Barmhartigheid

Het was in één oogopslag duidelijk. De vrouw voor me in de rij wist wat het goede leven was: buffelmozzarella, gorgonzola, parmaham, parmezaanse kaas, carpaccio, gerookte zalm, venkel, dille en koriander lagen op de boodschappenband naast massa's vers fruit en een pak pampers. De vrouw in kwestie zag er bijna hinderlijk slank en verzorgd uit. Hoe sommige vrouwen presteren weet ik echt niet: bevallen, een kind krijgen en er nog altijd tiptop uitzien, bourgondisch eten en een slanke taille combineren, al die jaren na dato blijkt Orwell gelijk te hebben gehad: "we are all equal, but some are more equal than others." Maar ik dwaal af. Mijn eigen boodschappen staken schril af naast deze lekkernijen. Oordeel zelf: mini Bonzo hondenvoer, aardappelschijfjes en diepgevroren spinazie. Soberheid troef. Tot overmaat van ramp bleek ik niet genoeg geld bij me te hebben. Het schaamrood op de kaken tastte ik diep in mijn zakken. Tevergeefs. "Sorry hoor, doe de spinazie dan maar niet" zei ik tegen het meisje achter de kassa. De jonge man achter me -vlotte nieuwe Nederlander met brede glimlach-bemoeide zich ertegen. "Joh, je hoeft die spinazie niet terug te geven, ik regel wel iets. Anders krijg je niet genoeg vitaminen binnen." Erg lief natuurlijk, maar ik voelde me erg opgelaten en ging niet op zijn aanbod in. Wel voelde ik me geroerd. Datzelfde gevoel kreeg ik toen het meisje achter de kassa me vier pakjes voetbalplaatjes in de handen duwde "voor uw zoon", terwijl ik bij lange na de tien euro niet had gehaald, laat staan veertig euro. Daarom zal ik altijd een mens boven een scanner verkiezen. Niet omdat ik misbruik wil maken van andermans goedheid, natuurlijk, maar omdat ik wil blijven geloven in de mens.