Geluk

Onlangs kwamen tweelingmeisjes L en J logeren. De dames zijn zeven en ik ken ze al heel lang, ze voelen zich hier erg op hun gemak. Ik had in de televisiegids gezien dat Happy feet die avond op televisie was en verheugde me erop om met ze te kijken. Zo gezegd, zo gedaan, al werd mijn vreugde ietwat getemperd door hun opmerkingen "je bent zo'n grote mevrouw", "ja, ik weet dat ik te dik ben", "dat ook, maar vooral ook zo oud voor Happy feet. Bijna een OMA."  De meisjes moesten hier zelf hartelijk om lachen en hadden weinig aandacht voor de film. Enfin....Ik was moe en ging tegelijkertijd met ze naar bed. Zij op kleine matrassen, ik in het grote bed. We hadden led-waxinelichtjes aangezet en zij hadden ook een lampje bij zich, heerlijk kitsch, in de vorm van een kat, met licht dat steeds van kleur verandert. Aan echt slapen waren de kinderen niet toe. Aantrekken en afstoten, zoals zussen dat doen. Van "kom toch bij mij liggen, ik mis je!" tot aan "ik heb lekker je knuffel verstopt.".  Wat mij deed glimlachen is dat ze uitgebreid tandartsje gingen spelen. Werkelijk, hoor. Af en toe zeiden ze iets tegen me, zoals L: "Anne-Marijn, weet je, ik wil best kinderen, maar ik wil zeker niet sexen" of J "Geen zorgen, geen zorgen, als er spoken komen heb ik de zaklamp als wapen.".  Toen de meisjes na veel gegiebel eindelijk in slaap vielen heerste er een enorme rust in mijn slaapkamer. De vredige snoetjes, het teentje van J dat uit het dekbed stak, L die zelfs in haar slaap vastberaden keek. De zaklamp die op de houten planken was gerold, het schijnsel van de lampjes...ik nam het allemaal in me op. De liefde voor kinderen van een ander heeft een groot voordeel: onbevangenheid. Er is niets dat ik niet zou doen voor mijn zoon maar de verwachtingen die ik koester -van hem als zoon, van mezelf als moeder- staan ons soms in de weg. Deze kinderen hebben geweldige ouders, geborgenheid, verbeeldingskracht en elkaar. Ze hebben mij niet nodig maar dat ik af en toe een rol spelen in hun leven beschouw ik als een voorrecht.

Vrijheid

Een leven als zelfstandig tolk/vertaler is zelden saai. Neem gisteren. Ik moest naar A'dam Zuid (rechtbank). Vanaf Den Haag kon ik een rechtstreekse trein nemen. Dat kan niet mis gaan, dacht ik. Verkeerd gedacht. Zenuwslopend traag bewoog de trein in het desolate gebied tussen Leiden en Schiphol. Wisselstoring hier, problemen de seinen daar. Collectief ongenoegen in de coupé. Er zijn ergere dingen dan een trein met vertraging maar die stress, die adrenaline, wat zou ik die toch graag missen. Altijd weer de angst om te laat te komen, al vertrek je op tijd. Enfin, uiteindelijk bereikte ik het gebouw aan de Parnassusweg eerder dan mijn opdrachtgever, een fantastische advocate met wie ik het erg goed kan vinden. "Ik bevind me in de centrale hal, waar ben jij?" vroeg ik haar aan de telefoon. Ze giechelde. "Je bent zo onsubtiel als je geïrriteerd bent. Ik ben verlaat wegens nieuwe ontwikkelingen in de zaak, maar ik kom zo. Neem even een koffie. Eh, een thee." Over de zaak zelf laat ik me niet uit, beroepsgeheim oblige. Moe maar voldaan vertrok ik heel wat uren later naar Den Haag. Deze keer verliep de reis voorspoedig. Ik verheugde me al op een uiterst luie avond: Indiaas eten halen voor Thomas en mij en verder zalig niets doen. Wegzakken in de oude bank, kaarsjes en wierook aan. Naar Canterbury's law kijken. Bij thuiskomst trof ik echter een noodoproep aan van één van mijn beste klanten, een notaris. Of ik misschien diezelfde avond nog een akte kon vertalen. Zo gezegd zo gedaan. Vrijheid heeft een prijs, maar ik zou met niemand willen ruilen.  

Afscheid van Speedy

Thomas kreeg hem voor zijn zesde verjaardag. Schildpad Speedy. Zijn naam had hij te danken aan het feit dat hij als een maniak door zijn terrarium kon bewegen. Als Thomas of ik eraan kwamen voelde hij dat (misschien ligt dat aan trillingen?) en schoot hij in beweging. Hij had zijn voorkeuren qua eten (absoluut favoriet waren muntblaadjes) en genoot van zijn wekelijkse badje. Als hij at keek ik vaak gefascineerd toe. Hij had iets prehistorisch in zich. Een paar dagen geleden stierf hij. Geen idee wat er was. Van de ene dag op de andere ging het licht uit. Het was me al opgevallen dat hij steeds op dezelfde plek zat, maar ik wilde het niet weten. Het was Thomas die erover begon 'mam, slecht nieuws, Speedy is dood.' Vandaag hebben we afscheid van hem genomen. RIP.

De juiste afslag

Laatst raakte ik in  de supermarkt in gesprek met een kennis. Zijn kinderen zaten op dezelfde basisschool als Thomas en bovendien zaten hij en ik in de medezeggenschap van diezelfde school. Dat schept een band. We hadden het over kinderen in het algemeen en de puberteit in het bijzonder. 'Zelf was ik een zeer lastige puber' vertrouwde hij me toe. Ik verslikte me zowat. De man is namelijk de rust, de zachtmoedigheid en de degelijkheid zelve. Een solide huwelijk. Een zoon en een dochter. Een baan. Een eengezinswoning. Van zijn vrouw heb ik ooit gehoord dat hij fluitend het huishouden doet. Ik bedoel maar...'Werkelijk?' vroeg ik sullig. 'O ja. Echt heel lastig. Ik blowde bovendien continu en hield er hele extreme politieke gedachten op na. Radicaal links. Ik trok toen veel op met een vriend. Die is van een flat gesprongen. Zelf kreeg ik er op een bepaald moment echt genoeg van, van dat leventje.'
Terwijl ik verder ging met de boodschappen bleven de woorden van mijn kennis door mijn hoofd spoken. Ik ben blij dat hij de juiste afslag wist te nemen. Op het juiste moment.

Geld, gezin en geluk

Wat mij in Nederland opvalt (ik woon hier alweer meer dan 12 jaar....) is dat veel mensen denken dat geld, gezin en geluk elkaar op de een of andere manier uitsluiten. Ik ben dol op de zangeres Anouk maar ik word enorm kregel als ik haar hoor zingen over 'all the money that you work for can't compare to love'. Alsof je er of voor je kinderen kunt zijn of geld kunt verdienen. Financiële zorg is ook zorg!

Hoe dan ook, dat het een uitdaging is om je aandacht te verdelen over deze belangrijke levensgebieden is absoluut een feit. Met veel plezier las ik onlangs het boek 'Geld, gezin & geluk' van Eef van Opdorp en Daniëlle Knapen. Eef 'ken' ik al van het programma 'uitstel van executie'. Het boek is helder geschreven en legt de nadruk op je kunt doen. Een verfrissende aanpak. Het is verdeeld over twaalf hoofdstukken / twaalf maanden. Je wordt echt gestimuleerd om als gezin aan de slag te gaan met je financiën. In elk hoofdstuk wordt een specifiek thema belicht, variërend van voordelige vakanties boeken tot aan de auto vaker laten staan. Ook ervaringen van andere gezinnen komen aan bod. Elk hoofdstuk wordt afgesloten met een opdracht die ook iets competitiefs inhoudt, bijvoorbeeld het verkopen van spullen die niet meer nodig zijn via Internet en daarna kijken welk gezinslid de beste opbrengst heeft behaald.
Nuttige info, bruikbare tips en vrolijke illustraties. Aanrader! Ook leuk als cadeau, zeker met de feestdagen in het verschiet. Als cadeau aan jezelf is het ook uiterst geschikt. Om straks het nieuwe jaar fris te starten, nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Zie ook de site voor mijn recensie http://www.thuiswerkmamas.nl/

Oersterke oermama, OERsterk, Richard de Leth

Het is een enorm avontuur, een kind opvoeden. Een gigantische verantwoordelijkheid ook. Dat geldt ook voor hele basale dingen: zorgen dat er eten op tafel komt, bijvoorbeeld, hetgeen een tijdrovende klus kan zijn. Alsof dat niet stressverwekkend genoeg is moet je ook letten op wat voor eten er op tafel komt. Een mens wordt met alarmerende berichten over aspartaam, glucose, fructose en e-nummers om de oren geslagen. Het is nuttig om te weten welke dingen je maar beter kunt vermijden maar het is nog fijner om te weten welke voeding wel geschikt is voor je opgroeiende kroost. Daarom vond ik het lezen van OERsterk van Richard de Leth een verademing. Hij legt de nadruk op onze eigen verantwoordelijkheid, op de dingen die we zelf kunnen doen om een optimale gezondheid te bereiken. De boodschap van de Leth is: luister naar je lichaam. Wees alert op signalen. Zorg voor evenwicht tussen draagkracht en last. Eet zo natuurlijk en gevarieerd mogelijk. Ga eerst een eindje rennen en dan pas eten. Drink genoeg water. Zorg goed voor jezelf. Gebruik kruiden en specerijen. Geniet. In een bijlage van het boek staan tal van recepten. Een aanrader!

Op de site van www.thuiswerkmamas.nl  staat een samenvatting van dit boek.

Praten met je puber

Al meer dan 10 jaar ben ik thuiswerkmoeder. Al bijna even lang heb ik een site over dit dankbare onderwerp. Met enige regelmaat lees ik boeken die me nuttig lijken voor mensen die de site bezoeken en voor mezelf. Onlangs was het boek 'Praten met je puber' (is nadenken over jezelf) van psychologe Anette Heffels aan de beurt. Goed geschreven, uiterst helder, invoelbaar. Bevat veel nuttige tips over communicatie.
Heeft je puber een (mogelijk) probleem? Dan is het vooral zaak om te luisteren, om wat je hoort in je eigen woord samen te vatten en om je in je kind in te leven. Is het zo dat jij een probleem hebt vanwege het gedrag van je tiener? Dan kun je het beste het gedrag dat jou zo stoort beschrijven, het in context plaatsen (bijvoorbeeld als je kind slordige kleren aan wil doen naar de verjaardag van iemand die veel waarde aan presentatie hecht) en je gevoel beschrijven door middel van een ik-boodschap.
Deze tips zij ook goed toe te passen op volwassenen. Zo blijven we leren over onze kinderen en over onszelf. Mijn recensie van het boek staat op de thuiswerkmamasite: http://www.thuiswerkmamas.nl/

Annette Heffels

Over vrijheid, verantwoordelijkheid, sleur en dagdromen

Vrijheid en verantwoordelijkheid zijn belangrijke thema's in het werk van pedagoge Maria Montessori. De combinatie van die twee elementen spreekt me aan. Als thuiswerkmoeder en zzp-er heb ik geen gebrek aan vrijheid en verantwoordelijkheid. Ik moet zorgen voor brood op de plank maar de manier waarop ik die taak invul en mijn tijd indeel heb ik grotendeels in de hand.
Hoe bevredigend een leven met veel vrijheden en verantwoordelijkheden ook is....ook als zelfstandige krijg je te maken met sleur. Routines. Dagen waarop je je gevangen voelt. Vroeger placht ik dan steevast te gaan dagdromen. Zalig tijdverdrijf hoor. Tijdens het doen van de BTW-aangifte dwaalden mijn gedachten dan af naar dat huis in Frankrijk waar ik een nieuw leven als romanschrijfster tegemoet ging. Het huis van mijn dromen kan ik nog voor me zien. Groot. Goudgele stenen. Omringd door groen. Het wegdromen was heerlijk, maar de terugkeer naar de werkelijkheid des te onplezieriger.
De laatste tijd gooi ik het op baaldagen over een heel andere boeg. Ik verander hele kleine dingen aan mijn routine. Start met een kop thee in plaats van koffie. Ik begin de dag met privé-mails in plaats van die op te sparen tot het eind van de middag. Bezoek een andere supermarkt. Loop naar het station in plaats van de tram te nemen. Op die manier krijgt het alledaagse weer wat meer kleur. En dagromen kan altijd nog.

Multitaskende thuiswerkmoeder

Gisteren hoorde ik van Victor Hoefnagels, mijn docent schilderen, dat het een fabeltje is dat vrouwen beter kunnen multitasken dan mannen. Fraai is dat, ga je voor je ontspanning lekker schilderen op maandagmiddag en kom je een illusie armer weer terug. Enfn.
Vandaag multitask ik er desondanks vrolijk op los. Terwijl ik aan de telefoon hang met een medewerker van de T-mobile help desk bekijk ik vluchtig mijn e-mails. Ik maak een omelet klaar voor de lunch terwijl ik naar de Franse radio luister en mooie uitdrukkingen noteer. Het opeten van de lunch combineer ik met het lezen van de krant. Toegegeven, vandaag doe ik alles maar half. Maar dat mag, als het maar eerder uitzondering is dan regel.

Thuiswerkmamadilemma's

Ik ben al een decennium lang thuiswerkmama. De laatste jaren doe ik weer wat vaker een klusje buiten de deur maar mijn hart ligt thuis en de hoofdmoot van mijn werk ook. Via mijn thuiswerkmamasite (www.thuiswerkmamas.nl) heb ik veel contact met andere thuiswerkmoeders. Geweldig vind ik dat.

Zo kreeg ik onlangs een bericht van Antoinette Drop, IBCL lactatiekundige en draagdoekconsulent.
Zij gaf als tip voor moeders met kleintjes mee dat het gebruik van een draagdoek handig kan zijn: je hebt je handen vrij en je hebt je kleintje bij je. Deze methode gebruikte ik ook toen Thomas een kleine baby was en ik in de eerste tijd af en toe kleine vertalingen maakte. Ik herinner me nog hoe ik hield van het contrast tussen zijn rustige ademhaling enerzijds en mijn driftige getik op de computertoetsen anderzijds.

Antoinette Drop vroeg zich af wat je moet doen als je een belangrijk zakelijk telefoontje moet voeren en de kinderen zijn in een drukke stemming en willen er doorheen praten.

Suggestions, anyone?

Ik heb slechts 1 zoon en vaak zette ik hem dan -pedagogisch niet zo verantwoord-voor een video of voor de televisie. Toen hij wat ouder werd legde ik hem uit dat als er overdag werd gebeld dat het voor het werk kon zijn en dat hij stil moest zijn. Sommige opdrachtgevers toonden veel begrip bij het horen van kindergeluid op de achtergrond. Tegenwoordig is het natuurlijk ook wat makkelijker geworden om weg te lopen -als het geluid de spuigaten uit loopt-omdat we allemaal looptelefoons en mobieltjes hebben.
Ook heb ik heel lang voornamelijk via e-mail gecommuniceerd met zakenrelaties. Snel, goedkoop, efficiënt en je hoort het kindergeluid niet!

Ondernemingsplan op achterkant sigarendoos

Om mij heen zie ik veel mensen die graag voor zichzelf willen beginnen. Soms laten ze zich weerhouden door de administratieve rompslomp die hier bij komt kijken. Dat dit niet nodig is kun je lezen in het handzame 'Het complete handboek zelfstandig zonder personeel' van de stichting zzp Nederland.
Een no-nonsense boek waarin korte metten wordt gemaakt met het idee dat het allemaal bijzonder ingewikkeld is. De auteurs geven aan dat je best een ondernemingsplan op de achterkant van een sigarendoos kunt schrijven.
Op mijn site heb ik een samenvatting van dit boek opgenomen:
http://www.thuiswerkmamas.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=30&Itemid=87

Greep op je geld

Geef toe, het is er het weer voor. Woebegotten grey skies, zoals Tom Waits het uitdrukt. Tijd om handen, weinig zin om naar buiten te gaan. Dus heb ik me vandaag gestort op een klusje dat ik al enige tijd had uitgesteld: orde brengen in mijn privé-financiën en dat nog wel online. Op http://www.afaspersonal.nl/ heb ik mijn afschriften toegevoegd, mijn uitgaven gecategoriseerd en tips bekeken over hoe het anders kan. Hoe het beter kan. Het schenkt enorm veel voldoening, want grip je geld = grip op je leven.

Anarchistische bibliotheek

Vriendin Khadija had gelijk toen ze onlangs zei dat we veel van onze kinderen kunnen leren. Van Thomas kan ik flexibiliteit leren. Een positieve instelling. Zelfvertrouwen. Relativering. Het vermogen om grenzen te stellen op een vriendelijke manier.

De laatste tijd is Thomas erg bewust bezig met de maatschappij, de mens en politiek. Zijn vader zei ooit dat ik hem kort moest houden 'want dat is de beste manier om anarchisten te kweken.' Een erg strenge opvoeder ben ik niet geweest maar Thomas is wel een anarchist geworden.

Voor mij als ouder is het heel belangrijk om me in de wereld van mijn zoon te verdiepen. In dat kader bezocht ik gisteren op aanraden van Thomas de anarchistische bibliotheek hier in Den Haag. De bieb is gevestigd in de binnentuin van een appartement en ademt rust uit. Ik werd er vriendelijk ontvangen en wegwijs gemaakt. Er kwam een gespek op gang over ideologie, woongemeenschappen en het punkbandje van zoonlief. Met twee boeken onder de arm (het communistisch manifest & anarchy works) verliet ik het pand. We blijven van onze kinderen leren, alleen de manier waarop verandert.

http://ak070.wordpress.com/anarchistische-bibliotheek/

Mies & Mas

Geven is bij mij een natuurlijke en sterke behoefte. Ik vind weinig dingen zo leuk als het scoren van een toepasselijke attentie voor vrienden, familie of collega's.

Als thuiswerkmoeder had ik vaak te maken met kinderverjaardagen (ja, nog steeds gelukkig, maar de jarigen zijn nu pubers die graag een 'envelopje' willen, waardoor creatieve mogelijkheden beperkt worden) en het was heerlijk om cadeautjes te kunnen scoren die ook bij ouders in de smaak vielen.
Dat lukte wonderwel via de mooie spullen van een goede vriendin van me. Op zoek naar mooie en originele vintage kado's? Mies &  Mas biedt uitkomst:
http://www.miesenmas.nl/
En dat hoeft niemand van mij aan te nemen, ga naar haar site en oordeel zelf!

Veel plezier!

Thuiswerkmoeders

Via mijn site (http://www.thuiswerkmamas.nl/) kom ik online in contact met moeders uit alle uithoeken van de wereld. Waardevol.
Onlangs kreeg ik een bericht van een moeder die sinds  kort (deels) vanuit huis werkt. Het is nog even wennen. Op haar thuiswerkagen is er ook iemand aanwezig die een deel van de zorg doet.
Deze moeder vraagt zich af hoe dit voor haar (jonge) kindje is en is benieuwd naar de ervaringen van andere thuiswerkmoeders. Hebben jullie anecdotes, reacties, suggesties of tips? Mail ze dan naar mij vertaalslag@planet.nl

BVD! Anne-Marijn

Amsterdam Swim

Het is een beeld waar ik al lang niet meer aan had gedacht. Het beeld van mijn zus Florine die net gezwommen heeft, het haar nat, naar achteren. 'Zeehondje' werd ze wel genoemd door mijn moeder en vader. Waterratten waren we alledrie: Flo, Bar en ik.

Flo is wel de enige sportieve telg van de familie. In september gaat ze 2 kilometer zwemmen door de Amsterdamse grachten voor het goede doel: het financieren van onderzoek naar ALS. Het is mooi om te zien hoe zij zich hiervoor inzet. A woman on a mission. Ik ben een trotse zus.

Meer weten?  Ga naar http://www.amsterdamcityswim.nl/215-florine

That extra mile

Gisteravond zat ik in de sprinter naar Voorburg. Nu was het niet zo dat ik tijd en energie over had op dat moment, integendeel. Een goede klant, een notaris, had echter heel dringend een beëdigde vertaling van een officieel stuk nodig. Door mijn bescheiden investering (de tijd nemen om even op en neer naar Voorburg te gaan op een dinsdagavond, dat is te overzien) kon ik een snelle service leveren. Op zijn beurt kon hij zijn cliënt blij maken.
Dat vind ik zonder meer de leukste kant van mijn werk, het zoeken naar manieren om toegevoegde waarde te bieden. Er zijn zoveel mensen die Nederlands, Frans en Engels kennen. Je klanten in de watten leggen doe je door de extra's. Hoe je die extra's invult is per persoon verschillend. Rode draad is en blijft: walk that extra mile.

Borstvoeding

Oproep: voor mijn thuiswerkmamas-site ben ik op zoek naar vrouwen die anecdotes over borstvoeding willen delen. Die worden dan op de site gezet. Interesse? Mail me dan op vertaalslag@planet.nl

Borstvoeding. Wat is het alweer lang geleden dat ik die heb gegeven. Ik bewaar er goede herinneringen aan, die momenten van intimiteit met je kind, het dierlijke aspect ook.
Ik vind het vreselijk als er druk wordt uitgeoefend op moeders om borstvoeding te geven. Soms gaat het wel, soms gaat het niet. In dat laatste geval is er geen man of vrouw overboord. Lukt het wel, dan is het een bijzondere ervaring. De combinatie werk & borstvoeding is dan weer een ander verhaal. Toen Thomas klein was ging hij in Gent naar een onthaalmoeder, zoals het daar heet. Dat bood geborgenheid, een huiselijke sfeer en flexibiliteit. Als ik thuis werkte dan vroeg ik altijd of de onthaalmoeder me wilde bellen zodra hij honger keeg. Dan sprong ik op mijn fiets en was binnen enkele minuten bij hem. Na de voeding keerde ik weer huiswaarts om verder te vertalen. Ideaal!
Minder rooskleurige herinneringen zijn er ook. Ik werkte voornamelijk als tolk en reisde dagelijks van Gent naar Brussel. De nachtvoeding en de ochtendvoeding deed ik wel nog, maar  meer zat er op een gegeven moment niet in. Het gevolg was dat ik tijdens de koffie-en lunchpauze mijn melk in de wc moest 'lozen'. What a waste. Dat het mogelijk is om werk en moederschap te combineren, daar ben ik van overtuigd. Dat het lastig is, dat weet ik zeker.

Notariële akten

Het is zaterdag en ik breng een aanzienlijk deel van de dag door in mijn werkkamer. Dat hoort er nou eenmaal bij als zzp-er en er staat heel wat tegenover. Vrijheid voornamelijk. Vandaag houd ik me bezig met het vertalen van een notariële akte van verdeling. 'Wat lijkt dat me saai!' is een veel gehoorde reactie. Dat zoiets saai lijkt kan ik me voorstellen. De waarheid is genuanceerder. Want die notariële aktes gaan over mensen die dood gaan en iets nalaten. Over waar mensen gaan wonen en met wie. Over huwelijken die worden gesloten en soms ook ontbonden. Kortom, die aktes gaan over het leven zelf. Er gaan hele werelden schuil achter deze juridische documenten. Saai? Beslist niet!

Soetaan

Soetaan. Het is alweer zo'n 22 jaar geleden dat hij gestorven is. Hij is al even lang dood als hij geleefd heeft. Ik denk nog dikwijls aan hem. Die mooie aristocratische kop van hem. Het pezige lichaam. De melodie in zijn stem. Zijn buien. Geliefd was hij, talentvol, intens. Soetaan. Omdat de herinnering steeds vager wordt heb ik onlangs een portret van hem gemaakt (zie foto). Met dank aan Victor Hoefnagels van galeriepiedaterre.nl. Soetaan. Nu nog, na meer dan twintig jaar, ben ik af en toe boos op hem. Op zo'n mooie lentedag als dit bijvoorbeeld. Dan denk ik 'was toch gebleven.' Natuurlijk leeft hij voort in de herinneringen die we aan hem koesteren. 'Six lieues sous terre, tu n'es pas mort' zoals Brel zong over een overleden vriend.

Kevin's 13th birthday

Haagsch Bloemenhofje

Gisteren heb ik mezelf een vrije dag gegund. Just what the doctor ordered. Door de stad slenteren en genieten van al het moois dat Den Haag te bieden heeft.

Lekker eten gescoord bij Franse traiteur Le Gone (citroentaartjes, mmm) en daarna een kijkje genomen in een romantisch hofje: het Haagsch Bloemenhofje. Laatst kreeg ik een boeket van iemand die het daar heeft laten maken en de bloemen zijn adembenemend mooi. Het boeket is niet standaard, is met liefde samengesteld en fleurt de hele serre op.

Als je jezelf of een ander iets gunt, ga dan een kijkje nemen:
Haagsch BloemenhofjeNoordeinde 172 Den Haag
06 3922 3150
haagschbloemenhofje@gmail.com

P.S:
De foto heb ik van de site van tuinclub Voorburg.

Lancering STREET bij Paagman

Hebben jullie ook een puber in huis die dol is op skaten?
Ik ben altijd erg blij dat Thomas zo lichamelijk is ingesteld. Als jong jochie zat hij op judo, daarna was breakdancen aan de beurt en nu is hij al een paar jaar een fervent skater. Alles heeft echter een prijs en Tnomas is bepaald minder enthousiast als het op lezen aankomt. Hij maakt een uitzondering voor de boeken van Inez van Loon over skaten. Het is een vierdelige serie, SKATEWISE.

Het nieuwste boek STREET wordt op woensdagmiddag 29 februari gelanceerd bij Paagman in Den Haag. Er zijn veel prijzen te winnen: een BLIND skateboard, Etnies-schoenen, trucks, wieltjes of een gesigneerd exemplaar van STREET natuurluijk.

http://www.paagman.nl/skatewise

Inschrijven kan via de website van Paagman

Hoezo lastige puber?!

Wij ouders ervaren pubers dikwijls als lastig. Ze nemen niet meer zomaar alles van ons aan, gedragen zich soms grillig en richten zich zo sterk op de buitenwereld dat we ons een tikje overbodig gaan voelen. Voeg daar al onze bezorgdheid en angst aan toe en dan hoef je je niet te verbazen over lastige communicatie, uit de hand lopende gesprekken en een niet gering aantal ergernissen. In haar boek 'Hoezo lastige puger?!' bekijkt auteur Laura Tietjens de zaken heel anders.

Ze schrijft niet alleen over pubers, ze laat pubers ook uitgebreid aan het woord in meer dan tien diepte-interviews en tal van citaten. Op de foto's staan tieners van nu afgebeeld. De foto's zelf zijn door pubers gemaakt. Het boek nodigt uit om begrip op te brengen voor de tiener die zichzelf zoekt temidden van het tumult. Om te luisteren. Om ouderschap als de belangrijkste taak te beschouwen en ernaar te handelen. Inspirerend. Op de thuiswerkmamas-site heb ik een samenvatting van dit boek geplaatst. Ik zou zeggen: lezen. En als het je aanspreekt natuurlijk het boek zelf lezen. Het biedt echt tal van inzichten en adviezen en ik ken weinig ouders van pubers die daar geen behoefte aan hebben.

Hoezo lastige puber?!

De laatste maanden verdiep ik me intensief in het 'fenomeen' puber. Theorie en praktijk vullen elkaar daarbij mooi aan.

Ik heb net een geweldig boek over dit onderwerp gelezen, een uitgave van Scriptum, geschreven door Laura Tietjens. Dit is niet alleen een boek over pubers maar ook door en van pubers. Meer dan tien diepte-interviews en talrijke citaten bieden verhelderende inzichten. De aansprekende en moderne foto's waarop tieners staan afgebeeld zoals ze zijn werden ook door tieners gemaakt, nl door Crisilde van den Assem en Joren Molter.

Het boek gaat met name over hoe je de communicatie met je puber goed houdt.

Binnenkort ga ik een recensie/samenvatting van dit boek schrijven en op mijn thuiswerkmamas-site plaatsen. Nu houd ik het bij een citaat uit het boek. Een moeder is aan het woord: 'In Iran kenden we twee woorden niet': 'overspannen' en 'pubers' (Mitra, Iraanse moeder).

Moederliefde

Gisteravond heb ik op televisie de film 'A girl like me' gezien. De film is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Fantastische acteerprestaties van o.a. J D Pardo.

Al op jonge leeftijd had Eddie meer belangstelling voor kleding, haar en make-up dan voor autootjes. Op een gegeven moment verschijnt een stralende Eddie (een jaar of zes) op een familiefeest in een lichtroze jurk. De strenge katholieke familie reageert geschokt. Sylvia, de moeder van Eddie, haast zich met haar zoon naar een andere kamer. Ook in de periode erna is het duidelijk dat de moeder worstelt met het 'anders' zijn van haar zoon/dochter. Hoe ze zich daar over heen zet is ronduit bewonderenswaardig te noemen. Onvoorwaardelijke liefde, dat had zij haar kind te bieden. Eddie ontwikkelt de vrouwelijke kant van haar persoonlijkheid steeds sterker, laat zich Gwen noemen en krijgt zelfs een vriendje. Het verhaal krijgt een tragische wending als Gwen in de val wordt gelokt door een jaloerse vrouw en in de handen valt van vier mannen die louter walging en agressie voelen jegens Gwen. Ze wordt geboeid, urenlang geslagen en gewurgd, 17 jaar oud.

Na het overlijden van Gwen is haar moeder, Sylvia Guerrero,zich gaan inzetten voor de rechten van transgender-kinderen. Ze probeert ervoor te zorgen dat andere kinderen niet hetzelfde tragische lot ondergaan als haar kind. Ook heeft ze postuum de naam van haar dochter laten veranderen van Eddie naar Gwen. Moederliefde, een intenser gevoel bestaat er volgens mij niet.

Female ambitions, 10 februari 2012, Maarssen

http://www.mamas.nl/agenda/female-ambitions-fridays-vrijdag-10-februari-2012-in-seats2meet-maarssen/

Over Frost en het verdriet van een moeder

Om mij eh...moverende redenen heb ik de laatste tijd vaak op een laat tijdstip naar a touch of Frost gekeken, van middernacht tot twee uur ongeveer. Ik mag hem wel, deze kleine man in smoezelige jas. Een soort beertje Paddington with brains. Als personage zit hij goed in elkaar: geestig, intelligent en rechtvaardig, zodat je hem kunt bewonderen. Slordig en slonzig, zodat je hem kunt begrijpen. Ik dwaal af...

Bij de aflevering die ik onlangs zag moest hij aan een moeder vertellen dat haar zoon (een junk van 21) dood was. Ze stond buiten de was op te hangen. Aanvankelijk reageerde ze louter met woede. Een boosheid die gericht was op het overleden kind, dat haar bij leven zoveel ellende had bezorgd. Ze gooide haar frustratie eruit, had het over al die dingen die zij en haar man geprobeerd hadden. Over de teleurstellingen, over de rotstreken van zoonlief. Frost luisterde, keek haar aan en deed wat je in zulke situaties het beste kunt doen: hij zweeg. Toen hij zich terugtrok keek hij om en zag hoe haar hele lichaam schokte van het machteloze snikken. Hij liep verder, zijn blik een en al mededogen.Daarom houd ik van Frost. Geen kitsch, geen sentimentele toestanden. Het is fictie, maar wel fictie die het leven laat zien zoals het is.