Tweelingen

Gisteravond heb ik naar Twins gekeken (een tip van de vader van Thomas, zelf deel van een tweeling), een Britse documentaire die op Canvas werd uitgezonden.

Heb geboeid zitten kijken. Nu is dat niet zo verwonderlijk, want ik heb een fascinatie voor tweelingen. Toch was het leuk om het onderwerp op een andere wijze belicht te zien. Onderzoek naar tweelingen kan van grote wetenschappelijke betekenis zijn omdat tweelingen ons veel leren over hoe sterk onze genen bepalen wie we zijn.

Het mooist vond ik het voorbeeld van twee Chinese tweelingmeisjes die waren geadopteerd (elk door een ander echtpaar, op hele andere plekken van de wereld, Noorwegen en Californië) en ver van elkaar opgroeiden maar toch al heel snel -toen ze elkaar opzochten, op zesjarige leeftijd meen ik- meteen verknocht aan elkaar raakten, dezelfde mimiek bleken te hebben en elkaar ondanks de taalbarrière (de een spreekt Noors, de ander Engels) goed begrepen. Ontroerend vond ik de reactie van de adoptiemoeder van het meisje dat in Amerika opgroeide: een ambitieuze vrouw met een druk leven. Zij had haar dochter en haar tweelingzusje geobserveerd en had er veel van geleerd "I feel I have to step back, to let her become who she wants to be and not necessarily who I want her to become." Nu heb ik geen tweeling-more's the pity-maar die woorden, die begreep ik.