Pippi is in de Ikea

Gisteren heb ik een deel van de dag doorgebracht met Lara, een driejarige bengel. Haar tweelingzusje Julie was ziek. Toen ze bij me kwam moest ik nog een beetje werken, dus ik nam haar op schoot terwijl ik aan de computer zat. Mijn werkkamer heeft meer weg van een studeerkamer dan van een kantoor en ik omring mezelf er met plaatjes die ik vrolijk of inspirerend vind. Een foto van mijn heldin Pippi Langkous is één van die plaatjes.
Lara's blik viel op Pippi, die ze meteen herkende. "Dat is Pippi",zei ze blij. En voegde eraan toe "En Pippi is in de Ikea". Juist...
Er is bij mijn weten nooit meer zo'n personage als Pippi Langkous geweest in de jeugdliteratuur. Wat heb ik genoten van de boeken van Astrid Lindgren en van de verfilming ervan. Het genot heb ik zelfs twee keer mogen ervaren, eerst als kind en daarna als moeder (Thomas en ik hebben alle Pippi-films talloze keren bekeken).
Pippi, voor niets en niemand bang. Pippi, helemaal alleen in dat grote huis. Pippi met haar enorm geestige opmerkingen. Pippi, het sterkste kind van de wereld. Maar natuurlijk ook Pippi die zich niet aan school kan aanpassen. Pippi, met een moeder in de hemel en een vader op zee. Ook dat is een sterk punt van dit personage.

Op de VPRO zag ik een paar jaar geleden een documentaire over Astrid Lindgren en Pippi Langkous. Astrid Lindgren vertelde daarin dat ze het manuscript van Pippi Langkous na het schrijven had herlezen en dat ze niet één keer had gelachen. "Maar ja", zei ze droog "ik heb dan ook geen gevoel voor humor."