Hugo

Gisteren bereikte met het bericht dat Hugo Claus is overleden. De man die voor altijd geassocieerd zal worden met Sylvia Krystel en het verdriet van België. Een gerenommeerd, gerespecteerd en veelzijdig kunstenaar. Proza, poëzie, toneel...er waren maar weinig genres die Claus niet beheerste. Claus zal ook worden herinnerd als de man die altijd naast de Nobelprijs greep, maar die verder volop heeft genoten van het leven en meermaals is bekroond.

Ik heb jaren in Gent gewoond. In de allereerste periode bezocht ik daar het café de Hotsy Totsy, dat ik dan weer kende uit de boeken van Herman Brusselmans. Dat café werd uitgebaat door een broer van Hugo Claus en zijn vrouw Motte. Het zou best kunnen dat het nog altijd bestaat, dat Motte het nog steeds runt, dat weet ik niet zeker. Wel weet ik zeker dat het op een gegeven moment een besloten club is geworden. Toen de broer van Hugo Claus overleed kopte een Belgische krant "een boom geveld", dat vond ik een mooi beeld.

Ook Hugo Claus was een "boom" en ik kan het weten, want ik heb hem ontmoet. Weliswaar slechts 1 keer, maar de ontmoeting heeft indruk op me gemaakt. Claus had een toneelstuk geschreven ter gelegenheid van de heropening van het NTG (Nederlands Toneel Gent), dat een tijd gesloten was geweest i.v.m. een verbouwing. Het toneelstuk heette 'Onder de torens', een toepasselijke naam als je weet waar het NTG zich bevindt. Bij wijze van stage hebben een medestudent en ik het toneelstuk naar het Frans vertaald. Dat was een enorme uitdaging, we spraken de teksten ook in, een soort 'tolken' (maar dan niet helemaal, want we hadden de vertaling voor ons liggen), voor Franstaligen die daar behoefte aan hadden. Op de première kwamen mijn medestudent en ik oog in oog te staan met de grote man himself. "Goed gedaan" zei hij tegen ons en raakte mijn schouder aan, het was met moeite een schouderklopje te noemen, eerder een aanraking. Zijn handen vond ik mooi, maar ze leken meer op de handen van een beeldhouwer dan die van een schrijver.

Later kreeg ik te verstaan dat het heel uitzonderlijk was dat Hugo Claus zich positief uitliet tegen studenten, hij had een enorme hekel aan studenten in het algemeen. Of dat echt klopt weet ik niet, en kan ik hem nooit meer vragen. Het doet er ook zo weinig toe. Wat ik wel kan doen, is eindelijk het indrukwekkende oeuvre van deze Vlaming lezen, want verder dan dat toneelstuk en een paar huiveringwekkend mooie gedichten ben ik niet gekomen.

Claus, een boom geveld, maar hij leeft verder in zijn boeken.

Schrijven / Gedicht van Tadeusz Rozewicz

Dit is mijn 99ste bericht. Bijna dagelijks schrijven blijkt nog niet mee te vallen. En dan te bedenken dat mijn berichten vaak kort zijn en ook nog eens grotendeels bestaan uit citaten. Het is bijna ontmoedigend. Bijna, maar niet helemaal. Want, deo volente, komt het honderdste bericht er ook wel...

En intussen neem ik weer mijn toevlucht tot de tekst van een ander, in casu Tadeusz Rózewicz.

IK SCHREEF

IK SCHREEF
EEN OGENBLIK LANG OF EEN UUR
EEN AVOND EEN NACHT
IK WERD KWAAD
IK BEEFDE OF ZAT
ZWIJGEND NAAST MIJZELF
MIJN OGEN VOL TRANEN
IK HAD AL DIE TIJD GESCHREVEN
TOT IK PLOTSELING MERKTE
GEEN PEN IN MIJN HAND.

Bibberbeentjes

Hoe is het om als kind diabetes te hebben? Welke impact heeft deze ziekte op het kind zelf, op zijn omgeving?

Elvira Schalken heeft een zoontje met diabetes. Toen ze merkte dat er geen kinderboeken op de markt waren die dit onderwerp belichten, heeft ze er zelf een geschreven en geïllustreerd. Het resultaat heet toepasselijk genoeg 'Bibberbeentjes' en is zeer de moeite waard. In dit boek wordt dit zware onderwerp op een positieve, doch realistische manier behandeld. Aanrader!

Informatie van Bol:

Bibberbeentjes
Schalken, E.