recepten, manuele arbeid, Nigella (wederom)...

Lang geleden vroeg mijn Vlaamse vriendinnetje Veerle zich mismoedig af waarom ze niets kon bedenken om te koken die avond. "Het is niet alsof ik geen recepten heb", verzuchtte ze. Ze had een hele batterij kookboeken en culinaire tijdschriften, inderdaad. "Sterker nog, ik zou mijn leven lang elke dag iets anders kunnen koken. Maar ja."

Het is inderdaad een uitdaging om elke dag iets op tafel te zetten. Iets waarin je plezier schept, zowel bij het maken als bij het eten. Iets dat bij alle leden van het gezin in de smaak valt (ik heb in dat opzicht geluk met mijn 'mini-gezin', maar zelfs bij ons is het zoeken naar de juiste recepten), betaalbaar is, gezond, niet te ingewikkeld.

Recepten uitwisselen met vrienden en familie vind ik heerlijk. Op mijn zeer lange lijst van 'projecten voor ooit' staat het schrijven van een kookboek voor drukbezette moeders en het schrijven van een kookboek vol recepten van en voor vrienden, met leuke anecdotes erbij...

Afgelopen weekend hebben mijn zusjes en ik samen gegeten. We hadden het over 'confort food'. In dat opzicht voel ik me als Nigella Lawson 'to me, any kind of food is confort food', maar uiteraard zijn bepaalde etenswaren nu eenmaal troostrijker dan andere. Vrij hoop op de troosteetladder staan visballetjes. Helaas lukt het me nooit om er echt, eh, balletjes van te maken. Ik gebruik aardappelen, vis uit blik en een ei en het wordt altijd heel lekker, heel zacht, heel winters, maar balletjes kun je ze niet noemen. Mijn zus Florine blijkt ook visballetjes te maken, maar dan met vis en bloem. Misschien moet ik dat eens proberen. Wie een tip heeft of HET recept voor visballetjes/viskoekjes...een bericht is uiterst welkom!
Tijdens het etentje van de drie zusters kwam ook een voorgerecht ter sprake dat onze grootmoeder regelmatig serveerde. Een aanrader. Men neme peren uit blik, een pakje mon chou en een pakje roquefort. Meng de mon chou en roquefort (in de blender of met de staafmixer) en vul de halve peren met dit mengsel. Serveer op een bed van sla. De combinatie van de zachte, zoete peer met de scherpe smaak van de Roquefort is de moeite waard. Een leuk begin van een dineetje. Helaas moet ik toegeven dat mijn eigen culinaire prestaties een tamelijk laag niveau hebben bereikt sinds ik moeder ben. Wij leven op kipkluifjes en kibbeling, viskoekjes en soja burgers, wraps en tartaartjes en meer eenvoudige kost. Overigens ook heel lekker (meestal), maar allesbehalve verfijnd. Ach, het leven van een thuiswerkmama gaat niet over rozen. Wel beschouw ik, alweer net als mijn heldin Nigella, de keuken als een plek waar het goed toeven is, niet als een te mijden plek. In deze maatschappij vervreemden we misschien wel iets te sterk van manueel werk, terwijl het louterend is om een aanspraak te doen op je hoofd, je hart en je handen.