Kerstdineetjes en rituelen

Totale ontwrichting. Chaos. Ontreddering.
Dit waren de gevolgen van een wijziging in schema waardoor Thomas dit jaar op woensdag kerstdiner had en niet op donderdag.

Het hele kerstdiner-gebeuren heeft iets aandoenlijks. Zelfs Thomas -die al in groep 8 zit en die volgend jaar op de middelbare school wellicht een heus kerstgala zal meemaken- was hier opgewonden over. In voorgaande jaren was dat nog sterker het geval. Zo stond hij ooit om drie uur 's nachts volledig aangekleed aan mijn bed 'mam, opschieten, het kerstdiner!'. Waarom zou het toch zo bijzonder zijn voor kinderen, dat hele kerstdiner in de klas? Is het de sfeer? De saamhorigheid? Het feit dat je iets moois aantrekt? Dat er een overvloed aan lekkers is?
Dat je naar school gaat terwijl het donker is?

Op de basisschool van Thomas (www.wereldwijzer.com)hebben ze de goede gewoonte om ook de ouders in het 'kerstcafé' de gelegenheid te bieden om een hapje te eten en wat te drinken. Hier maakte ik dankbaar gebruik van, gezellig gepraat met hele leuke ouders, onder wie een vader van mijn leeftijd (een veertiger) die het steeds had over 'mijn meisje' als hij over zijn vrouw sprak, die ook in onze leeftijdscategorie zit. Dat ontroerde me.

En Thomas, die was weer helemaal zichzelf. Hij liep rond in een Japans pak (Keroro), al mijn protesten te spijt, waardoor hij iets weg had van een teletubbie. Over de reacties van zijn klasgenoten zei hij 'mam, ze lachen me niet uit, ze lachen me toe.'

Ode aan de hyacint

Als je twee broden hebt verkoop er dan een en koop een hyacint, want die is voedsel voor de ziel.

Perzisch gedicht

Dessinrollerleed

'Créér c'est naître deux fois'[Wie scheppend bezig is, wordt voor de tweede keer geboren] schreef Camus en wie ben ik om hem tegen te spreken?

Met dit inspirerende citaat in het achterhoofd besloot ik deze week tijd vrij te maken voor creatieve bezigheden. Een schilderij van bloemen gemaakt voor mijn zus Florine (die gisteren haar verjaardag vierde). Toen ze klein was had ze zelf een mooie aquarel van bloemen gemaakt, daar moest ik opeens aan terug denken. Ook houdt ze veel van tuinieren en weet ze een stadsbalkom om te toveren in een oase. Enfin. Ook aan andere schilderijen gewerkt. Ik wilde een aparte achtergrond maken met behulp van een 'dessinroller'. Aanvankelijk was de roller verkeerd gemonteerd -wat ik pas later begreep- en het resultaat absoluut belabberd. Vriendin Monique, die zou meedoen aan het crea bea-gebeuren maar die momenteel veel te doen en te regelen heeft en maar even tijd had, zei laconiek 'eh, dat effect gaat je niet lukken zo'. Nee, inderdaad. Vol ontzetting keek ik naar het schildersdoek. Met een grimmige trek rond mijn mond de gebruiksaanwijzing ter hand genomen en de roller opnieuw gemonteerd. Dit ging allesbehalve eenvoudig. Op de verpakking stond dan ook als tip 'raadpleeg het instructiefilmpje op onze website'. Thomas, die net lekker aan het gamen was, schoof ik ruw terzijde en nam plaats aan de computer. Het filmpje kreeg ik echter niet te zien, alleen een raadselachtige foutmelding.
Binnensmonds vloekend nam ik de roller opnieuw ter hand en streek ermee over de muur (dat is ten minste een glad oppervlak). Dat zag er al beter uit, maar halverwege schoot ik uit. Gevolg: een schuin, onafgemaakt motief op de muur, een enorme klodder verf op de houten vloer. Op dat moment ging -hoe kon het anders? - de bel: mijn lieve stiefvader Sicco (die vindt dat ik mijn tijd absoluut niet aan verven moet besteden, andere dingen vragen aandacht). Paniek in de tent. Ik wist hem zo ver te krijgen om in de werkkamer plaats te nemen, zodat hij de verwoestingen in de zitkamer niet zou zien. Dat lukte. Minder positief is dat pups Spike en Laïka in de tussentijd door de verfklodder waren gelopen en hun sporen achter lieten in zitkamer en keuken. Toen ik klaar was met schoonmaken pakte ik een kwast en verfde met een donkere kleur over het mislukte motief heen. Met een boos gebaar smeet ik de verpakking van de dessinroller (waar 'veel plezier!' op stond, met welk recht, vraag ik me af) in de prullebak. Maar toen ik de volgende ochtend lekker contemplatief zat te mijmeren onder het genot van een kop koffie zag ik het schuine motief dwars door de donkere verf heen komen.

Tja, ontspannen creatief bezig zijn is niet iedereen gegeven.

vrijdag 5 december

Af en toe is het heerlijk om onverstandig te zijn. Zo ook nu: een stapel afwas in de keuken, de pups moeten eigenlijk naar buiten en op mijn bureau ligt een vertaling die nog niet af is (maar die dat op korte termijn wel behoort te zijn). Sinterklaasgedichten moeten niet in elkaar geflanst en er dienen boodschappen te worden gedaan. E.e.a. bij voorkeur binnen de drie kwartier die ik nog heb vóór zoon Thomas naar huis komt voor de lunch. Mmmm...

En wat doe ik dan? Even iets in mijn blog schrijven. Geen staaltje time management om trots op te zijn, maar ach, zelfs op je 41ste ben je wel eens rebels.

Als ik een slechte bui heb vraag ik me wel eens af waarom ik vauit huis ben gaan werken. De buitenwereld denkt dat je niet echt werkt, de grenzen tussen privé en zakelijk vervagen volledig en de onderbrekingen zijn talrijk, zeker sinds ik geen enkele vorm van opvang meer gebruik. Versnipperde werkdagen en een hobby-achtig imago, mmmm. Daar moet iets tegenover staan. Nou, dat is ook zo! In het boek van Marieke Hoogwout 'Een nieuwe carrière na je 35ste' (aanrader!) komt Francine van de Verhalenfabriek aan het woord. Ze geeft aan dat het krijgen van kinderen voor haar een echt keerpunt vormde wat de invulling van haar tijd met werk en met privé-dingen betreft. Grote vragen gaan een rol spelen, zo beschrijft ze. Één van die vragen is me bijgebleven 'Wat kan ik van mijn kinderen leren?'.

Zelf kan ik enorm veel van Thomas leren. Zo is het iemand met een enorme mildheid jegens zijn medemens. Hij kan zich fantastisch in een ander inleven, begrijpen waarom iemand doet zoals die doet. Sympathie en empathie. Ook bezit hij een aanstekelijk gevoel voor humor. Is hij oneindig veel laconieker en ook positiever dan ik ben. Daarnaast is het een intens, gevoelig en creatief mens.
Dat ik veel tijd met hem kan doorbrengen en ook de kleine dingen van zijn jonge leven meekrijg is enorm waardevol en ik ben er stellig van overtuigd dat mijn huidige manier van werken hier een positieve rol in speelt. Dus ach, ja, die versnipperde tijd en dat theemutsimago, dat neem ik graag voor lief.

Nu nog even aan de vertaalsag tot hij thuis komt voor zijn boterham. Het leven is zo gek nog niet.

Nieuwe maand, nieuwe mama van de maand

Deze maand is auteur en schrijfcoach Mireille Geus mama van de maand. Mireille's werk voor jeugdige lezers is erg dikwijls bekroond. Voor haar boek 'Big' kreeg ze zelfs de Gouden Griffel.
Naast auteur is Mireille ook schrijfcoach, vanuit haar onalledaagse werkplek (een fort!) verzorgt ze schrijftrainingen en workshops. Daarnaast doceert ze aan de Amsterdamse schrijversvakschool.

Zelf heb ik met enorm veel plezier een cursus jeugdliteratuur bij Mireille gevolgd en meerdere van haar boeken gelezen. Met name 'Naar Wolf' liet me niet los.

Ik voel me vereerd dat Mireille mama van de maand december is.

Neem eens een kijkje op de thuiswerkmama-site: www.thuiswerkmamas.nl
(met name onder werk, hoe krijgen ze het voor elkaar, rechtsonder, waar je het profiel van Mireille kunt downloaden, daarin staat hoe ze haar werk aanpakt en welke tips ze heeft voor aankomende thuiswerkmama's).

Multiculturele werkelijkheid

Toen ik daarnet met de hondjes door de sneeuw liep zag ik een paar Moslimvrouwen lachend en pratend door de straat lopen, met schalen bedekt met folie in hun hand (lekkernijen voor familie, I presume). Er wordt dikwijls nogal tobberig gedaan over onze multiculturele samenleving en misschien bedek ik met mijn 'iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen'-ideaal iets te veel dingen met de mantel der liefde, maar één ding is zeker, het was een machtig mooi beeld, die lachende vrouwen met hun hoofddoeken op die zich een weg baanden door de sneeuw.

Grappig dat Thomas in zo'n andere wereld opgroeit dan ik destijds.

Van je familie moet je het hebben

Toen ik vandaag zomaar trok aan een luikje boven mijn fornuis werd ik zowat bedolven onder het roet. Dat roet, zo werd me duidelijk, lag daar al heel lang. De schoorstenen waar kachels zijn laat ik wel eens vegen, maar dat er ook in de keuken een schoorsteen was wist ik niet. Aangezien ik enorm angstig aangelegd ben kwamen er ogenblikkelijk doemscenario's in me op. Dat fornuis, daar sta ik elke dag toch wel een tijdje boven te hannessen en wie weet wat voor schade ik aan mijn longen ik heb opgelopen tijdens het bakken van tortilla's, viskoekjes en pannekoeken. Toen ik mijn angsten tegen Thomas uitsprak reageerde hij laconiek: "ach mam, zelfs als het zo is geeft het toch niet, je bent een oud wijfje, je hebt je leven al gehad."
Hemeltje. En dat uit de mond van dezelfde jongen die als zesjarige 's avonds dicht tegen me aan kroop, zijn vingers langs mijn gezicht liet glijden en zei: "mam, als jij doodgaat ga ik op het kerkhof wonen."

Gurli's keukenraam

De keuken is vaak het hart van het huis. En wie denkt dat dit vooral of uitsluitend voor oude huizen geldt vergist zich lelijk. Zo heb ik zelf een oud huis maar zo'n kleine en ongezellige keuken dat iedereen hem ontvlucht, terwijl mijn vriendin Gurli (thuiswerkmama en illustratrice, ) in een nieuwbouwappartement woont en het bij haar in de keuken goed toeven is. De kasten zijn geschilderd in prachtige tinten blauw, groen en aquamarijn en voorzien van haar eigen, vrolijke illustraties. Op de ramen heeft ze witte vierkantjes geschilderd die me doen denken aan een doek van Vermeer. Een grote tafel, een opvallende lamp en een paar enorm uit de kluiten gewassen geraniums maken het beeld compleet. Ik heb er regelmatig aangename momenten gespendeerd. De laatste tijd is Gurli's keuken weer belangrijk voor me, maar dan vanaf de buitenkant. Ik loop me suf met puppies Spike en Laïka en veel wandelingen zijn gewone 'stadswandelingen' door de straten in mijn buurt. Soms ga ik met tegenzin, soms met frisse moed. Vooral de wandelingen vroeg op de dag, nog vóór het ontbijt met Thomas, kunnen heerlijk zijn. Ik houd van de hoopvolle, verkwikkende dynamiek van de ochtend. Als ik dan langs Gurli's huis loop en zie dat de lamp in haar woonkeuken brandt, dan geeft dat me een warm gevoel. Geluk zit in een klein hoekje, net als zijn tegenhanger.

Rolmodellen

Het schijnt een teken te zijn van een laag zelfbeeld (aldus mijn stiefvader, althans), maar ik vind het heerlijk om mensen te hebben om naar op te kijken. Mensen die me inspireren, die een voorbeeldfunctie voor me vervullen. Dat geldt ook voor het moederschap. Aan rolmodellen op dat vlak geen gebrek. Mijn directe omgeving voorziet goed in deze behoefte: zo is er mijn eigen moeder met haar grenzeloze toewijding naar haar kinderen toe, mijn zus Florine die een voorbeeld is als het op geduld aankomt, mijn vriendin Monique die haar dochter Camille veel aandacht en geborgenheid schenkt en mijn vriendin Martine die met haar spontane invallen ervoor zorgt dat haar vier dochters een allesbehalve saai leven leiden.

Ook buiten mijn eigen omgeving is inspiratie te vinden. Zo is er de goddelijke Angelina Jolie met haar 'regenboogfamilie'. Ook van de ex van Mick Jagger, de Texaanse Jerry Hall, ben ik altijd onder de indruk geweest. Een vrouw die bleef werken, ook al was dat financieel uiteraard geen noodzaak voor haar, een vrouw die bleef stralen, ondanks de perikelen in haar privé-leven en bovenal, naar mijn gevoel, een oermoeder. Onlangs las ik een interview met haar in Tijd Voor Mama. Jerry's regels: ze is een 'doe-het-zelf'-moeder zonder au pair of kindermeisjes. Alles is bespreekbaar. Ze slaat haar kinderen nooit en ze nuttigt de maaltijden met de kinderen, zittend, aan tafel. Een vrouw naar mijn hart, die Jerry.

Marcel Verreck

Één van de tips die ik aspirant-thuiswerkmama's altijd meegeef is: "zorg dat je niet geïsoleerd raakt. Kom uit die zolderkamer, word lid van een netwerk of een beroepsverenigig." Dat komt ook omdat ik daar zulke goede ervaringen mee heb. Natuurlijk is het vaak heerlijk om in je eentje te kunnen werken, op je eigen manier, in je eigen tempo en op je eigen stek. Maar contact met vakgenoten beschouw ik als essentieel, al blijft het bij af en toe een praatje tijdens een vergadering, een sporadisch telefoongesprek of een zakelijke lunch.

Ik ben lid van verschillende verenigingen. Één ervan is de SVVT: de Stichting Vrouwelijke Vertalers en Tolken. Eens in de twee maanden komen we bij elkaar in Pulchri Studio hier in Den Haag. Aan deze vereniging heb ik leuke collegiale contacten en zelfs een paar vriendschappen over gehouden. Via een e-mailcirkel geven we elkaar advies over kwesties die ons vak aangaan: nieuwe wetgeving, terminologie of computerweetjes worden met de regelmaat van de klok uitgewisseld. Tijdens de vergadering wordt er altijd een voordracht gehouden. Elke keer weer anders, elke keer de moeite waard. Zo bewaar ik uitstekende herinneringen aan de presentatie van cabaretier Marcel Verreck die ons gezelschap op een maandagavond is komen entertainen met geestige anecdotes waarin tal de hoofdrol speelde.

Vandaag dacht ik weer even aan hem toen ik door weer en wind met de hondjes liep te blazen. De kou beet in mijn gezicht en ondanks mijn niet onaanzienlijke gewicht had ik de indruk dat ik elk moment weg kon waaien. Voor poëzie op pootjes schreef Marcel Verreck een gedicht over Den Haag. Het tweede deel luidt:

Waarom kom ik terug in deze stad?
Was het een vrouw?
Was het een kind?
Het was wat het is
de kust
de taal
en altijd wind

De eenzame fietser

"Voorzichtig!"
"Houd afstand!"
"Er komt een tram aan""
"Ga meer naar de zijkant"

Dit (en meer) kreeg ik van zoon Thomas te horen toen we voor het eerst in tijden weer samen een stukje gingen fietsen. Ik bracht hem naar de verjaardag van zijn vriend Sybren. Thomas houdt van fietsen. Bij mij ligt dat anders. Heel anders. En het is nu zo ver (Thomas, net 11 jaar oud) dat Thomas zich zorgen maakt om mij in het verkeer in plaats van andersom. Het moet niet gekker worden. Toch vond ik het reuze vertederend hoe hij me in de gaten hield en instructies gaf.

En toen ik door de stad huiswaarts fietste, op deze tamelijk grauwe woensdag, voelde ik me eenzaam. Ik dacht daarbij aan iets dat Gerard Reve in één van zijn boeken schreef. "Ik heb het altijd over oud en eenzaam worden, maar ik ben al oud en eenzaam". Precies.

Rustig geluk

Het was zo'n weekend waarin we op een rustige manier gelukkig waren, Thomas en ik. Veel binnen gezeten, heel veel, de wereld een beetje buiten sluitend. De gordijnen deels gesloten. Gefilterd licht. De geluiden van de stad verstomd.

Hij was lekker bezig met zijn nieuwe elektrische gitaar en ik hield me bezig (nee, dit is geen grapje) met Russisch vennootschapsrecht in verband met een nieuwe klus. Buiten was het grijs, maar helder. Om de paar uur zette ik een stap buiten de deur met de twee puppies, Spike en Laïka. Korte, verkwikkende wandelingen, waarna ik me weer in huis terugtrok, Thomas steeds in de buurt.

Bij de sfeer van dit weekend moest ik denken aan iets dat Scott Fitzgerald eens schreef: "one of those moments that at the time seem a mere point between past and future happiness, but which in retrospect turn out to have been happiness itself."

Achter de feiten aan

Woensdag wordt Thomas 11 jaar. Toegegeven, het heeft even geduurd, maar ik ben inmiddels helemaal in de markt voor het verzorgen van verjaardagstraktaties waarmee hij dan de klassen rond kan gaan. Sneu is wel dat ik hopeloos achter de feiten aan loop. Zo had ik het deze keer gepresteerd om de boel al een paar dagen van tevoren in orde te brengen (in plaats van de ochtend zelf, met het zweet op het voorhoofd naar een bakkerij rennen om nog iets te scoren, wat in voorgaande jaren meer dan eens gebeurde) en daar voor elk kind een ballon aan toe te voegen. Thomas keek vandaag vol ontzetting naar de zakjes met de traktaties. Hij is niet snel uit zijn humeur maar deze keer klonk zijn stem tamelijk bars toen hij zei "die ballonen moeten er uit, mam. Vorig jaar heeft iedereen me die kaartjes terug gegeven die je bij de traktaties had gestopt."

Als moeder heb ik dit soort ervaringen hinderlijk vaak. Ben ik eindelijk ergens aan gewend, blijkt het alweer een gepasseerd station. Herkenbaar?

Citaat van de dag

Perzische wijsheid:

"Elk mens wordt drie keer geboren: één keer uit zijn vader, één keer uit zijn moeder en één keer uit zichzelf."

Nieuwe maand, nieuwe mama van de maand

1 november is...allerheiligen. Een dag die onwaarschijnlijk goed wordt beschreven in Under the Volcano van Malcom Lowrey. Een dag waarop we met extra veel zorg en aandacht aan onze doden denken. Maar het is ook de eerste dag van een nieuwe maand en dat betekent dat er een nieuwe mama van de maand is op de thuiswerkmamasite.

Deze keer is dat Belinda Fallaux, moeder van twee kinderen en freelance journaliste en tekstschrijver. Meer weten? Ga naar
www.thuiswerkmamas.nl

Pragmatisme op de vrijdagmiddag

Ik weet niet of iedereen de vorige 'post' heeft kunnen lezen (een you tube-filmpje met het laatste 'college' van hoogleraar Randy Pausch, die aan aalvleesklierkanker leed, maar toch nog ruimte vond om het te hebben over de dromen van anderen), omdat de link op sommige computers wel en op sommige computers niet werkt...

Hoe het ook zij, ik heb helaas geen tijd om me verder in de hele you tube-problematiek te verdiepen. Overigens heeft Randy Pausch ook een boek geschreven in de laatste periode van zijn leven. Het feit dat er zulke mensen op deze planeet rondlopen maakt het leven de moeite waard.

Now for something entirely different:
Er wordt me soms gevraagd naar vaardigheden die je als thuiswerkmama nodig hebt. Mensen denken heel dikwijls dat zelfdiscipline cruciaal is. Tot op zekere hoogte is dat ook zo want als je niet werkt heb je als thuiswerkmama ook geen inkomen. Zelfdiscipline is echter vaak vooral in de opstartfase een probleem. De kinderen zijn naar school, je zit aan je computer en moet een ondernemingsplan opstellen of kopij schrijven voor je site en je denkt 'eerst nog even die en die bellen', 'kopje koffie zou er wel in gaan', 'de hond moet nu echt worden uit gelaten'...Heb je eenmaal betaalde klussen komt het vaak vanzelf wel goed met die discipline, want er moet iets worden geleverd. Op een bepaalde tijd. Dan ga je dus wel aan de bak.

Wat je echt moet zijn als thuiswerkmama is pragmatisch. Zorg dat je altijd visitekaartjes op zak hebt en aarzel niet om waar je ook bent te 'netwerken'. Zelf heb ik op die manier opdrachten en leuke zakelijke contacten over gehouden aan toevallige ontmoetingen in de trein, op het schoolplein en zelfs in de rij bij het postkantoor. Gelegenheden om enthousiast over je dienst of product te vertellen zijn er overal. Pragmatisme kan je ook helpen om je tijd goed in te delen en om realistisch om te gaan met wat haalbaar is en wat niet. Meestal besteed ik na schooltijd echt veel aandacht aan Thomas. Ik ga er echt voor zitten met het spreekwoordelijke kopje thee, begeleid hem bij het maken van zijn huiswerk en praat met hem over van alles en nog wat. Maar er zijn ook dagen dat het werk veel van me vergt en dat ik minder tijd voor hem kan maken. Comes with the territory. Door pragmatisch en realistisch te zijn (en perfectionisme hier en daar te laten varen) slaag ik erin om alle ballen in de lucht te houden. Niet op een volmaakte manier, maar wel op een goede manier, naar ik denk en hoop.

Last lecture, Randy Pausch

Herfst

" Days decrease and autumn grows, autumn in everything."
Robert Browning

Racebaan

Het is nauwelijks te bevatten, maar ik moet regelmatig constateren dat ik nog minder durf dan ik al denk. Zo ook afgelopen week toen ik in Euro Disney was. Op zich is dat al een wonder want ik had een enorm vooroordeel tegen deze vorm van amusement. Te glad, te geolied, te commercieel, vond ik het.
Het aanstekelijke enthousiasme van mijn vriendin Martine bracht hier verandering in. Zij heeft vier dochters en is kind aan huis in Disney. Na vorige week kan ik me er iets bij voorstellen. Het park is ruim opgezet en alles zit goed in elkaar: de decors, de kostuums en de attracties. Je waant je even in een andere wereld, precies zoals bij het lezen van een goed boek of het kijken naar een mooie film.

Maar terug naar het begin, toen ik merkte dat ik echt een 'lafbek' ben. Ik ging met Julia, Martine's vijfjarige dochter, een 'race-auto' in. Jullie moeten weten dat het hier gaat om auto's die al vast zitten aan een baan, er kan dus echt niets mis gaan. Het begon al niet zo goed, want ik had de grootst mogelijke moeite om de gordel om te doen. Onhandig bleef ik steken met mijn tasje, tot groot jolijt van de omstanders (met name Martine!). Toen de riem eenmaal goed zat stond ik paniekerig op, iets roepend als 'je ne veux pas!'. De Disney-medewerker keek meewarig terwijl Martine zich even moest afzonderen om de slappe lach te bedwingen.
Enfin, het einde van het lied was dat ik toch ging, natuurlijk, en dat ik het heerlijk vond. De rit duurde veel te kort.

Waar rook is, is vuur / National Smoke Detector Day

Tja, ik zou het kunnen hebben over de leuke, licht chaotische dagen die ik zojuist in Parijs doorbracht bij vriendin Martine en haar vier dochters. Over het feit dat ik tegen mijn principes in naar Euro Disney ben geweest en het nog leuk vond ook. Over hoe mooi ik die stad vind, hoe thuis ik me er voel, hoe ik geniet van de klanken van de Franse taal. Over hoe grappig het is om met Thomas eens in een andere omgeving te vertoeven. Over hoe leuk het is om vriendschappen te onderhouden. Over van alles en nog wat zou ik kunnen vertellen, maar dat ga ik niet doen.

Vandaag wil ik het hebben over iets heel basaals: rookmelders. Het is vandaag nationale rookmelddag. Nee, dit is geen grapje. Met rookmelders kun je op een efficiënte (en goedkope) wijze zorgen voor meer veiligheid in huis. Want bij een brand komen mensen meestal om door inhalatie van de gifitige rook. Wie op tijd gewaarschuwd wordt, maakt een goede kans om tijdig weg te komen. Ik dacht dat ik goed uitgerust was, want ik heb vier rookmelders in huis, maar laatst zei mijn loodgieter dat ik eigenlijk in elke ruimte ook een koolmonoxidemelder zou moeten plaatsen omdat ik nog oude geisers en kachels in huis heb. Let daar dus ook op, indien van toepassing. Verder is het belangrijk om regelmatig te checken of de batterijen het nog doen. En nog een tip: zorg dat je een (of meer) blusdekens in huis hebt.

Ga naar www.rookmelders.nu voor meer informatie.

Zelf heb ik iets akeligs meegemaakt met een geiser,die nota bene enkele weken daarvoor was 'nagekeken'. Hij bleek te lekken en op een ochtend hoorde ik een sissend geluid en zag ik dat de vlam geel was. Pas toen mijn rookmelder op tilt sloeg durfde ik het aan om hulp van de brandweer in te roepen en draaide ik de gaskraan uit. De geiser is uitgebrand, maar Thomas en ik waren op tijd buiten. Dat gun ik ieder ander!

Over God en Julian Barnes

"Ik geloof niet in God, maar ik mis Hem wel." Julian Barnes.

Station

Eerder vandaag bracht ik Thomas en Spike (één van de puppies) naar het station. Hij is samen met een vriendin en haar zoon naar Parijs vertrokken met de Thalys. Dinsdag reis ook ik die kant op.

Raar zoals dat gaat, wegens oververmoeidheid van ondergetekende ontbrak het de laatste tijd niet aan irritaties tussen moeder en zoon. Het leek me eigenlijk best lekker om een twee dagen voor mezelf te hebben, al zal ik die werkend doorbrengen. Ronduit onredelijk was ik en ergerde me aan zowat alles. O, wat is mijn jongen toch traag. Chaotisch. Verstrooid. De irritatie was overigens wederzijds ("mam, doe toch niet zo gestresst, wees eens positief").

Maar jeetje, wat had ik een enorm brok in mijn keel toen mijn jochie de trein in zag lopen in zijn rode jasje met Spike in zijn armen. Zoef, weg was hij. Ik bleef nog een beetje hangen op het station, dronk een kop koffie terwijl ik wezenloos voor me uit staarde, liep van Hollands Spoor naar mijn huis in het Zeeheldenkwartier, kwam onderweg een vriend tegen (nog een kop koffie, een praatje....) en kwam pas een tweetal uur later thuis. De brok in mijn keel zat er nog. Maar ook trof ik een SMS-berichtje op mijn mobieltje dat thuis in de lader zat 'Mam, I love you, ik mis je, groeten aan Laïka, Thomas'.

[N.v.d.r: Laïka is de andere pup]

En nu zit ik aan mijn bureau en heb in één uur al meer kunnen doen dan ik normaal op de hele zondagmiddag kan doen, maar verheug me op dinsdag, want dan ga ik naar het station. Op weg naar dat ventje dat, om met Sylvia Witteman te spreken, 'een mengeling van wrevel en redeloze liefde' opwekt.

18 en 19 oktober 2008, storytellingfestival

Nog geen plannen voor dit weekend?

Bezoek het storytelling festival aan de NDSM-werf in Amsterdam:
www.storytellingfestival.nl

met topvertellers als Winston Scholsberg. Eric Borrias, Mirjam Mare, Nick Hennessy, Adrie Gloudemans, Anne van Delft en Verhalenfabriek!

(en wie zich mocht afvragen wat de link is met thuiswerkmama's...Francine van de Verhalenfabriek was in het voorjaar mama van de maand op www.thuiswerkmamas.nl, haar profiel is te vinden op www.thuiswerkmamas.nl, onder de tab over 'werk', 'hoe krijgen ze het voor elkaar?')

Mama Wil

Financiële onafhankelijkheid is geen thema dat me onverschillig laat. Ik heb zo'n vermoeden dat dit voor heel wat moeders in Nederland geldt. Juist omdat de Nederlandse moeder graag part-time werkt en veel zorgtaken zelf wil verrichten is financiële onafhankelijkheid lang niet altijd vanzelfsprekend. Dit hoeft geen probleem te zijn, als je partner kostwinner is, als jullie allebei tevreden zijn over de taakverdeling en ...als de relatie blijft voortduren. Maar de cijfers liegen er niet om: 1 huwelijk op 3 strandt.

Er is dus genoeg reden om het onderwerp financiële onafhankelijkheid serieus te nemen. Dat kan bijvoorbeeld door het inspiratie-café van MAMA WIL te bezoeken in Enschede, bij activiteitencentrum Prismare op 31 oktober, vanaf 19 uur. Voor meer informatie verwijs ik naar mijn site: www.thuiswerkmamas.nl
Klik op de tab 'Werk'.

Zelf ben ik geen held als het op geldzaken aan komt. De administratie van mijn bedrijf komt altijd op de laatste plaats. Dankzij de hartverwarmende steun van familie en vrienden ben ik nu bezig met een grondig plan van aanpak, met concrete maatregelen (geen krediet meer bij de bank), leuke Excell-staafjes (het is heel belangrijk om ergens plezier in te scheppen en als staven en grafieken mij daarbij helpen, so be it!) en nog veel meer. Ik zit nog steeds niet te juichen bij het berekenen van de omzetbelasting, maar ik schep er toch een zeker genoegen is. Geldzorgen genereren zoveel onrust dat het de moeite waard is om ze aan te pakken, waarbij ik een uitspraak van Dostoievski in mijn achterhoofd houd "geld is gemunte vrijheid".

recepten, manuele arbeid, Nigella (wederom)...

Lang geleden vroeg mijn Vlaamse vriendinnetje Veerle zich mismoedig af waarom ze niets kon bedenken om te koken die avond. "Het is niet alsof ik geen recepten heb", verzuchtte ze. Ze had een hele batterij kookboeken en culinaire tijdschriften, inderdaad. "Sterker nog, ik zou mijn leven lang elke dag iets anders kunnen koken. Maar ja."

Het is inderdaad een uitdaging om elke dag iets op tafel te zetten. Iets waarin je plezier schept, zowel bij het maken als bij het eten. Iets dat bij alle leden van het gezin in de smaak valt (ik heb in dat opzicht geluk met mijn 'mini-gezin', maar zelfs bij ons is het zoeken naar de juiste recepten), betaalbaar is, gezond, niet te ingewikkeld.

Recepten uitwisselen met vrienden en familie vind ik heerlijk. Op mijn zeer lange lijst van 'projecten voor ooit' staat het schrijven van een kookboek voor drukbezette moeders en het schrijven van een kookboek vol recepten van en voor vrienden, met leuke anecdotes erbij...

Afgelopen weekend hebben mijn zusjes en ik samen gegeten. We hadden het over 'confort food'. In dat opzicht voel ik me als Nigella Lawson 'to me, any kind of food is confort food', maar uiteraard zijn bepaalde etenswaren nu eenmaal troostrijker dan andere. Vrij hoop op de troosteetladder staan visballetjes. Helaas lukt het me nooit om er echt, eh, balletjes van te maken. Ik gebruik aardappelen, vis uit blik en een ei en het wordt altijd heel lekker, heel zacht, heel winters, maar balletjes kun je ze niet noemen. Mijn zus Florine blijkt ook visballetjes te maken, maar dan met vis en bloem. Misschien moet ik dat eens proberen. Wie een tip heeft of HET recept voor visballetjes/viskoekjes...een bericht is uiterst welkom!
Tijdens het etentje van de drie zusters kwam ook een voorgerecht ter sprake dat onze grootmoeder regelmatig serveerde. Een aanrader. Men neme peren uit blik, een pakje mon chou en een pakje roquefort. Meng de mon chou en roquefort (in de blender of met de staafmixer) en vul de halve peren met dit mengsel. Serveer op een bed van sla. De combinatie van de zachte, zoete peer met de scherpe smaak van de Roquefort is de moeite waard. Een leuk begin van een dineetje. Helaas moet ik toegeven dat mijn eigen culinaire prestaties een tamelijk laag niveau hebben bereikt sinds ik moeder ben. Wij leven op kipkluifjes en kibbeling, viskoekjes en soja burgers, wraps en tartaartjes en meer eenvoudige kost. Overigens ook heel lekker (meestal), maar allesbehalve verfijnd. Ach, het leven van een thuiswerkmama gaat niet over rozen. Wel beschouw ik, alweer net als mijn heldin Nigella, de keuken als een plek waar het goed toeven is, niet als een te mijden plek. In deze maatschappij vervreemden we misschien wel iets te sterk van manueel werk, terwijl het louterend is om een aanspraak te doen op je hoofd, je hart en je handen.

Vaders en Zorg

Via het Godinnenspektakel (een emancipatiebeweging voor mannen en vrouwen) kreeg ik een persbericht toegestuurd over zorgende vaders.
Het spijt me toe te moeten geven dat vaders op mijn blog zwaar onderbelicht zijn. Dit klemt te meer omdat ik als ik uit het raam kijk tijdens een concentratiedip -en daar heb ik nogal eens last van- ik steeds vaker vaders zie die tijdens hun 'papadag' hand in hand met hun kleuter de wereld gaan verkennen. In het boek 'Vrouwen en Ambitie', geschreven door Anna Fels, uitgegeven door Reunion, wordt gesteld dat mannen in bepaalde situaties zich uitstekend van hun zorgtaken weten te kwijten. Zelf zie ik ook vaak dat vaders op een leuke, spontane manier met hun kinderen omgaan. Sterker nog, wij vrouwen kunnen daar nogal wat van leren, zo valt me dikwijls op hoe toegewijd mijn stiefvader is naar mijn zoon Thomas toe. Hij geeft hem in ieder geval zijn onverdeelde aandacht. Dat vind ik een sterk punt van mannen. Garry(een Ier, tevens de nieuwe man in mijn leven) zei daarover heel laconiek 'well, love, men simply don't multitask'.

Maar nu terug naar het Godinnenspektakel. Het persbericht dat ze me stuurden vond ik zeer de moeite waard. Het behandelt ook het belangrijke thema'mantelzorg'.

Ik heb het op mijn site gezet:
www.thuiswerkmamas.nl, onder de tab 'werk'.

Want op dit gebied is er nog veel werk aan de winkel!

Het Mooie Mamma Manifest

Er zijn dagen waarin ik de behoefte voel om de werken van Proust te lezen (nou, nee, laat ik eerlijk zijn, ik heb alleen 'Un amour de Swann' gelezen, maar wel meerdere keren, telt dat ook?) en er zijn dagen waarop iets lichtere kost er met liefde in gaat. Op zo'n dag is het boek 'Het Mooie Mamma Manifest' een aanrader. Een boek over hoe je van moederschap een feest maakt, hoe je geniet van je kind en toch nog een deel van je identiteit van vóór je moeder werd bewaard. Prachtig geïllustreerd door de schrijfster zelf (Anna Johnson), met tal van tips, weetjes en leuke anecdotes.

Een aaanrader voor elke moeder!

Alles kwijt

Vorige week vertoonde mijn computer kuren. Voortdurend ging hij uit zich zelf uit en dan weer aan. Het werkte wel op mijn lachspieren, maar was een onwerkbare situatie. Dan vertaalde ik drie woorden en dan sloot de computer uit zichzelf af, ik heb een hele ochtend gedaan over het versturen van een vertaling per mail.
Het was tijd om de hulp van mijn IT-er in te roepen. Hij is maandag komen kijken, had een zorgelijke blik in zijn ogen, vertelde me dat het er niet goed uitzag en dat hij de computer mee moest nemen en dat hij me per SMS zou berichten. Heb nog altijd niets gehoord en het is nu vrijdag, ben bang dat dit geen goed teken is.
Gelukkig heb ik de computer van Thomas als backup en kan ik wel een beetje werken. Met de nadruk op een beetje. Want we zijn tegenwoordig weliswaaar behoorlijk onafhankelijk van tijd en plaats geworden qua werk, maar ik mis mijn computer enorm. Mijn adresgegevens, mijn bestanden, mijn woordenlijsten, mijn boekhouding, mijn digitale woordenboeken...het is lastiger werken zonder dit allemaal tot mijn beschikking te hebben.

Genoeg geklaagd, tijd voor een oproep aan iedereen die dit blog leest:
Ik ben mijn e-mailadressen kwijt(met uitzondering van die van mensen die me de afgelopen 5 dagen gemaild hebben, ik kan via webmail de mails binnenhalen), al mijn e-mailadressen. Dus wie zin en tijd heeft...gelieve me even een bericht te sturen zodat ik je gegevens weer heb.

BVD!

Winkelen als therapie

Het wil de laatste tijd maar niet soepel lopen. En met 'het' bedoel ik dan mijn leven als moeder, als professional, als eh, ja, als wat eigenlijk? Na het instorten van het plafond van de gang volgden andere calamiteiten, zo ontstond er een lekkage en gaf mijn computer er de brui aan. Verder ben ik al een tijdje grieperig en blijf ik maar kwakkelen en de communicatie tussen Thomas en mij is voor verbetering vatbaar. Aan het einde van mijn Latijn ben ik.

Maar goed, dat mijn problemen luxe-problemen zijn, daar ben ik me tegelijkertijd goed van bewust(kijk maar eens naar een film als 'Lemon tree' en probeer je dan nog druk te maken om zulke dingen...)en er zijn tal van wegen te bewandelen om weer wat vrolijker te worden. Af en toe heel vroeg naar bed gaan. Iedere dag een warm bad. Alleen nog maar contact onderhouden met positieve mensen uit je omgeving. Lekker en gezond eten. Vrolijke boeken lezen. Ook winkelen wil wel eens helpen. Dat hoeft niet veel te kosten, zo ging ik begin deze week met mijn vriendin Monique naar de Haagse markt. Voor het eerst in twintig jaar. We genoten allebei van al die geuren en kleuren, van alle exotische handelswaar die je voor een appel en een ei op de kop kunt tikken. Ik kocht papaja, een vrucht die ik drie jaar bij het ontbijt at toen ik in Sri Lanka woonde, en granaatappel. Munt en koriander. Maar ook bijvoorbeeld Harira(weliswaar uit een weinig inspirerend pakje, maar een kniesoor die daar op let)omdat mijn Algerijnse vrienden in Gent dat altijd opdienden. Een kraamcadeautje voor Xavier, het zoontje van collega en vriendin Madeleine, kon ik ook 'scoren'. De wereld was goedertieren toen ik de week op die manier begon.

Ook laatst werd ik helemaal vrolijk van winkelen, dat was bij TASJ:http://www.kadoshoptasj.nl/ een winkel in de Weimarstraat 102 in Den Haag, waar de bontgekleurde woonaccessoires je lijken te verwelkomen. Mooie opschrijfboekjes, vrolijke kaarten, kaarsjes, lampjes, lijstjes...
Een bezoekje waard. Om iets voor een ander te kopen, of lekker voor jezelf.

Balans in je leven

Hierboven: foto van thuiswerkmama Marja Pronk met haar kinderen

Balans in mijn leven als thuiswerkmama...is iets dat me hardnekkig blijft ontglippen. In de blog van Reunion las ik onlangs een geestig artikel van een Amerikaanse schrijfster waarin duidelijk werd gemaakt dat balans voor de werkende moeder volstrek onmogelijk te bereiken is. Het jezelf kwalijk nemen als de balans ver te zoeken is slaat dus nergens op, het zou zoiets zijn als jezelf kwalijk nemen dat je orkaan Katrina niet kon tegenhouden.

Dit neemt niet weg dat er, in mijn ervaring in ieder geval, wel gradaties zijn in 'gebrek aan balans'. Er is, kortom, wel nog hoop. Daarom wil ik je deze tip niet onthouden: Marja Pronk (mama van de maand september op de thuiswerkmamas-site) organiseert op 4 oktober 2008 de workshop 'Balans in je leven' in Utrecht.
Kosten: 125 euro, inclusief biologische lunch en een exemplaar van Marja's boek 'De Spitsuurclub.

Benieuwd? Meer informatie is te verkrijgen bij Marja Pronk zelf:
Site:
E-mail: marja@injekracht.nl
Mobiel: 06 40323444

Zelf zou ik ook graag naar deze workshop gaan, maar ben helaas nogal druk met probleemoplossing momenteel, zo is het plafond van de gang naar beneden komen zetten vorige week, op de avond van mijn 41ste verjaardag nota bene (en nee, dit is geen grap), bleek er afgelopen week een lekkage te zijn in dit bouwvallige huis en heeft mijn computer gisteren besloten er de brui aan te geven. Dus van balans kan ik alleen maar dromen, ben druk met crisis management....

Pippi is in de Ikea

Gisteren heb ik een deel van de dag doorgebracht met Lara, een driejarige bengel. Haar tweelingzusje Julie was ziek. Toen ze bij me kwam moest ik nog een beetje werken, dus ik nam haar op schoot terwijl ik aan de computer zat. Mijn werkkamer heeft meer weg van een studeerkamer dan van een kantoor en ik omring mezelf er met plaatjes die ik vrolijk of inspirerend vind. Een foto van mijn heldin Pippi Langkous is één van die plaatjes.
Lara's blik viel op Pippi, die ze meteen herkende. "Dat is Pippi",zei ze blij. En voegde eraan toe "En Pippi is in de Ikea". Juist...
Er is bij mijn weten nooit meer zo'n personage als Pippi Langkous geweest in de jeugdliteratuur. Wat heb ik genoten van de boeken van Astrid Lindgren en van de verfilming ervan. Het genot heb ik zelfs twee keer mogen ervaren, eerst als kind en daarna als moeder (Thomas en ik hebben alle Pippi-films talloze keren bekeken).
Pippi, voor niets en niemand bang. Pippi, helemaal alleen in dat grote huis. Pippi met haar enorm geestige opmerkingen. Pippi, het sterkste kind van de wereld. Maar natuurlijk ook Pippi die zich niet aan school kan aanpassen. Pippi, met een moeder in de hemel en een vader op zee. Ook dat is een sterk punt van dit personage.

Op de VPRO zag ik een paar jaar geleden een documentaire over Astrid Lindgren en Pippi Langkous. Astrid Lindgren vertelde daarin dat ze het manuscript van Pippi Langkous na het schrijven had herlezen en dat ze niet één keer had gelachen. "Maar ja", zei ze droog "ik heb dan ook geen gevoel voor humor."

Van 10 tot 2 BV, Arlette van Dort

Zelfstandig ondernemen is leuk, heel leuk zelfs. Wel is het zo dat de meeste ondernemers, zeker de zelfstandigen zonder personeel, naast het 'eigenlijke werk' nog tal van klussen moeten verrichten zoals de administratie afhandelen, zorgen dat apparatuur goed werkt en nieuwe klanten werven. Druk dus.
Toch kiezen steeds meer vrouwen voor parttime ondernemen. Ze bouwen hun zelfstandige activiteit langzaam maar zeker op, terwijl er genoeg tijd en ruimte over blijft voor hun gezin, een parttime vaste baan ernaast en/of hobby's.
Parttime ondernemerschap is voor veel vrouwen een slimme manier om werk en privé te combineren en om grip te hebben en te houden op hun zakelijke en hun privé leven. Aanrader voor vrouwen die deze stap overwegen is het boek 'Van 10 tot 2 BV', geschreven door Arlette van Dort (die overigens zelf het parttime ondernemerschap combineert met een baan in loondienst en een gezin). Dit boek biedt tips over het opstellen van een ondernemingsplan, je doelen verwoorden,jezelf ontwikkelen en de combinatie van een eigen bedrijf en eventuele zorgtaken. Er komen tal van ervaringsdeskundigen aan bod, zoals Anouk van Schaardenburg van Goed Gemerkt, die een webwinkel in hoogwaardige labels voor (kinder)kleding begon toen ze niet de juiste etiketten voor haar eigen kind kon vinden.
Het boek leest lekker weg en geeft handige tips. Een aanrader voor vrouwen die graag eigen baas zijn met het moederschap willen combineren.

Nieuw blad

Er zijn van die dagen dat ik geen tijd heb en ook geen rust om iets in dit blog te schrijven, maar dat ik wel de aandrang voel om iets nieuws te plaatsen, al ware het maar om de ongeschreven spelregels te respecteren. Op zulke dagen is het handig om mensen te kunnen wijzen op een nieuw boek of een nieuw blad, bijvoorbeeld. Dat laatste doe ik vandaag, zie onderstaande link:

http://www.adformatie.nl/nieuws/bericht/sanoma-uitgevers-komt-met-nieuw-tijdschriftconcept-flow/

En credit where credit is due: deze tip heb ik te danken aan Marieke Hoogwout, uitgeefster van Reunion. Haar uitgeverij heeft twee boeken uitgebracht die boeiend leesvoer bieden aan (werkende) moeders: een nieuwe carrière na je vijfendertigste en Vrouwen en Ambitie. Beide boeken kun je bijvoorbeeld kopen bij de prachtige boekhandel Selexyz. Aanrader!
Marieke heeft trouwens ook een blog dat die naam echt verdient en waarin ze ons vertelt over interessante boeken, artikelen, dilemma's waar moeders mee te maken krijgen, haar werk als uitgeefster en nog veel meer.

http://www.uitgeverijreunion.blogspot.com/

Truus Boot

Vandaag bereikte me het droevige nieuws dat literair vertaler Truus Boot afgelopen zaterdag is overleden.
Truus leerde ik een jaar of acht geleden kennen in een beroepsvereniging. Een vrouw met een buitengewoon helder verstand, een enorme passie voor het vak van literair vertaler en een laconieke houding. Een geestig mens, met een schalkse glimlach die haast permanent rond haar lippen hing. Een levensgenieter. Iemand die hield van mensen & van boeken. Van werken & van plezier maken. Ooit kwam ik haar buiten de werksfeer tegen, stom toevallig, in de restauratiewagen van een TGV die ons van Parijs terug naar Nederland voerde. Ze zei "één keer per jaar drink ik een cola. Wil je deze cola met me delen?". Een aanbod dat ik niet kon weigeren. Terwijl het landschap voorbj leek te razen dronken we wat, kletsten we wat. Daarna gingen we elk ons weegs, naar onze respectivelijke gereserveerde plaatsen.
Truus hield een keer een voordracht voor andere vertalers over wat er bij literair vertalen komt kijken, we hingen aan haar lippen. Ze wist haar betoog te verlevendigen met treffende voorbeelden en anecdotes. Het plezier spatte er van af.
Dat deze bruisende persoonlijkheid er niet meer is en dat we haar scheve glimlachje nooit meer zullen zien valt nauwelijks te bevatten. Een zeldzame vorm van meningitis maakte een einde aan haar rijk gevulde leven.
Rust zacht, Truus.

Even weg

Ben, zoals wel vaker, de zenuwtoeval nabij. Er was veel kunst-en vliegwerk vereist om mijn deadlines te halen, dingen te regelen en...mijn spullen te pakken. Want ik ga een weekendje weg. Met Thomas en de puppies.

Het is werkelijk treurig met me gesteld, maar ik beschouw dit als een heus avontuur. Ouder worden valt niet mee, het hoogtepunt van mijn week is het kijken naar de serie Ashes to Ashes en, terwijl ik vroeger zonder blikken of blozen naar de tropen reisde met minimale voorbereidingen ben ik nu al helemaal opgewonden over een weekendje vakantie in eigen land. Tja.

Overigens mis ik nogal wat door dit ene weekendje weg. De afscheidsborrel van de lokatiedirecteur van de Wereldwijzer, de school van Thomas (, de verjaardag van de dochter van mijn vriendin Monique en het bezoek aan Nederland van vriendin Martine en haar dochters.

Toch verheug ik me er wel op. Een verandering van omgeving. Een nieuwe ervaring (ik heb angstige beelden van drie dagen non stop in de hotelkamer met blaffende hondjes). Tijd met familie. Ik ga de computer afsluiten, Thomas van school halen en rep me dan naar Bergen aan Zee...Volgende week meld ik me weer.

Double Trouble

Dat ik dagelijks met de pups aan de wandel ben bezorgt me soms een geluksgevoel en soms een gevoel van vermoeidheid. Het geluksgevoel overheerst. Maar vandaag liep het anders, terwijl ik met Spike en Laïka door het natte gras liep herinnerde ik me nog dat een huisarts me vertelde dat je bij vochtig weer extra moet uitkijken voor teken. Ik heb de boefjes laatst met Frontline behandeld, maar teken schijnen resistent te zijn tegen dit middel dus kocht ik gisteren Pulvex, met het vaste voornemen ze daar vandaag mee te behandelen met hulp van Thomas, na school.

Maar bij terugkeer van de ochtendwandeling was ik er niet gerust op. Ik bestudeerde het vachtje van Laïka en mijn ergste angsten werden bevestigd. Daar liep zo'n ellendig beestje, wat bij haar heel goed zichtbaar was (ze is beige gekleurd). PDP (pas de panique)zei ik tegen mezelf, ik ben immers op alles voorbereid. In theorie, althans. Ik heb een tekentang, een tekenlasso en een pincet. Eh,ergens. Vanzelfsprekend kon ik ze niet vinden, net nu ik ze nodig had. Verhit liep ik door het huis, op zoek. In de badkamer vond ik een pincet. Daar ging ik mee aan de slag. Het was geen eenvoudige zaak, het beestje had duidelijk geen zin om gevangen te worden. Terecht, overigens. Toen het eenmaal zo ver was heb ik de teek door de gootsteen gespoeld. 'Sorry beestje' zei ik, want het was niet fijn om te doen, maar het schijnt dat ze echt schade kunnen berokkenen aan de gezondheid van honden. En trouwens ook aan die van mensen. Het leed was hiermee nog niet geleden, want bij een tweede 'check' bleek er nog zo'n venijnig beestje in Laïka's vacht te zitten. Ook daar was ik even mee zoet en ook die verdween door het afvoerputje. Spike leek niets te hebben, maar dat was slechts schijn. Zijn vachtje is zwart en dat maakt het bij hem lastiger om teken te ontdekken. Maar ook bij hem zag ik toen ik beter keek zo'n spinachtig monstertje lopen, dat ik echter met geen mogelijkheid te pakken kreeg.
Wat nu?
Ik besloot de behandeling met Pulvex nu te geven, al is dat makkelijker als er iemand anders is om de hondjes vast te houden. Ik klemde de ampul tussen mijn tanden. Iets te hard. Het gevolg? Ik kreeg, à la Bridget Jones, het bittere goedje in mijn mond. Maar hopen dat het niet dodelijk is. Vloekend naar de gootsteen -alweer, een soort karmische afrekening op korte termijn-gelopen en mijn mond gespoeld. Nieuwe ampul gepakt, Spike behandeld. Daarna hetzelfde met Laïka gedaan, die zich los rukte...waardoor ik opnieuw kon beginnen. Ondertussen dacht ik zenuwachtig aan de taaie vertaling waarmee ik bezig ben en die vandaag nog af moet.

Nee, ik dacht dat het leven als thuiswerkmama een uitdaging was, maar het leven van een thuiswerkmama met twee pups is andere koek. Toch zou ik Spike en Laïka nooit willen missen. Met een glimlach op mijn gezicht dacht ik aan de zwerver in het park die, alweer een tijdje geleden, een blik op de pups wierp en met een brede grijns uitriep 'DOUBLE TROUBLE'.

Indeed.

Los!

Loslaten is een kunst. Een kunst die ik niet versta, om het maar eufemistisch uit te drukken.
Mijn kind loslaten bijvoorbeeld. Nou, ho maar. Drie keer per dag stel ik me voor hoe zoonlief onder een tram komt. Ik maak me zorgen om zijn concentratieproblemen (wat moet er van hem worden?), zijn tafelmanieren en zijn muzieksmaak. Ook over andere dierbaren lig ik met de regelmaat van de klok wakker. Uiteraard ben ik ook uiterst bezorgd over mezelf. Bij het ontdekken van het minste of geringste plekje gaan de alarmbellen rinkelen. Mijn laatste uur, of in ieder geval mijn laatste jaar is vast geslagen, denk ik dan.
Maar de problemen met loslaten gaan verder. De lijst dingen die ik lastig vind om los te laten is schier eindeloos. Een opmerking die verkeerd valt, een akkefietje met een vriendin, iets dat ik heb gedaan en waarvan ik achteraf spijt heb, het houdt me niet zelden erg lang bezig. Gevangen. Gekooid.
Zelfs met dingen loslaten heb ik het moeilijk. Als ik iets kwijt ben bijvoorbeeld, kan dat me eindeloos 'achtervolgen'. De laatste tijd probeer ik daar wel korte metten mee te maken. Het is te absurd voor woorden dat ik tijd verspil aan het zoeken naar, pakweg, een markeerstift die kwijt is, terwijl ik een bak vol van die ondingen heb. In zulke gevallen doe ik nu eindelijk -beter laat dan nooit- een beroep op mijn ratio. Hoe belangrijk is die stift? Hoe zinnig is het om mijn tijd en energie te besteden aan zo'n futiliteit? En ja, natuurlijk weet ik best dat het er eigenlijk om draait dat het naar is om de controle te verliezen. Maar ook dat moeten we accepteren want één ding is zeker, er zijn heel wat dingen die we niet onder controle hebben. En hoe langer je leeft, hoe sterker dat besef. Hoeveel tijd ik nog heb weet ik niet, dat weten we geen van allen, maar ik ben vastbesloten er iets moois van te maken. Dat betekent ook dat ik aan mezelf moet en wil blijven werken want hemel, wat heb ik nog veel te leren voor een veertigjarige!

Toen ik vandaag met Laïka en Spike langs een sportschool/yogaschool liep, zag ik op een raam de volgende tekst geëtst:

How well did you live?
How well did you love?
How well did you learn to let go?

Ik houd jullie op de hoogte... Of nee, dat is iets voor anderen om te bepalen. Later. Hopelijk heel veel later.

De wielen van de bus...

Het is waarschijnlijk geen toeval dat het boek 'Hoe krijgt ze het voor elkaar?' over de lotgevallen van een werkende moeder begint met het citeren van dat bekende liedje over die wielen van de bus die maar blijven ronddraaien.

Herkenbaar, vind ik. Gisteravond had ik het erover met vriendin M,die net als ik het gevoel heeft dat het zeven dagen per week 'gaan' is. Mateloze bewondering heb ik voor moeders met meer dan één kind, want ik vind het met één kind al een hele uitdaging om alles bij te houden: de briefjes van school, de clubjes, de gegevens van vriendjes, de uitnodigingen voor feestjes. Voeg daar nog mijn eigen sociale leven aan toe (or what's left of it), mijn vertaaldeadlines, tolkklusjes en website/blog en ik kan jullie vertellen: er blijft nooit een moment over waarin ik me verveel. Helemaal nooit. Maar net als vriendin M geniet ik met volle teugen van de drukte, van de afwisseling binnen mijn activiteiten, van de enorme rijkdom (nee, niet letterlijk) van het leven als werkende moeder.

Wat ik heerlijk vind is dat ik sinds ik Thomas heb een groter beroep doe en moet doen op verschillende facetten van mijn persoonlijkheid. In het pré-Thomas tijdperk stortte ik me nogal vaak op mijn werk met een welhaast manische bevlogendheid. Nu is daar niet zo veel mee mis, er zijn heel wat ergere dingen denkbaar, maar sinds ik moeder ben voel ik me -vergeef me dit zoetsappige bericht, ook ik heb mijn zwakke momenten-compleet. Het is zoals Angelina Jolie laatst zei: "being a mother is where I belong."

Het mooie mamma manifest

Toen ik onlangs het huis ontvluchtte en (the wind kind of pushed me that way, zullen we maar zeggen) bij boekhandel Selexyz belandde heb ik mezelf getrakteerd op een luchtig boek. Het heet 'Het mooie mamma manifest', is geschreven door Anna Johnson en naar het Nederlands vertaald door Thera Idema.

Vandaag heb ik er voor het eerst in gelezen, en wel tijdens mijn lunchpauze. Vlot geschreven, onderhoudend, geestig. Bovenal ook herkenbaar, zoals de volgende passage:

"Een verstandige moeder probeert altijd een manier te vinden om haar kinderen bezig te houden en tegelijkertijd een paar gestolen momenten voor zichzelf in te lassen. Deze tango, die je danst tussen de momenten van onzelfzuchtige liefde en jezelf wegcijferen, maakt het moederschap en het gezinsleven leuk en emotioneel rijk."

Mooi uitgedrukt, een tango dansen. Klinkt een stuk beter dan de term 'schipperen' die ik altijd gebruik om er precies hetzelfde mee aan te duiden.

Moeder & zoon

De laatste tijd ben ik het huis meermaals ontvlucht. Ik moest wel. De communicatie tussen Thomas en mij laat te wensen over en af en toe zou ik hem wel achter het spreekwoordelijke behang willen plakken (en hij mij vast ook). Zijn verveelde uitdrukking als ik hem iets vertel, zijn grote mond, zijn plotse onbetrouwbaarheid qua afspraken en de onbeschrijflijke rommmel in zijn kamer. Mmmm.

Tijdens één van mijn 'vluchtmomenten' kwam ik mijn mondhygiëniste tegen. Een mooie brunette. We herkenden elkaar terwijl we allebei duidelijk zaten bij te komen bij bagels & beans in de zalige boekhandel Selexyz. We maakten een praatje en we bleken er precies om dezelfde reden te zitten "Ik moest even weg".

Thomas vindt het eigenlijk maar niets als ik weg ben, vertrouwde hij me laatst toe. "Ik wil niet dat je naar de stad gaat, of naar Crunch, of naar je vriendinnen. Ik wil dat je thuis blijft en wacht tot ik er weer ben. Is dat goed, mam?". Aangezien ik een enorm slecht humeur had moest ik niet eens lachen om zijn vraag, integendeel, ik had moeite om niet te mopperen "wat denk je zelf?".
Later, in de nacht, terwijl ik de slaap niet vatten kon, dacht ik er opnieuw aan. Eigenlijk heel menselijk, wat hij wil. Hij wil de wereld veroveren, zijn gang gaan, genieten van de vrijheid, maar dan wel in de wetenschap dat er een veilige haven is waar hij op elk moment binnen kan eh, varen. Dat je niet van iemand kan verwachten om er altijd te zijn doet niet ter zake. Mijn eigen moederwensen zijn niet bepaald realistischer. Ik zou graag willen dat Thomas zich vlekkeloos aan elke afspraak zou houden, zijn kamer picco bello zou opruimen, mijn aandacht uitsluitend zou vragen op momenten dat dit mij ook uitkomt en me zou overladen met liefde, tederheid en complimenten. Ik vermoed dat zijn reactie, als ik hem zou vragen of dit mogelijk is, zou luiden: "wat denk je zelf?".

Ploetervaders

Ploetervaders. Ze bestaan, dit vermoedde ik al. Ik zie ze zelfs regelmatig. Ik heb namelijk een werkplek aan het raam en als ik een concentratiedip heb (wat nogal eens gebeurt) staar ik naar buiten, de wijde wereld in. De laatste jaren zie ik steeds vaker vaders met kinderen in de bakfiets of met een wandelwagen. Overigens zien ze er zelden echt uit als ploetervaders, ze komen vaak opvallend ontspannen over. Meer ontspannen dan de moeders die ik voorbij zie komen, maar dit terzijde.

De tijdschriften over moederschap schieten als paddestoelen uit de grond. Kek mama, Viva mama, Tijd voor mama enz. De schappen liggen vol. Aan boeken over moederschap ook geen gebrek, zo constateerde ik ook vandaag toen ik in het prachtige pand van Selexyz in Den Haag mijn heil zocht.

Maar waarom laten vaders zo weinig van zich horen? Of laten ze wel van zich horen en luister ik niet? Hoe het ook zij, gisteren kocht ik de NRC.Next omdat op de voorpagina een ploetervader prominent stond afgebeeld, zijn gezicht vol met plakkertjes van de Family Survival Planner. Gisteravond heb ik in bad met plezier het artikel gelezen van de hand van Arjen Fortuin. En vond daarin de bevestiging van iets dat werd gezegd tijdens een televisie-avond over mannen en vrouwen, onlangs: dat de gelijkenissen tussen vrouwen en mannen veel groter zijn dan de verschillen.

Johan Derksen

Op een onbewaakt ogenblik afgelopen weekend heb ik me gestort op een stapel Volkskrant Magazines (met dank aan vriendin Monique, van wie ik ze gekregen heb) die naast mijn bed lagen te wachten om gelezen te worden.

Verrassend genoeg las ik met veel plezier een interview met Johan Derksen. Zo op het eerste gezicht zijn er weinig raakvlakken tussen Derksen en mij. De wereld van het voetbal met de snelle auto's en het grote geld ligt nogal ver van de roze wereld van de ploeterende thuiswerkmoeder die met moeite de eindjes aan elkaar knoopt. Maar wat blijkt? Derksen wordt naar eigen zeggen geleefd door zijn dwangneuroses. Toen hij naar de film As Good As It Gets ging met zijn vrouw, een film waarin Jack Nicholson een zwaar neurotische schrijver neerzet, begreep hij niet waarom de mensen in de zaal om de schrijver moesten lachen. 'Dat ben jij' had zijn vrouw gefluisterd.

En geleefd worden door je neuroses, laat dat nou bekend gebied zijn voor me. Neuroses, angsten, vreemde trekken. You name it, I've got it. Als mijn boeken niet op alfabetische volgorde staan ben ik bang dat er verschrikkelijke dingen gebeuren, als ik iets kwijt ben (ook al is het, bijvoorbeeld, een elastiekje) heb ik het gevoel dat mijn leven definitief voorbij is en bij onverwacht bezoek of veranderingen in de planning krijg ik last van hyperventilatie. Het valt waarachtig niet mee om het hoofd te bieden aan al die nerveuze energie. Sterker nog, ik put mezelf met de regelmaat van de klok volledig uit en, naar ik vrees, soms ook mijn omgeving. Gelukkig is Thomas aanzienlijk minder angstig en neurotisch aangelegd. Hij staat ontspannen in het leven. Volgens hem is stress over dingen die je kwijt bent volstrekt overbodig ("ik begrijp het echt niet, mam, ik begrijp je niet") en is een gejaagd bestaan al helemaal nergens voor nodig ("haast bestaat niet").
De laatste tijd zie ik af en toe iets van stress bij mijn ventje naar boven drijven, als er een of ander probleem is met de computer of de Wii. Er worden dan voor mij onbegrijpelijke kreten geuit zoals "verdorie,de console maakt geen contact" of "iemand heeft mij toegevoed, maar ik wil dat niet". Maar los van die sporadische momenten lijkt Thomas buitengewoon Zen. Benijdenswaardig.

Sultan

Gisteren schreef ik over Sultan, hier is zijn foto. Een beeld is nu eenmaal sprekender dan woorden. Ik hoop voor Sultan dat hij vrede heeft gevonden, waar hij ook is...

Van jonge mensen en dingen die niet voorbijgaan

Eerder op de avond liep ik langs de van Speykstraat, langs nummer 56 om precies te zijn. Even liet ik mijn hand rusten op een steen van de voorgevel. Dit was ooit het huis waarin Sultan (of Soetaan, zoals ik zijn naam altijd schreef, omdat ie zo werd uitgesproken) woonde toen ik hem leerde kennen. Een jaar of...het is nauwelijks te bevatten....23 geleden. Ik woonde in Benoordenhout, had net leren fietsen en vond dat een crime (sommige dingen veranderen niet), maar voor hem had ik de rit graag over. En ik vond dat lang, van het Benoordenhout naar de Zeeheldenbuurt, ik vond het een hele tocht. Sultan was bijzonder. Tenger, alert, intelligent. Iemand met een grote sensualiteit. Geestig, ad rem, welbespraakt was hij ook. Muzikaal. Mooi. Geliefd. Ook ik hield van hem, op een platonische maar soms ook wel pathetische manier. Als ik naar hem toe ging op de fiets dacht ik 'het zou een mooie dood zijn, overreden worden onderweg naar Sultan'. Maar ik was niet degene die dood ging.

We zijn een paar jaar lang intensief met elkaar bevriend geweest. Toen ik op kamers woonde in de Van Merlenstraat logeerde hij heel vaak bij me. We bespraken alles. Het waren markante jaren, tussen de 17 en de 21. Eerste liefdes, seksualiteit, identiteit...we hadden het er maar druk mee. Ik herinner me zijn beschaafde stem, de mooie bruine ogen, zijn aparte hanepoterige handschrift, zijn poëtische taalgebruik. Zijn gevoeligheid, zijn driftbuien, zijn jaloezie.

Hij zat ingewikkeld in elkaar, dat was zeker. Dat hij door velen bemind werd en dat hij over veel talent beschikte leek hem niet werkelijk gelukkig te maken. Hij had het, zoals dat heet, lastig met zichzelf. Op een winterdag is hij de zee in gelopen. En hij is door blijven lopen.

Achteraf denk ik dat hij het afscheid lang heeft voorbereidt. 9 maanden voor zijn dood kreeg ik al eens een stapel van hem terug met cadeautjes die ik hem ooit had gegeven, brieven die ik hem ooit had geschreven. Dat deed hij niet alleen bij mij, hij ging dan een rondje langs bij iedereen. 'Grote schoonmaak' noemde hij dat. Als ik er nu aan terug denk vervloek ik mezelf. Ik had het moeten zien aankomen. Misschien had ik iets kunnen doen.

Het is nu bijna 20 jaar geleden. Soms denk ik nog aan Sultan terug. Wat heeft hem tot zijn daad gedreven? Hadden we hem kunnen stoppen? Wat zou er van hem zijn geworden als hij was blijven leven?

Op deze vragen krijg ik allicht nooit antwoord. Het enige dat ik kan doen is zijn herinnering koesteren, niet laten vervagen. Six pieds sous terre, tu n'es pas mort, zoals Jacques Brel zou zeggen.

Nieuw leven

Mijn leven is door de komst van Spike en Laïka ingrijpend veranderd. De beginperiode stond in het teken van vertedering enerzijds en ontwrichting anderzijds. Uren kon ik naar die lieve snoetjes kijken en uren...was ik kwijt aan het schoonmaken van hun poep en plas.
Het wandelen met Spike en Laïka stelde aan het begin weinig voor, ze waren eerder moe dan ik (tamelijk zorgwekkend voor wie mijn conditie kent...). Spike is zelfs meerdere keren uit protest op de stoep gaan liggen.
Ook op mijn sociale leven hebben Spike en Laïka nogal veel invloed. Zo ben ik bij heel wat dierbaren persona non grata als ik de pups bij me heb. Ook niet zo verwonderlijk, want ze hebben nu wel geleerd om niet binnenshuis te poepen (en daar ben ik al heel blij mee), maar nog niet om het plassen in huis te laten. Laatst zat ik in zak en as, 'straks ben ik mijn sociale leven kwijt'. Maar...er is hoop, ik ben druk bezig met hun opvoeding, zodat ze later overal mee naar toe kunnen en zo lang het niet zo ver is begin ik zowaar plezier te beleven aan gesprekken met andere hondeneigenaren. Nooit gedacht dat het zo ver zou komen, aan het begin werd ik nl enorm kregel van al die mensen die je aanspreken. Slaapverwekkend vond ik het, al die gesprekken over tuigjes en halsbandjes, over jack russels and beagles, over hondenuitlaatplaatsen en poepzakjes, over inentingen en dierenklinieken. Als ik met mijn vriendin Martine de honden ging uitlaten straalde zij helemaal als mensen het gesprek aangingen, terwijl ik meestal stuurs voor me uitkeek en iets mompelde in de trant van 'hier hebben we geen tijd voor'.
Mijn vriendin Martine begint overigens een nieuw leven, ze gaat terug naar La Douce France. Onze vriendin Monique organiseert vanavond een afscheidsdineetje, lief en attent.
Oude levens, nieuwe levens en momenten van geluk.

Bijblijven

Zoals de meeste moeders worstel ik met enige regelmaat met de balans werk/privé. Hoe komt ik tegemoet aan de wensen van mijn kind en aan die van mijn opdrachtgevers? is een vraag die regelmatig door mij hoofd speelt. Nu Thomas tien jaar oud is gaat het steeds makkelijker. Ik ben een allesbehalve perfecte moeder. Ongeduldig, prikkelbaar en niet altijd consequent. Maar toch ben ik tevreden over de tijd die ik met Thomas doorbreng, over de kwaliteit van onze communicatie, over de dingen die we delen. Het feit dat ik mijn eigen tijd indeel heeft daarbij zeker geholpen. Opbouwende opmerkingen uit mijn omgeving, opvoedcursussen en boeken over ouderschap hebben eveneens een rol gespeeld. En ook al zitten Thomas en ik nu in een ietwat lastige fase (hij is volop aan het prepuberen), het gaat privé gewoon goed.
En dan het werk.
Wat ik heel belangrijk vind is om bij te blijven op mijn vakgebied, zodat ik klanten kwaliteit kan bieden en zodat alle opties open blijven. Ik ben werkzaam als juridisch vertaler en als congrestolk. Het tolken staat op een laag pitje, al jaren, omdat ik het niet optimaal kon combineren met het (alleenstaand) ouderschap. Wel houd ik mijn vaardigheden bij door de actualiteit te volgen, door naar de Franse radio te luisteren, door naar de BBC te kijken...het kost niet zoveel tijd. Wat bijvoorbeeld goed werkt is het nieuws tolken. Op die manier bewaar ik de snelheid die vereist is voor het simultaan tolken en houd ik de actualiteit bij (ook dat is heel belangrijk want op congressen wordt dikwijls naar iets uit de actualiteit verwezen).
Toch zijn er genoeg dingen waar ik nog naar streef, maar die ik nog niet heb verwezenlijkt. Rechten studeren, een nieuwe taal leren. Grote dromen, die koester ik nog altijd, en ik vermoed dat dit nooit zal veranderen. Zet hoog in en kijk waar je terecht komt is niet voor niets één van mijn levensmotto's.

Take the rough with the smooth

Vanuit huis werken als zelfstandige heeft oneindig veel voordelen in mijn beleving. Ik maak zoveel mee van het leven van Thomas dat ik me bijna thuisblijfmoeder voel en verdien een inkomen waarmee ik me eerder op het pad van de carrièremoeder begeef. Ik zit in mijn eigen werkkamer in mijn eigen sfeer mijn eigen cocon mijn opdrachten uit te voeren en via bijeenkomsten, telefoon en e-mail houd ik contact met vakgenoten. Zo ben ik bijvoorbeeld lid van het NGTV (, Het Nederlands Genootschap voor Vertalers en Tolken. Overigens is hun site ook handig voor wie een vertaler nodig heeft, klik in zo'n geval op de optie 'zoek vertaler of tolk' en van de SVVT , Stichting Vrouwelijke Vertalers en Tolken. Als moeder kom ik niets te kort, als professional ook niet.

Maar ik zou mezelf niet zijn als ik niet met de regelmaat van de klok zou klagen. Wat dat betreft zie ik een gelijkenis met het emotionele krediet waar mijn goede vriendin Monique het laatst over had, over het krediet dat mensen bij elkaar kunnen opbouwen. Maar krediet opbouwen gaat relatief langzaam, krediet afbreken gaat een stuk sneller.

Zo is het ook met die voor-en nadelen van vanuit huis werken. Ik sta 100% achter mijn keuze en ervaar ook regelmatig oprechte blijdschap over die keuze. Maar toch...baal ik van sommige kanten. Zoals het feit dat iedereen me ziet als ik een kop koffie ga drinken bij Crunch in mijn pauze, maar dat niemand me ziet als ik op een zondag tot drie uur 's nachts zit te werken. Zelfs hele dierbare vriendinnen die toch echt wel weten hoe mijn schema eruit ziet nemen mijn werk niet even serieus als een baan buitenshuis, heel irritant. Nog irritanter is het feit dat ik dus zelf daarin grenzen moet stellen, terwijl ik dat lastig vind. Toch zit er weinig anders op. Een ander nadeel van thuiswerken is dat je alles zelf moet regelen. Ik heb op dit moment een hele grote vertaalklus, maar heb een groot deel van de ochtend gespendeerd aan het installeren van een nieuw anti-virus programma. Want al die dingen horen erbij, de ICT, de administratie, het werven van klanten, de hele rimram. Geeft overigens soms ook een kick. Dan voel ik me echt een self made woman. Maar deze self made woman heeft zich voorgenomen wat vaker te glimlachen, want klagen lucht weliswaar op, maar nooit voor lang.

Verdriet

Verdriet. Er hangt een sluier van verdriet over dit weekend. Waarom, dat weet ik niet precies. Ik lijk verdorie Heinrich Heine wel, ich weiss nicht was es bedeuten sal, das ich so traurig bin...

Een vriendin die zich zorgen maakt om een andere vriendin, een aangrijpende film op televisie (Simon) en Thomas die vanmiddag keihard huilend thuis kwam omdat één van de pups was aangereden...de schade viel mee, het hondje Spike had geen enkele wond maar Thomas was volkomen hysterisch en had moeite met adem halen. Ik weet dat het beter is om in zo'n geval enige afstand te bewaren, me niet met mijn kind te identificeren, niet te zwelgen in zijn verdriet. Want het is zijn verdriet, zijn probleem. En ik help hem het beste als ik zelf rustig ben. Dat viel waarachtig niet mee toen ik dat rode snoetje van hem zag, toen ik merkte hoe hij naar adem snakte en grote moeite had tot rust te komen. Hartverscheurend.

Zelf heb ik de dag doorgebracht met het verplaatsen van rommel(ook al niet iets om vrolijk van te worden, maar dit terzijde)en het met de honden lopen in de regen. Woebegotten grey skies now, zoals Tom Waits zingt. Tja, er zijn van die dagen. Straks maar weer een louterend warm bad en dan morgen, zoals Sonja Barend ons in vroeger tijden toewenste, gezond weer op.

Ze maken toch niet veel stuk?

'Ze maken toch niet veel stuk' zei mijn vriendin Martine laatst over de pups
Spike en Laïka. Ik zei niets, want ik dacht dat ze dit zei om voor het duivelse duo op te komen. Later bleek het een vraag te zijn.

Tja, wat moet je daar dan op antwoorden? Eh,nee, ze maken niet zoveel stuk, behalve de planten, onze schoenen en pantoffels en zelfs mijn woordenboeken. Gelukkig ligt die tijd alweer achter ons en neem ik eindelijk de tijd en rust om de hondjes op te voeden. Want waarom zou je niet in een woordenboek bijten of plantjes overhoop halen? Weten die honden veel...er ligt daar een taak voor het baasje. De baasjes, in dit geval, want ook Thomas doet mee aan de opvoeding. Het is erg geestig om mijn kind als opvoeder mee te maken, ik hoor mezelf terug in de dingen die hij zegt, zoals 'hoe kan ik kalm blijven in deze situatie?'.

Warm bad

Er zijn van die dagen die vermoeiend zijn. Chaotisch. Frustrerend. Vandaag is zo'n dag, het is me niet al te best gelukt om alle ballen in de lucht te houden. De combinatie van chaos hier thuis & een lastige opdracht voor een klant vergt veel van mijn energie, bijna alles eigenlijk. Maar er is troost in het verschiet. Want zo dadelijk mag ik van mezelf lekker lang in bad. Een bad vind ik een heerlijke manier om te ontspannen, om de stress van de dag als het ware weg te spoelen.

Het mooiste verjaardagscadeau dat ik ooit kreeg was van mijn stiefvader, vorig jaar, toen ik veertig werd. Hij betaalde de aansluiting van mijn bad. Ik had nl al jaren een prachtig bad op pootjes, maar had niet bedacht dat er dan van alles moest gebeuren met waterleidingen enz. Hoe dan ook, binnenkort word ik alweer 41 en ik heb sinds vorig jaar september al heel dikwijls mijn heil gezocht in mijn bad op pootjes, volgens vriendin M overigens het enige mooie object in dit hele huis (ze noemde het zelfs een vlag op een modderschuit, hum, met zulke vrienden heeft een mens geen vijanden nodig, nee hoor, vrienden mogen best kritisch zijn nu en dan).

'A hot bath! I cry, as I sit down in it; and again, as I lie flat, a hot bath! How exquisite a vespertine pleasure, how luxurious, fervid and flagrant a consolation for the rigours, the austerities, the renunciations of the day.' Rose Macaulay

Lijstjes

Zouden mannen dat ook hebben? vroeg ik me af toen de trein Arnhem uitreed. Ik was net op bezoek geweest bij mijn hoogzwangere vriendin en collega Madeleine en had met haar ontspannen uren doorgebracht.

In de trein terug naar Den Haag flitsten er allerlei lijstjes door mijn hoofd, van kleine dingen die ik op korte termijn wil doen. Niet vergeten nog blikjes voor de honden te kopen, Marja Pronk een mailtje sturen over interview in Intermediair, met mijn moeder en stiefvader praten over wanneer ze op Thomas kunnen passen omdat ik een 'marathon-vertaling' heb, naar de apotheek voor een zalfje, een cadeautje kopen voor X, de boekhouder bellen enzovoorts enzovoorts enzovoorts.

Op de een of andere manier denk ik dat het typisch vrouwelijk is, van die lijstjes. Er schijnt trouwens een boek te zijn uitgegeven met alleen maar lijstjes en er is ook een blog dat aan dit onderwerp is gewijd. En bij een cursus creatief schrijven in het Koorenhuis hier ter stede moesten we ook lijstjes maken. Van huizen waarin je hebt gewoond, van landschappen die je mooi vindt, van mensen die je hebt gekend, van eigenschappen die je in anderen waardeert. Het heeft iets kalmerends, om de chaos van de wereld om ons heen terug te brengen tot lijsten. Niets meer, niets minder.

Goed bewaarde geheimen

In het algemeen geven mijn vriendinnen me weinig reden tot klagen. Ze weten me op te peppen als ik down ben (50% van de tijd) en te kalmeren als ik hyper ben (eh, de andere 50% van de tijd). Ze maken me aan het lachen, bieden me gezelschap, warmte en troost in barre tijden, plaatsen nu en dan een terechte kritische opmerking, kortom, het zijn echte vriendinnen.

Vandaag stonden ze me enigszins in de weg. Ik verklaar me nader: vanochtend was ik met 2 hele goede vriendinnen en het gesprek kwam al snel op een niet nader te noemen plek die we alledrie als idyllisch beschouwen. Een ideale plek voor lome zondagmiddagen, een plek waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Een oase van rust. In mijn enthousiasme vertelde ik dat ik erover wilde bloggen. En wel vandaag nog. 'NEEEEEEE! NIET DOEN!' reageerden deze twee dames, die over het algemeen eerder laconiek zijn, en er klonk zowaar paniek door in hun stem. Ook de levensgezel van één van hen mengde zich in de discussie.

Hun reactie valt ook te verklaren, een van de charmes van de plek in kwestie is dat nog heel veel mensen deze plek niet hebben ontdekt. Gevolg: het is er nooit onaangenaam druk is. Het is een goed bewaard 'geheim' zeg maar. Gisteren zag ik op het Franse nieuws iets vergelijkbaars. Een natuurbron in de Cévennen waar jong en oud met groot plezier in dook. Een man zei tegen de journalisten 'ik wil liever niet dat te veel mensen weten dat deze plek er is, maar ja, nu zijn jullie er'. Één van mijn vriendinnen vertelde dat ze in Spanje zoiets meegemaakt: ze had er een waterval ontdekt en had er in haar eentje met haar dochters van genoten. Twee jaar later moest je betalen om er te mogen bivakkeren. Kortom, niet elk geheim kun je bewaren, maar het is wel de moeite waard om een poging te doen.

Annie

Één van de vele manieren om de moed erin te houden in dit leven is...naar inspirerende voorbeelden kijken. Als ik me verdrietig voel omdat ik bang ben dat er nooit iets terecht zal komen van mijn schrijfambities put ik troost uit het feit dat er heel wat schrijvers pas op latere leeftijd zijn gaan schrijven/publiceren.

Wie een nieuw carrièrepad wil inslaan beveel ik overigens Een nieuwe carrière na je vijfendertigse van Marieke Hoogwout van harte aan, bijvoorbeeld te koop bij Selexys, maar dit terzijde.

Er zijn tal van voorbeelden van schrijvers die laat in hun leven zijn begonnen. Één daarvan is Annie M.G. Schmidt. Dat ze niet alleen geestige kinderboeken schreef weet niet iedereen. Ook Annie M.G.Schmidt was 'gelaagd'. Dit gedicht van haar hand laat dat ook duidelijk zien>

Dit is het land, waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in: het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen,
en altijd is er weer wat anders loos.

En in dit land zijn alle avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn and're muren
en nooit een eenhoorn of een bietebauw.

En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.

Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin.
Dit is het land waar grote mensen wonen...
Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.

Over afsprakenstress en mooie teksten

Teleurstellend is het. Ronduit teleurstellend. Dan heb ik het over hoe snel ik het vakantiegevoel laat weg ebben. Afgelopen zondagavond kwam ik terug van twee weken dolce far niente en ik ben weer op het oude vertrouwde stressniveau, het is om moedeloos van te worden. Vandaag voelde ik vooral stress over het feit dat veel van mijn vrienden wilden bijpraten (en ik trouwens ook) en ik afspraken moest 'stapelen', toch niet het ergste dat je kunt bedenken...
Maar er was ook stress over scherpe deadlines, over opdrachten die toch niet doorgingen, over betalingen, over miscommunicatie met vrienden. Ik moest denken aan een zinnetje uit het boek Zen and the art of motorcycle maintenance. Het boek is machtig mooi, het zinnetje op zich banaal. Trouble at school, trouble with your friends, trouble everywhere you turn. Ik heb een goed verbaal geheugen, het is onvoorstelbaar hoeveel dichtregels, songteksten en zinnen uit boeken er in mijn geheugen staan gegrift. Die woorden en zinnen bieden soms troost in barre tijden, soms herkenning, soms afleiding.
Mijn droom is wellicht hoog gegrepen, maar ik hoop ooit een zin te schrijven die bij een ander beklijft. En -want ambities mogen groot zijn- het liefst een zin die beklijft tot na mijn dood. Maar goed, eerst nog even oefenen, me dunkt...

Boeken

In de Franse film Il y a longtemps que je t'aime zegt één van de personages: 'Boeken helpen enorm, vindt u niet?'.

Ja, boeken helpen inderdaad enorm. Soms om onze alledaagse werkelijkheid te ontvluchten, soms om inzichten te verkrijgen, soms om dingen te leren over andere levens, andere werelden.

Ik heb net twee zalige vakantieweken in de Médoc doorgebracht. Het adres is een aanrader: www.laguneaussan.com (chambre d'hôtes, table d'hôtes en groene camping), omringd door bossen en met de Atlantische oceaan in de buurt...maar dit even terzijde.

Boeken, daar had ik het over. Met een boek begon ik de vakantie, nl het boek 'Mindfulness' van de Belgische psychiater Edel Maex. Een boek dat op heldere wijze uitlegt wat mindfulness is, hoe we meditatie een plaats kunnen geven in onze hectische levens en hoe we met onze grenzen kunnen leren omgaan. Een mooi boek, met veel citaten en schetsen. Één van de citaten sprak me enorm aan: 'This being human is a guest-house. Every morning an new arrival. Even if they're a crowd of sorrows, still treat every guest with respect.' Rumi.
Ook las ik tijdens de vakantie het boek 'Nachttrein naar Lissabon' van Pascal Mercier (pseudoniem van Peter Bieri, hoogleraar filosofie), een literair en filosofisch werk over keuzes, over je leven voltooien en het bezweren van de dood. Ik was al eens eerder aan dit boek begonnen, thuis, maar als je slechts een paar bladzijden per dag kunt lezen als je al behoorlijk moe bent dan is het niet mogelijk om zo'n boek goed tot je door te laten dringen. Nu ik alle tijd van de wereld had, kon het wel. Grappig genoeg las mijn stiefvader tijdens de vakantie ook een boek van deze schrijver: Het handwerk van de vrijheid. Tussen de bedrijven door las ik voor de tweede keer een boek van uitgeefster Marieke Hoogwout 'Een nieuwe carrière na je vijfendertigste', een praktisch boek, dat grappig genoeg deels over dezelfde dingen gaat als het werk van Mercier: keuzes maken, prioriteiten, welke weg je inslaat, hoe je je leven wilt invullen...En in het vliegtuig terug las ik het jeugdboek 'De jongen in de gestreepte pyjama' van John Boyne. Het is dan ook met tranen in mijn ogen en een enorm brok in mijn keel dat ik op Schiphol landde. Want boeken kunnen ons helpen, maar ze kunnen ook flink confronterend zijn. Daar raak ik uit eigen ervaring steeds sterker van overtuigd, fictie kan een boodschap soms duidelijker overbrengen dan documentaires, nieuwsberichten of 'reality tv' en dat is soms flink slikken. Die jongen in zijn gestreepte pyjama zal ik niet vergeten.

Vakantieliefdes

De hele dag buiten zijn, de hele dag in beweging zijn. Je scherp bewust zijn van je lichaam. Steelse blikken werpen op de ander. Briefjes uitwisselen en afspraakjes maken.
Nee, ik heb het (more's the pity) nadrukkelijk niet over mezelf. Deze zomer was ik getuige van de ontluikende seksualiteit van mijn zoon Thomas, tien jaar jong. Zijn kunstjes bij het zwembad (die mij de adem benamen, ik zag er natuurlijk al een schedelbreukfactuur van komen), zijn semi-nonchalante motoriek, de plotselinge aandacht voor zijn kapsel waardoor hij er in twee weken drie potten gel doorheen joeg...erg geestig was het ook om te zien hoe de goede jongen omringd werd door vrouwelijk schoon, jonge nymfjes van net een paar jaar ouder waren werkelijk niet bij hem vandaan te meppen. 'Waar is Thomas?' vroegen ze op licht paniekerige toon, zodra hij even uit hun buurt was. 'Waar is Thomas?'
Ik stond erbij en ik keek ernaar en voor één keer lukte het me om deze fase te accepteren, om niet in mezelf te denken 'blijf toch klein, blijf bij mij'. Loslaten kun je leren, maar het helpt als je zelf ontspannen en gelukkig bent en dat ben ik nu. Het werd tijd!

Vakantie

De laatste weken waren veelbewogen. Meer dan eens zonk de moed me in de schoenen, als ik eerlijk ben. Maar met dank aan mijn vriendinnen (bedankt Monique en Martine!),mijn familie, mijn puberende Thompie en nog vele anderen begin ik dingen weer wat positiever te zien.

We vertrekken morgen in alle vroegte naar Frankrijk, Thomas, Sicco, mammie en ik. In mijn koffer zal ik een boek van Edel Maex stoppen, het heet'Mindfulness in de maalstroom van je leven'. Een cadeau van Monique.

Heb er al een vluchtige blik op geworpen en er staan prachtige citaten in, ben ik heel gevoelig voor. Zoals deze, van de onvolprezen Leonard Cohen:

"O crown of light,
O darkened one,
I never thought we'd meet.
You kiss my lips,
and then it's done:
I'm back on Boogie street".

Hopelijk wachten me momenten van helderheid, daar in la douce France...en het is heerlijk om te weten dat alle dieren in veilige handen zijn dankzij Martine.

Begin augustus meld ik me weer.

Empathische prepuber

Toen Thomas een jaar of twee was vroeg ik me wel eens af''Wat is er met mijn leven gebeurd?' als ik aan het einde van de dag uitgeput de brio-blokken bij elkaar raapte en op sommige dagen constateerde dat ik nauwelijks tot volwassen gesprekken was toe gekomen.

Wat kan er veel veranderen in een paar jaar! Ik kan heel wat volwassen gesprekken voeren als ik dat wil(dat ik momenteel te moe ben om die te willen voeren is nu even niet relevant), want Thomas komt thuis. En gaat weer weg. En komt weer thuis. En gaat weer de hort op. Hij is gehecht aan zijn huis en hopelijk ook een beetje aan zijn moeder, maar de buitenwereld is nu veel interessanter voor hem. Niets is er meer over van dat mollige ventje van twee dat hij ooit was, het is nu een tengere prepuber. Af en toe is dat even slikken moet ik toegeven. Een echte zorgmoeder ben ik en op dit moment valt er weinig te zorgen. Er valt wel veel op te voeden en dat is, zoals mijn vriendin Martine terecht pleegt te zeggen, het lastigste dat er is.

En gelukkig is mijn prepubertje niet altijd even onmogelijk, integendeel. Wat Thomas al op jonge leeftijd bezat is empathie, het vermogen zich in een ander in te leven. Zeker voor een klein kind een uitzonderlijke eigenschap. Die karaktertrek heeft hij gelukkig nog altijd. Vandaag zag hij aan me dat ik erg moe ben. Hij liep op me af, gaf me een knuffel en zei 'van mij hoef je de afwas niet te doen'. 'Ga jij hem doen'?' vroeg ik optimistisch. 'Nee, dat niet, maar jij hoeft hem niet te doen'. Tja, je bent een meevoelende prepuber of niet, maar er zijn grenzen.

No regrets

Vanochtend moest ik denken aan de Vlaamse schrijver Herman Brusselmans. Ik werd namelijk erg moe wakker en moest denken aan een passage uit het boek Ex-schrijver:
"VERMOEIDHEID, ik wil daar mee gaan slapen. Met deze wens wordt al heel lang slechts ten dele rekening gehouden. Vermoeid ga ik slapen, en nog veel vermoeider sta ik weer op."Vroeger las ik al zijn werken. Brusselmans heeft zwarte humor in zijn pen en is een taalvirtuoos. Bovendien is het een man die ik een tijdje tot mijn vrienden, of toch op zijn minst goede kennissen kon rekenen. Dat was toen ik in Gent woonde en de nachten in de kroeg doorbracht in de tijd dat er nog gerookt werd in de horeca -overigens niet door HB als ik het me goed herinner-en dat ik nog geen moeder was. Het was, kortom, in het stenen tijdperk.

Bizar genoeg houd ik vaak op met het lezen van het werk van schrijvers als ik de schrijvers in kwestie leer kennen. Jammer, natuurlijk, maar de onbevangenheid verdwijnt als ik iemand persoonlijk ken, ik ga zoeken welke personages in boeken overeenstemmen met de mensen van vlees en bloed om die schrijver heen. Zo was ik een jaar of zeven smoorverliefd op iemand die als Joe voorkomt in het werk van Brusselmans. God, wat hield ik van die man. En wat doet het ertoe of hij die liefde verdiende, als je liefde sowieso kunt verdienen? Ronduit bezeten was ik van zijn hese stem en de onbestemde blik in zijn grijze ogen. Wat kon ik naar hem smachten en hunkeren, het is, zelfs achteraf,om duizelig van te worden. Wat heb ik veel gelachen, gehuild en vooral ook bemind in die intense periode. Ik ben blij dat ik 'Joe' gekend heb en dat hij mij een zoon heeft geschonken.
Mmm, ik lijk verdorie Edith Piaf wel, je ne regrette rien. Rien de rien.

Nog een citaat van Brusselmans, alweer uit het boek Ex-schrijver:
"...en ik ging op mijn bed liggen, en ik viel onmiddellijk in slaap, en het was een diepe slaap, een harde en geen gemakkelijke slaap en het was het soort slaap dat onopgemerkt zou kunnen overgaan in de dood, als er niet al die beelden waren, al die prachtige beelden die mij, al scheen ik levenloos, vertelden hoe waardig dat leven is, en hoe schitterend, en hoe lang, en hoe boeiend, en hoe onvoorspelbaar, en hoe mooi mooi mooi, en hoe goddelijk, en hoe alles, ALLES mislukt, en hoe ik, midden in de nacht, of was het ochtend, of was het later of was het vroeger-hoe ik midden in de nazomer niet eens wakker werd toen de telefoon rinkelde en hoe de machine de stem kooide."

Dromen

Een paar maanden geleden volgde ik een workshop van Esther Jacobs in samenwerking met Viva over het waar maken van je droom. Wat me toen opviel was de grote onderlinge solidariteit, we waren met een vrij kleine groep vrouwen en waren natuurlijk erg bezig met onze eigen dromen, maar stonden daarnaast ook heel erg open voor de dromen van de andere deelneemsters.

In dit kader wil ik jullie aandacht vestigen op een project van een goede vriendin van mij. Zij is alleenstaande moeder van vier kinderen, maar beklaagt zich nooit. Ze staat altijd voor iedereen klaar, is een uiterst actieve moeder op school, maar zet zich daarnaast ook in voor haar grote groep vrienden, kennissen en buren. Ze is heel dynamisch en beschikt over veel capaciteiten. Zo heeft ze een groot organisatietalent, weet ze mensen enthousiast te maken, kan ze goed een boodschap over brengen en kan ze uitstekend met kinderen om gaan.

Ook zij heeft een droom. Haar droom is een huis in Frankrijk kopen, een land waar ze een deel van haar leven heeft doorgebracht en waar drie van haar vier kinderen geboren zijn. Een land waar je bovendien voor een redelijk bedrag een huis kunt kopen dat groot genoeg is voor haar situatie. In dat huis kan ze dan wonen en werken. Waar ze nu behoefte aan heeft, dat zijn sponsors. Mensen die een bijdrage kunnen leveren aan het tot stand komen van deze droom en die daar dan uiteraard ook voor beloond zullen worden.

Neem eens een kijkje op haar blog:

http://www.fransedroom.blogspot.com/

Voor meer info is het ook mogelijk om naar mij te mailen (vertaalslag@planet.nl), dan stuur ik de correspondentie door.

Zin en onzin van quality time

Laatst paste ik een uurtje op de dochter van een vriendin en haar vriendinnetje. Voor de gelegenheid had ik wat 'knutselmateriaal' bij elkaar geraapt: twee vitrinekastjes, boompjes en schaapjes van hout en wat van mijn pastelkrijten. Ik had er enorm veel zin in.
"Ik ga er helemaal voor" kondigde ik aan, een tikje potsierlijk als je een uurtje met kinderen gaat doorbrengen, maar understatements zijn nou eenmaal niet mijn sterkste kant. Mijn enthousiasme maakte nul komma nul indruk op Julia en Amy (twee vrolijke en mooie meisjes van vijf) die zich al uitstekend vermaakten in een zelfgebouwde tent. Ze wilden maar één ding en dat was met rust worden gelaten, dus ik droop af en ging aan de tafel in de zitkamer zitten bladeren in één van de mooie tijdschrijften van mijn vriendin Martine. Er zijn ergere manieren om je tijd door te brengen, maar toch voelde ik me ietwat mistroostig. Onbestemd. Overbodig.
Misschien kwam dit ook door de herinneringen aan andere periodes in mijn leven, waarin ik Thomas minder zag dan ik hem nu zie. Ook toen werd me al duidelijk dat het hele concept 'quality time' erg leuk klinkt. In theorie, wel te verstaan.
De praktijk is heel wat anders. Hierover zat ik even te simmen, maar de donkere bui trok weg toen ik de vrolijke stemmetjes van Julia en Amy hoorde. Voor kinderen is het vaak genoeg om te weten dat je er bent en dat schept ruimte. Voor alle betrokkenen. Heb die dag voor het eerst in tijden een blad van A tot Z bekeken, in plaats van er vluchtig in te bladeren terwijl mijn ogen langzaam dicht vallen. En toen ik het tijdschrift uit had kwam vriendin Martine alweer terug.

De Spitsuurclub

Marieke Hoogwout van Uitgeverij Reunion wees me onlangs op het verschijnen van een nieuw en interessant boek de Spitsuurclub,geschreven door Marja Pronk en uitgegeven door Artemis. Marieke heeft smaak.

De Spitsuurclub is niet toevallig geschreven door een deskundige op het gebied van levensfasen. Inderdaad, onze levensfase heeft vaak een enorme invloed op onze keuzes, onze prioriteiten en zelfs onze verdiencapaciteit. Zoals velen kan ik daarover meepraten. Momenteel ben ik bezig met het uitmesten van mijn werkkamer ben ik eindelijk overtollige ballast aan het weg gooien. Dat werd tijd! Zo heb ik nog al mijn jaarstukken uit de periode dat ik in België woonde en als congrestolk werkte, terwijl ik alweer 8 jaar hier zit. Hoe dan ook, ik liet de papieren door mijn handen gaan en constateerde dat ik twee keer zoveel verdiende toen ik nog geen moeder was.
Een andere levensfase, een andere werksituatie dus.

Terug naar de Spitsuurclub. De discussie over werk en moederschap laait in NL gevaarlijk hoog op de laatste tijd, met daarin nogal wat uitersten, met Heleen Mees aan de ene kant van het spectrum en Beatrijs Smulders aan de andere. Het beklemmende gevoel dat bij heel wat moeders ontstaat is: ik doe het vast niet goed! De indruk wordt gewekt dat je echt moet kiezen tussen kinderen en een carrière en dat je het niet allebei kunt hebben. Gelukkig is de werkelijkheid genuanceerder en positiever. In haar boek kaart Marja Pronk haalbare oplossingen aan, ze richt zich niet op wat allemaal niet kan, maar juist op manieren om een goede balans tussen werk en privé tot stand te brengen.

Meer weten over het boek van Marja Pronk?
Surf naar www.despitsuurclub.nl

Meer weten over Marja Pronk en haar activiteiten?
Surf naar www.injekracht.nl

Want of we nu veel of weinig verdienen, als 'theemuts' of 'carrièrebitch' worden bestempeld, we zijn allemaal, zoals Marja terecht stelt, in de eerste plaats moeder.