donderdag 14 februari 2008

Exhibitionisme

Een blog bijhouden is natuurlijk een vorm van exhibitionisme. Hier wees mijn zwager mij onlangs op, niet geheel onterecht.
Dit let me niet om jullie te vertellen hoe ik gisteren genoten heb van mijn vrije woensdag.
Hoe ik voor het eerst begreep wat Madeleine, een vriendin van me, wel eens zegt, nl dat het huishouden ontspannend kan zijn.
Hoe ik eindelijk iemand heb gevonden voor de vele klusjes hier in huis. Klusjes die niet geklaard worden als je 2 linkerhanden hebt.
Hoe ik helemaal week werd van binnen tijdens de uren die ik doorbracht met de dekselse tweeling Lara en Julie. Twee dametjes van twee jaar oud. Pure zonneschijn, die kinderen. Geen overbodige luxe op zo'n mistige dag.
Hoe zelfs mijn neefje David -die niet op zijn mond is gevallen, om het eufemistisch uit te drukken-onder de indruk was van dit duo.
Hoe lief Thomas was voor de kleine meisjes. En hoe hij, tien jaar oud, bij me op schoot kroop en fluisterde: "ik heb je altijd willen vragen...wat jouw lievelingsmuziek was vroeger." Hij moest overigens flink slikken toen ik hem bekende dol op Abba te zijn geweest.
Hoe de torens van de katholieke kerk in de Elandstraat de hele dag in nevelen gehuld bleven. Hoe ik bij illustratrice Gurli (www.feilberg.nl) een openhartig gesprek voerde in haar sfeervolle keuken.
Hoe ik samen met Thomas kookte, een traditie op woensdag. En hoe ik er in slaagde een soep te maken die ik nauwelijks op kon, zo matig was het resultaat, terwijl het recept zo veelbelovend was (prei, erwtjes, munt).
Hoe ik de dag afsloot met een bad, in mijn prachtige bad op pootjes (het enige mooie object in mijn huis, door mijn vriendin M bestempeld als 'vlag op een modderschuit') en hoe de stress van de afgelopen dagen-waarin het mails, telefoontjes en vooral deadlines regende-van me afgleed.
En hoe ik nog even naar de slapende Thomas keek en zei 'ik houd van je' omdat ik blijf geloven dat dit in zijn onderbewustzijn kan doorwerken. Omdat ik wil dat hij zich gekoesterd voelt. Bemind. Geliefd.
En hoe de nacht als een deken over ons heen viel.

Geen opmerkingen: