Mijn vriendin Jet (toegewijde moeder van Jacob, sinds kort ook thuiswerkmama) merkte het al op, de laatste dagen heb ik mijn blog niet bijgewerkt. Ze dacht dat ik het te druk had en in zekere zin had ze gelijk: ik had het te druk met nietsen.
Even geen druk, geen deadlines, geen leven bij de klok. De chaos op mijn bureau (waar de papieren zich weer hebben opgestapeld, verrassend is anders) gelaten voor wat ie is, de post ongeopend op een andere stapel, de afwas niet gedaan. Heerlijk toegegeven aan een luie bui die van de weeromstuit dagen achtereen duurde!
Wel heb ik veel tijd doorgebracht met Thomas, met familie en met vrienden. Gewandeld in dit prachtige lenteweer. Geklust op zolder. Gekookt. Maar één ding is zeker, met de dingen die ik de afgelopen dagen gedaan heb kom ik niet in het Guiness Book of Records.
Thomas genoot er duidelijk van, een wat minder gestresste moeder. Hij kletste er vrolijk op los, over wat hij later wil worden (stuntman, zucht!), over zijn vriendjes, over de middelbare school die hem aanspreekt, over basketballers en over TMF-hits. Het was heerlijk om zo onbevangen tijd met hem doorbrengen, zonder lijstjes, zonder schema's.
Heb ook veel zitten dromen. Ik geloof dat het wezenlijk is voor een mens om te dromen. Als je daarmee ophoudt houd je op met leven. En dromen mogen groots zijn. Mijn droom is een huis aan het Lange Voorhout en een strandhuis in Cabo Polonio, Uruguay. Zie afbeelding (als je erop klikt wordt ie groter). En tja, dat zal allicht altijd een droom blijven. Maar als die droom mij levend houdt dan is dat zo gek nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten