Leermomenten

Ik ben al een jaar of 5 thuiswerkmoeder. Men zou kunnen denken dat ik inmiddels alle valkuilen weet te omzeilen. De werkelijkheid is helaas een tikje genuanceerder. De scheiding tussen werk en privé blijft bijvoorbeeld nu en dan problemen geven. Vorige week woensdag was zo'n situatie. Woensdag is officieel mijn vrije dag. Nu kan ik me voorstellen dat het voor opdrachtgevers ondoenlijk is om van elke freelancer precies bij te houden op welke dagen hij of zij werkt. Dus vrije dag of geen vrije dag, ik word op woensdag regelmatig gebeld. Dat gebeurde afgelopen woensdag ook, aan het einde van de middag, terwijl ik door een samenloop van omstandigheden vijf kinderen om me heen had, in leeftijd variërend van 2 tot 12. Het telefoontje betrof een nieuwe vertaalaanvraag. Een vertaling die haast had. Ik probeerde het nog kordaat en zei dat ik de volgende ochtend vanaf 8.30 beschikbaar was voor overleg. Het mocht niet baten. Toen heb ik een fout gemaakt, ik heb me laten opjagen. Heb de opdracht aangenomen. Toen ik de volgende dag besefte dat ik de klus niet naar behoren kon klaren binnen de gegeven tijd was het te laat voor overleg. Op zulke momenten wil ik het liefste de schuld bij de ander zoeken. Want die ander heeft toch onmogelijke eisen? Maar mijn stiefvader merkte fijntjes op: "de schuld ligt primair bij jou. Je had de opdracht niet moeten aannemen, je had je ook niet mogen laten opjagen." Tja. Het vervelende is dat dit hele incident had kunnen worden voorkomen als ik een aparte zakenlijn had. Het is nauwelijks te bevatten, ik raad elke startende thuiswerkmama aan om een apart zakelijk telefoonnummer te nemen, maar zelf heb ik dit nog altijd niet geregeld, terwijl ik met mijn ISDN-centrale sowieso recht heb op meerdere nummers. Ik kan me nog herinneren dat de man van KPN me vroeg of ik een apart nummer wilde voor mijn werk en dat ik uitriep: "maar meneer, mijn werk en ik zijn...één". De man bleef er bijna in.
Nu, jaren later, heb ik af en toe spijt van die beslissing, maar op de een of andere manier kan ik me er maar niet toe zetten dit euvel te verhelpen. Maar ik blijf een ander aanraden om werk en privé-nummers te scheiden, onder het motto: "do as I say, don't do as I do."