Achtbaan door de hel

Vandaag was het weer zover. Midden op de dag kon ik genieten van een oase van rust. In een lichte en ruime kamer met uitzicht op een mooie tuin kon ik mijn sores kwijt aan een man die niet oordeelt. Een man die verstand heeft van de krochten van de ziel en die in lekentaal kan uitleggen welke stofjes sommige mensen aanmaken en sommige mensen niet. Een man die al zoveel heeft gehoord en gezien dat hij niet opkijkt van mijn perikelen. Een man die er zijn werk van maakt mensen te begeleiden,te behandelen en indien mogelijk te genezen. Kortom, ik was -om een kat een kat te noemen- bij mijn psychiater. Een capabel en zachtmoedig man.

Op dit moment gaat het(met dank aan de farmaceutische industrie, de bezoeken aan voornoemde psy, de harmonie met Thomas & de vele wandelingen met de hondjes)goed met me.Dit is lang niet altijd het geval.Zoals velen met mij lijd ik regelmatig aan een 'geagiteerde depressie'. De combinatie 'geagiteerd' en 'depressief' wens ik mijn ergste vijand niet toe. Je hebt geen moment rust en dat maakt de somberheid nog lastiger te hanteren. Het is een helse drie-eenheid: wanhoop, paniek en de wetenschap dat er 'eigenlijk' niets aan de hand is. Ik zou heel graag echt kunnen beschrijven hoe het voelt, op een bijna zintuiglijke manier, om begrip te kweken en natuurlijk ook om het kwijt te zijn. Het lijkt me geen eenvoudige opgave om deze achtbaan door de hel in woorden te gieten. Bovendien hebben anderen dit ongetwijfeld allang gedaan, en veel beter dan ik ooit zou kunnen.
Mmmm, het is om somber van te worden.

Waar ik inmiddels wel van overtuigd ben geraakt is dat dit een ziekte is en dat een mens daar zelf weinig aan kan doen. Zoals in de BBC-serie Silent Witness ooit werd gezegd "these things are nobody's failure". Wat natuurlijk overeind blijft is de verantwoordelijkheid om zo goed mogelijk met deze ziekte om te gaan. In sommige periodes heb ik daar mijn handen, mijn hoofd en mijn hart aan vol.