Ze maken toch niet veel stuk?

'Ze maken toch niet veel stuk' zei mijn vriendin Martine laatst over de pups
Spike en Laïka. Ik zei niets, want ik dacht dat ze dit zei om voor het duivelse duo op te komen. Later bleek het een vraag te zijn.

Tja, wat moet je daar dan op antwoorden? Eh,nee, ze maken niet zoveel stuk, behalve de planten, onze schoenen en pantoffels en zelfs mijn woordenboeken. Gelukkig ligt die tijd alweer achter ons en neem ik eindelijk de tijd en rust om de hondjes op te voeden. Want waarom zou je niet in een woordenboek bijten of plantjes overhoop halen? Weten die honden veel...er ligt daar een taak voor het baasje. De baasjes, in dit geval, want ook Thomas doet mee aan de opvoeding. Het is erg geestig om mijn kind als opvoeder mee te maken, ik hoor mezelf terug in de dingen die hij zegt, zoals 'hoe kan ik kalm blijven in deze situatie?'.

Warm bad

Er zijn van die dagen die vermoeiend zijn. Chaotisch. Frustrerend. Vandaag is zo'n dag, het is me niet al te best gelukt om alle ballen in de lucht te houden. De combinatie van chaos hier thuis & een lastige opdracht voor een klant vergt veel van mijn energie, bijna alles eigenlijk. Maar er is troost in het verschiet. Want zo dadelijk mag ik van mezelf lekker lang in bad. Een bad vind ik een heerlijke manier om te ontspannen, om de stress van de dag als het ware weg te spoelen.

Het mooiste verjaardagscadeau dat ik ooit kreeg was van mijn stiefvader, vorig jaar, toen ik veertig werd. Hij betaalde de aansluiting van mijn bad. Ik had nl al jaren een prachtig bad op pootjes, maar had niet bedacht dat er dan van alles moest gebeuren met waterleidingen enz. Hoe dan ook, binnenkort word ik alweer 41 en ik heb sinds vorig jaar september al heel dikwijls mijn heil gezocht in mijn bad op pootjes, volgens vriendin M overigens het enige mooie object in dit hele huis (ze noemde het zelfs een vlag op een modderschuit, hum, met zulke vrienden heeft een mens geen vijanden nodig, nee hoor, vrienden mogen best kritisch zijn nu en dan).

'A hot bath! I cry, as I sit down in it; and again, as I lie flat, a hot bath! How exquisite a vespertine pleasure, how luxurious, fervid and flagrant a consolation for the rigours, the austerities, the renunciations of the day.' Rose Macaulay

Lijstjes

Zouden mannen dat ook hebben? vroeg ik me af toen de trein Arnhem uitreed. Ik was net op bezoek geweest bij mijn hoogzwangere vriendin en collega Madeleine en had met haar ontspannen uren doorgebracht.

In de trein terug naar Den Haag flitsten er allerlei lijstjes door mijn hoofd, van kleine dingen die ik op korte termijn wil doen. Niet vergeten nog blikjes voor de honden te kopen, Marja Pronk een mailtje sturen over interview in Intermediair, met mijn moeder en stiefvader praten over wanneer ze op Thomas kunnen passen omdat ik een 'marathon-vertaling' heb, naar de apotheek voor een zalfje, een cadeautje kopen voor X, de boekhouder bellen enzovoorts enzovoorts enzovoorts.

Op de een of andere manier denk ik dat het typisch vrouwelijk is, van die lijstjes. Er schijnt trouwens een boek te zijn uitgegeven met alleen maar lijstjes en er is ook een blog dat aan dit onderwerp is gewijd. En bij een cursus creatief schrijven in het Koorenhuis hier ter stede moesten we ook lijstjes maken. Van huizen waarin je hebt gewoond, van landschappen die je mooi vindt, van mensen die je hebt gekend, van eigenschappen die je in anderen waardeert. Het heeft iets kalmerends, om de chaos van de wereld om ons heen terug te brengen tot lijsten. Niets meer, niets minder.

Goed bewaarde geheimen

In het algemeen geven mijn vriendinnen me weinig reden tot klagen. Ze weten me op te peppen als ik down ben (50% van de tijd) en te kalmeren als ik hyper ben (eh, de andere 50% van de tijd). Ze maken me aan het lachen, bieden me gezelschap, warmte en troost in barre tijden, plaatsen nu en dan een terechte kritische opmerking, kortom, het zijn echte vriendinnen.

Vandaag stonden ze me enigszins in de weg. Ik verklaar me nader: vanochtend was ik met 2 hele goede vriendinnen en het gesprek kwam al snel op een niet nader te noemen plek die we alledrie als idyllisch beschouwen. Een ideale plek voor lome zondagmiddagen, een plek waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Een oase van rust. In mijn enthousiasme vertelde ik dat ik erover wilde bloggen. En wel vandaag nog. 'NEEEEEEE! NIET DOEN!' reageerden deze twee dames, die over het algemeen eerder laconiek zijn, en er klonk zowaar paniek door in hun stem. Ook de levensgezel van één van hen mengde zich in de discussie.

Hun reactie valt ook te verklaren, een van de charmes van de plek in kwestie is dat nog heel veel mensen deze plek niet hebben ontdekt. Gevolg: het is er nooit onaangenaam druk is. Het is een goed bewaard 'geheim' zeg maar. Gisteren zag ik op het Franse nieuws iets vergelijkbaars. Een natuurbron in de Cévennen waar jong en oud met groot plezier in dook. Een man zei tegen de journalisten 'ik wil liever niet dat te veel mensen weten dat deze plek er is, maar ja, nu zijn jullie er'. Één van mijn vriendinnen vertelde dat ze in Spanje zoiets meegemaakt: ze had er een waterval ontdekt en had er in haar eentje met haar dochters van genoten. Twee jaar later moest je betalen om er te mogen bivakkeren. Kortom, niet elk geheim kun je bewaren, maar het is wel de moeite waard om een poging te doen.

Annie

Één van de vele manieren om de moed erin te houden in dit leven is...naar inspirerende voorbeelden kijken. Als ik me verdrietig voel omdat ik bang ben dat er nooit iets terecht zal komen van mijn schrijfambities put ik troost uit het feit dat er heel wat schrijvers pas op latere leeftijd zijn gaan schrijven/publiceren.

Wie een nieuw carrièrepad wil inslaan beveel ik overigens Een nieuwe carrière na je vijfendertigse van Marieke Hoogwout van harte aan, bijvoorbeeld te koop bij Selexys, maar dit terzijde.

Er zijn tal van voorbeelden van schrijvers die laat in hun leven zijn begonnen. Één daarvan is Annie M.G. Schmidt. Dat ze niet alleen geestige kinderboeken schreef weet niet iedereen. Ook Annie M.G.Schmidt was 'gelaagd'. Dit gedicht van haar hand laat dat ook duidelijk zien>

Dit is het land, waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in: het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen,
en altijd is er weer wat anders loos.

En in dit land zijn alle avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn and're muren
en nooit een eenhoorn of een bietebauw.

En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.

Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin.
Dit is het land waar grote mensen wonen...
Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.