Marcel Verreck

Één van de tips die ik aspirant-thuiswerkmama's altijd meegeef is: "zorg dat je niet geïsoleerd raakt. Kom uit die zolderkamer, word lid van een netwerk of een beroepsverenigig." Dat komt ook omdat ik daar zulke goede ervaringen mee heb. Natuurlijk is het vaak heerlijk om in je eentje te kunnen werken, op je eigen manier, in je eigen tempo en op je eigen stek. Maar contact met vakgenoten beschouw ik als essentieel, al blijft het bij af en toe een praatje tijdens een vergadering, een sporadisch telefoongesprek of een zakelijke lunch.

Ik ben lid van verschillende verenigingen. Één ervan is de SVVT: de Stichting Vrouwelijke Vertalers en Tolken. Eens in de twee maanden komen we bij elkaar in Pulchri Studio hier in Den Haag. Aan deze vereniging heb ik leuke collegiale contacten en zelfs een paar vriendschappen over gehouden. Via een e-mailcirkel geven we elkaar advies over kwesties die ons vak aangaan: nieuwe wetgeving, terminologie of computerweetjes worden met de regelmaat van de klok uitgewisseld. Tijdens de vergadering wordt er altijd een voordracht gehouden. Elke keer weer anders, elke keer de moeite waard. Zo bewaar ik uitstekende herinneringen aan de presentatie van cabaretier Marcel Verreck die ons gezelschap op een maandagavond is komen entertainen met geestige anecdotes waarin tal de hoofdrol speelde.

Vandaag dacht ik weer even aan hem toen ik door weer en wind met de hondjes liep te blazen. De kou beet in mijn gezicht en ondanks mijn niet onaanzienlijke gewicht had ik de indruk dat ik elk moment weg kon waaien. Voor poëzie op pootjes schreef Marcel Verreck een gedicht over Den Haag. Het tweede deel luidt:

Waarom kom ik terug in deze stad?
Was het een vrouw?
Was het een kind?
Het was wat het is
de kust
de taal
en altijd wind