen over de vloer komen en verf ik drie kamers in een andere kleur) maar nu niet. Er was gelukkig wel bezoek, maar niet in overweldigende hoeveelheden. Ik heb geen enkele kamer een andere kleur gegeven maar heb wel heel veel geschilderd. Voor mezelf. Want dat voor jezelf zorgen mag (en zelfs moet), daar kom ik steeds meer achter. Beter laat dan nooit.

En nu, op mijn 41ste, voel ik me voor het eerst in lange tijd zowaar...sereen.

Voor zolang het duurt natuurlijk.