Nieuwe tijden voor deze ploetermoeder.
Ik schrijf al heel lang niet meer trouw over mijn leven als thuiswerkmama.
Niet omdat er niets te vertellen valt -integendeel- maar omdat mijn zoon Thomas
het niet zo prettig vindt als ik steeds over hem of over ons leven samen schrijf.
Hij is 17 en het duurt niet lang meer of hij slaat zijn vleugels uit. Ik kan nog geen
afscheid nemen van dit blog maar wat ik nu schrijf gaat vooral over recht en over taal.

Wie dat wil volgen kan op Facebook terecht, op mijn zakelijke FB-pagina:
https://www.facebook.com/Vertaalslag

Onder mijn eigen naam (Anne-Marijn Küthe) heb ik ook een privéprofiel op FB.

Wees welkom!

Gurli en ik

Ik ontmoette haar voor het eerst in het postkantoor aan het Prins Hendrikplein (nu de Pastakantine). We stonden allebei in dezelfde rij. Ik was onder de indruk van haar verschijning, hoge jukbeenderen, lang haar. Out of the blue vroeg ik haar: 'Ben jij tekenares?'. 'Kun je dat zien?' reageerde ze. 'Het is onmiskenbaar', antwoordde ik, 'de welving van je neus, de textuur van je huid, de aquamarijntinten van je ogen'.  Ze fronste haar wenkbrauwen. 'Ik ben illustratrice, kun je dat echt aan me zien?'. 'Natuurlijk niet, ik zei maar wat'.  We wisselden gegevens uit en niet lang daarna zaten we samen aan de koffie honderduit te praten over het leven, kinderen en kunst. Haar werk vind ik geweldig, heel eigen, heel vrolijk. We zijn elkaar een beetje uit het oog verloren nu we niet meer in dezelfde stad wonen maar ik heb een aantal schilderijen van haar in huis en die toveren altijd weer een glimlach op mijn gezicht. 

Meer over Gurli? www.feilberg.nl