Geluk in tweevoud

Sinds kort hebben Thomas en ik er twee nieuwe 'gezinsleden' bij: de puppies Spike en Laïka. Spike is een mannetje met een breed bekje, een echte loebas, vrij relaxed. Laïka is een mooi en pittig beige vrouwtje.
Van tevoren was ik gewaarschuwd. Vrienden en familie zagen (uit bezorgdheid allicht) beren op de weg. "Weet je" vertrouwde mijn jongste zusje me toe "een vriendin van me heeft een pup en ze heeft er best spijt van". "Je hebt het nu al zo druk", zei iemand anders. "Hoe kon je dat nou doen?" vroeg goede vriend/buur Koen. Vriendin M maakte het nog bonter "het is net zoveel werk als een baby, en wat krijg je ervoor terug? Niets! Ik had dit nooit achter je gezocht." Eerlijk is eerlijk, enthousiaste reacties bleven gelukkig ook niet uit, soms ook vrij onverwacht, van mijn stiefvader bijvoorbeeld.

Hoe dan ook, Thomas en ik zijn dolgelukkig met de twee scheetjes. Enig nadeel voor een einzelgänger zoals ik...als je met de pups op straat loopt heb je continu aanspraak. Thomas en ik hebben er drie uur over gedaan om van de Frederik Hendriklaan naar de Witte de Withstraat te lopen vandaag en dat lag niet alleen aan het feit dat ik niet bepaald in topconditie ben. Maar ach, je moet er iets voor over hebben.

Apparatuurstress

Dinsdagavond had ik vergadering op de school van Thomas: www.wereldwijzer.com.

Het is mijn goede gewoonte (schreef ze bescheiden) om de notulen meteen dezelfde avond uit te werken. Dan staat de vergadering nog vers in mijn geheugen. Toen ik dat afgelopen dinsdag wilde doen weigerde het toetsenbord resoluut dienst. Ik heb zo'n mooi draadloos ding, zowat het enige strakke en moderne in dit hele huis. Voor het verwisselen van de batterijen moet je echter bij voorkeur ingenieur zijn. Wat ik ook probeerde, het lukte niet. Er werden gebruiksaanwijzigingen uit laden opgediept, IT-adepten opgebeld (één ervan antwoordde 'mij is het ook niet gelukt, ik heb het ding uit woede in 2 stukken gebroken en werk nu met een oud ding uit de jaren 80'), er werd driftig op tal van knoppen gedrukt, maar niets hielp.

Op zulke momenten besef je hoe afhankelijk je bent van de techniek. Want ik kon niets intypen (ook niet mijn wachtwoord), dus ik kwam mijn PC hoegenaamd niet 'in'. Dus mails checken, Internet bankieren, laat staan een verslag schrijven of een vertaling maken...het kon allemaal even niet.

Gelukkig heb ik hier in de straat een goede vriend en goede buur, Koen Veenhuizen. Hij toonde zich bereid om me te helpen. Niet voor het eerst en vermoedelijk ook niet voor het laatst. Hoe hij het elke keer flikt weet ik niet, maar hij kreeg het wel voor elkaar. En binnen tien minuten. Een verademing, al voelde ik het stressniveau stijgen toen ik zag dat er 101 e-maiberichten waren. Er zijn van die dagen...

Wijze Frank Outlow

Van mijn vriendin Martine kreeg ik laatst een aantal wijze woorden mee.

Zoals onderstaande woorden, van Frank Outlow:

Let op je gedachten, ze worden woorden.
Let op je woorden, ze worden daden.
Let op je daden, ze worden gewoonten.
Let op je gewoonten, ze worden karakter.
Let op je karakter, het wordt je lotsbestemming.

Vredespaleis

Vorige week ben ik met groep 7-waar Thomas in zit- en 8, een leerkracht en een paar andere moeders meegeweest naar het Vredespaleis. We kregen daar een rondleiding van een jonge vrouw, die heel levendig kon vertellen over de geschiedenis van dit beroemde gebouw, waar de International Court of Justice en het Permanente Hof van Arbitrage zetelen.
Het was voor mij een aparte ervaring, omdat ik meer dan eens als tolk heb gewerkt in het gebouw, nu was ik er in een andere levensrol, en dat beviel goed. Tijdens de rondleiding kwamen we veel mooie borstbeelden tegen: van de in Amerika schatrijk geworden Carnegie bijvoorbeeld, die veel geld heeft gedoneerd om de bouw van het paleis mogelijk te maken. Van Gandhi, die zoveel heeft bijgedragen aan wereldvrede.
Toen we langs nog een borstbeeld kwamen waar geen uitleg over werd gegeven vroeg een jongen aan mij 'is dat Hitler?'. 'Nee, die heeft niet bijgedragen tot de wereldvrede', antwoordde ik. 'O ja, het was bij hem net andersom' zei de jongen, die er meer van begreep dan ik aanvankelijk dacht.
En we liepen verder, naar de zaal met prachtige Japanse wandkleden.
Na afloop werden we getrakteerd op een lunch, waarna de kinderen meededen aan een workshop over mensenrechten. Een vruchtbare dag.