Ik zie hem een keer per jaar, altijd in januari, altijd tijdens een receptie, altijd in een van de mooiste kantoorgebouwen van Den Haag. Hij is dan aan het werk als fotograaf, ik als tolk voor de buitenlandse gasten. Dit gaat al een jaar of tien zo. Soms knikken we even naar elkaar en vorig jaar hebben we ons toeschietelijkheidsrecord verbroken. 'Staan we weer,' zei hij. 'Ja,' antwoordde ik. Verder zal dit contact volgens mij nooit gaan. Geen gesprekken over koetjes en kalfjes, geen visitekaartjes die worden overhandigd, geen facebook-vriendschappen die ontstaan. In een wereld waarin we soms na luttele ogenblikken al levensverhalen, lichaamssappen en iban-nummers uitwisselen vind ik het een verademing dat hij en ik vreemden zijn en vreemden zullen blijven.
zaterdag 7 januari 2017
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten