Verre van ideaal

Dat ik niet de ideale moeder ben is het understatement van het jaar. Bij 'ideale moeder' denk ik aan een mooie en lieve vrouw met wapperende haren, liefdevolle blik in de ogen en engelengeduld en niet aan een stresskip in een oude spijkerbroek die zich soms moeizaam een weg door het leven baant.

Mijn zoon Thomas is al een stuk idealer. Het is een makkelijk kind, met een opgewekt karakter. Sociaal, redelijk zelfstandig en met een onwaarschijnlijk vermogen om in de meest sombere situaties toch nog een lichtpunt te zien. Hij blijft dichtbij zichzelf, heeft een goed contact met zijn lichaam (hij danst soms een paar uur per dag) en weet zijn emoties uit te drukken en te hanteren. Ook bijzonder is zijn empathisch vermogen en zijn grote mildheid ten aanzien van zijn medemens. Althans, ten aanzien van de meeste medemensen. Naar mij toe is hij nu en dan minder mild, zoals het een prepuber betaamt. Regelmatig maakt hij een brutale opmerking, vaak lacht hij daarbij en kijkt hij naar het effect dat de opmerking sorteert. Soms zijn het dieptepunten, zoals "Mam, fijn dat het donker is dan hoef ik je rotkop niet te zien" maar gelukkig blijft het meestal bij dingen als "Wil je een eerlijk of een beleefd antwoord?" als ik hem vraag hoe het eten smaakt.Of een rake maar onflatteuze opmerking over een tekening die ik gemaakt heb. Laatst was ik voor het allereerst tevreden over iets dat ik geschilderd heb. De reactie van zoonlief: "dat kleuterwerkje, bedoel je?".

Ideale ouders en ideale kinderen bestaan nu eenmaal niet.