Relativeren

Zelfmedelijden is een kunst en ik ben er zeer goed in. Regelmatig ga ik mopperend door het leven, één brok zelfbeklag. Mijn neus is te lang, mijn banksaldo te laag, mijn liefdesleven een ramp, mijn vrienden schaars, mijn opdrachtgevers veeleisend. O,o,o, wat heb ik het toch zwaar! De kachel doet het niet, de computer heeft kuren en de buren maken herrie.

Gelukkig zijn er de nodige kansen om te relativeren.
Toen ik het onlangs met een jongen die op bezoek was had over geldgebrek van Thomas en mij zei hij, to the point "nou, Thomas heeft net een pet van 25 euro gekregen dus echt arm zijn jullie heus niet."
Vandaag was het mijn werk dat me met mijn neus op de feiten drukte. Via een klant kreeg ik het verzoek om vertaalwerk te verrichten voor Haïti. Het ging, heel concreet en heel schrijnend, over de manier waarop je van een auto een plek maakt om in te schuilen, om in te wonen. Met een brok in mijn keel vertaalde ik de praktische instructies. De stemming werd er niet beter op toen een particuliere klant zich meldde, hij wilde graag hulp bij de vertaling van een formulier. De man is afkomstig uit Irak en maakte zich druk om de enorme waslijst aan vragen die hij moest invullen over zijn militaire verleden. "We moesten wel, er was geen keus. Als je drie dagen niet kwam opdagen dan werd je neergeschoten en moesten je ouders de rekening betalen voor de kogel." Zo'n confrontatie met de harde realiteit maakt altijd meer indruk op me dan welk nieuswbericht ook, misschien omdat berichten op het nieuws veelal over grote aantallen gaan, te groot voor mijn bevattingsvermogen. Enorm motiverend is het in ieder geval wel, want je kunt dan niets anders doen dan je voornemen om een goed mens te zijn. Een goed mens dat minder klaagt, bovendien.