Beestenboel

Lang, heel lan
g was het hier in huis overzichtelijk. Althans, wat de huisdieren betreft. Thomas en ik hadden een kater: Moezie. Op een mooie lentedag, jaren vóór Thomas geboren werd, had ik hem uit een Gents asiel gehaald. Een eigenzinnig dier, waar veel van mijn vrienden bang voor zijn. Niet geheel zonder reden, zo sprong hij ooit in de nek van mijn vriendin Veerle, knaagde hij de kabels van de koptelefoon van de vader van Thomas doormidden en haalde hij uit naar vrijwel iedereen die hier over de vloer kwam. Een dier, bovendien, dat ernstig ziek bleek toen ik hem uit het asiel mee nam naar de dierenarts voor controle. "Juffrouw", zei de goede man, "ik zou nog niet al teveel voer kopen, die kat heeft niet lang meer". "Hoe kunt u zoiets harteloos zeggen?" was mijn melodramatische reactie. Maar die oude taaie rakker heeft zijn ziekte overleefd en is met de jaren magerder en ook wat rustiger geworden.
Ergens in 2006 werd het huishouden aangevuld door schildpad Speedy. Erg veel,eh, vriendschap, heb je van zo'n reptiel niet, al is het fascinerend om naar zo'n beest te kijken. Weten jullie waarom schildpadden zo lang leven? Omdat ze nooit meer inspanning verrichten dan nodig. Veel werk hebben we niet aan Speedy, hij krijgt één keer per dag eten en één keer per week een badje. Een vriendin wees me er terecht op dat zijn badje erg klein was en nu mag Speedy in de riante badkuip baden maar nog altijd verroert hij geen vin, bij wijze van spreken. Kortom, een tikje saai is het wel, zo'n dier.
Maar niet getreurd, de beestenboel is verder uitgebreid, een maand of tien geleden deden de hondjes Spike en Laïka hun intrede. De kleine wildebrassen renden omstuimig door het huis, hielpen alle bloemen op het balkon de vernieling in, joegen de arme Moezie zowat over de klink, scheurden mijn woordenboeken aan flarden, beten de banken stuk en wisten toch onze harten te veroveren. Dat enthousiasme, die onvoorwaardelijke trouw, die kwispelstaartjes. De anarchie is compleet en de eenvoudigste dingen hebben rare taferelen & wilde scènes tot gevolg. Spike en Laïka zijn dol op het kattevoer van Moezie, hetgeen natuurlijk tot de nodige problemen leidt, al schijnt het een vrij algemeen verschijnsel te zijn. En sinds we onlangs op een nieuwe variant hondenvoer overschakelden is Moezie nu tot overmaat van ramp ook dol op het eten van de hondjes. De complicaties en wilde achtervolgingen zijn niet van de lucht. Streng en consequent opvoeden ligt niet in mijn aard en als kennissen zeggen dat de dieren bij ons thuis de baas zijn hebben ze misschien een beetje gelijk. Toch zou ik niet meer zonder ze kunnen. En Thomas al helemaal niet.