Overgave en overgeven

In de nieuwsbrief van MAMAS schreef Vivienne Westerhoud laatst over haar hond. Een herkenbaar stukje over vergelijken die mank lopen (kinderen en honden), de genegenheid die je gaat voelen voor zo'n dier en over de vreselijk vieze klusjes die zo'n huisdier met zich meebrengt.

Ik weet precies wat ze bedoelt. We hebben twee hondjes, Thomas en ik. Nou ja, we...ik heb twee honden als het gaat om uitlaten en vieze klusjes. Als het gaat om lekker stoeien dan hebben WE inderdaad twee honden. Omdat ik nooit eerder honden heb gehad was ik wat overweldigd: wat een drukte, wat een werk, wat een viezigheid! Maar ook: wat een ontroering, wat een gezellige boel, wat een verrijking!

Een paar dagen geleden liep ik dermate achter met mijn werk dat ik tot vier uur 's nachts door ben gegaan. Om niet met mijn hoofd vol juridische termen mijn bed in te duiken ben ik daarna nog even gaan wandelen met de honden. Al liggen ze nog zo lekker op hun dekentje, als ik naar buiten wil dan willen ze mee. Die totale overgave van de beestjes heeft zoiets aandoenlijks. Die eeuwig kwispelende staartjes als ze aandacht krijgen. Daar liep ik dan door de Haagse straten met de twee bengels en dacht aan Martin Bril en het mooie stuk dat hij een tijdje geleden schreef voor NRC over een avondwandeling waarin hij de hond de weg liet bepalen. Zo mooi kan ik het niet beschrijven, bij lange na niet. Ook bedacht ik me dat hij ergens anders had geschreven dat hij bij wandelingen met de hond graag naar binnen kijkt in de huizen die hij passeert en dat het hem altijd opvalt dat het nergens een huishouden van Jan Steen is. Nu kan ik hem misschien gerust stellen, bij mij is het echt wel een huishouden van Jan Steen. Maar ja, ik heb een bovenhuis dus mensen zien dat niet zo snel...maar ook ik sta er altijd weer van versteld hoe goed de rest van de wereld de zaken voor elkaar heeft. Het is bijna deprimerend. Ook opvallend is dat je altijd wel iemand ziet, ongeacht het tijdstip van de wandeling. De voyeur in mij wordt altijd gewekt tijdens die wandelingen en zo keek ik onlangs recht in de ogen van een vrouw die om vier uur 's ochtends geconcentreerd aan het schilderen was. Soms kijk ik net iets te brutaal naar binnen, dus nu heb ik een eenvoudige, doch doeltreffende mantra bedacht en spreek ik mezelf toe 'vergeet niet, als jij ze ziet zien zij jou ook'.

Hoe dan ook, de overgave van Spike en Laïka maakt zoveel goed dat ik het niet zo erg vindt dat ze soms ook eh, overgeven.