Multiculturele werkelijkheid

Hier had een foto moeten staan van een kleurrijke stand op de Haagse markt met twee poppen: een donkere pop en een lichte pop. Maar ik had mijn fototoestel niet bij me dus zullen jullie het met een stukje moeten doen...

Vandaag was ik weer eens op de Haagse markt -sinds kort herontdekt-, nu met de tweeling Lara en Julie. Ze droegen key cords om hun nekjes met een kaartje met mijn mobiele nummer eraan want ik was erg bang om ze kwijt te raken. Deze angst bleek ongegrond want ze vonden het enorm spannend en hielden mijn handen stevig vast.

Wat me vandaag opviel was de positieve samenwerking tussen de marktkooplieden. Autochtoon en allochtoon (vreselijke termen overigens)werkten broederlijk naast elkaar en maakten veel grappen over en weer. Natuurlijk weet ik wel dat ik soms de neiging heb om dingen te idealiseren. Natuurlijk weet ik dat er van beide kanten soms onbegrip is. Natuurlijk weet ik dat in ieder mens een zekere angst voor het onbekende leeft. Maar steeds vaker denk ik dat we over één generatie niet meer zullen spreken van autochtoon en allochtoon en dat de multiculturele droom niet uiteen hoeft te spatten. Ik denk dat we elkaar steeds meer zullen beoordelen op wie we zijn en niet op welke kleur onze huid heeft.

En daar was ik op deze prachtige lentedag erg blij om. Het is dan ook met een vrolijk gemoed dat ik me een weg baande door de mensenmassa, mijn handen stevig in die van Lara en Julie geklemd.