Magic

Sinds de komst van Thomas kijk ik iets meer televisie dan vroeger. En naar iets andere programma's.
O wat ben ik blij dat het Teletubbies, Jellabies en Bob de Bouwer-tijdperk voorbij is! Van Sponge Bob werd ik melig en wat ik van Shin-Shen moest maken wist ik niet. Alleen van Pippi Langkous genoot ik met volle teugen maar ja, dat was natuurlijk deels -vergeef me het woord dat ik nu ga gebruiken-jeugdsentiment. Bovendien is Pippi Langkous een fascinerend personage. Onverschrokken,geestig,sterk, stoer. Maar ook alleen, onaangepast en tragisch.

Hoe dan ook, nu kijken Thomas en ik naar So you think you can dance, naar de Simpsons en naar Southpark. Ook 'MTV cribs' valt goed bij Thomas in de smaak. Bij dit programma zie je muzikanten of sportlieden die gigantisch rijk zijn geworden en die de cameraploeg van MTV een kijkje in een hun paleizen gunnen. Meestal ben ik verbijsterd over de wansmaak (zoveel geld en dan zo afschuwelijk wonen, brrr, maar dat is en blijft enorm subjectief) en vol ontzag over de ordelijkheid van deze mensen, die zelfs hun ijskasten picco bello hebben ingericht. Nu heb ik wel het vermoeden dat de stylisten van de televisie hier ook een hand in hebben, maar toch is het welhaast deprimerend dat iedereen, IEDEREEN, rijk of arm, jong of oud, zoveel netter is dan ik.

Enfin, de 'rondleiding' verloopt via een vast stramien: eerst de leefvertrekken (meestal inclusief biljartkamer, eigen bar en fitnessruimte...), dan de slaap-en badkamers, dan de tuin en als afsluiting een hele rij auto's.

Bij de slaapkamer wordt altijd nogal obligaat gezegd "this is where the magic happens". Daarom was het heel verfrissend om laatst een jonge basketballer te zien die zijn riante slaapvertrek aan de wereld toonde en zei "there is no magic here" en vervolgens demonstreerde in welke uiterst ongemakkelijke houding hij meestal slaapt, verbannen naar de rand van het bed met zijn arm over het nachtkastje heen, omdat de kinderen 's nachts allemaal bij papa en mama kruipen.

"The rich are different from you and I" zei schrijver Scott Fitzgerald ooit tegen Hemingway. Ongetwijfeld, maar het lijken soms net...mensen.

Vrouwenwoensdag

De laatste jaren zijn er veel waardevolle initiatieven ontstaan die te maken hebben met vrouwen, moederschap en de combinatie werk en zorg. Ik denk daarbij aan mamas.nl en aan mama wil maar ook en niet in de laatste plaats aan vrouwenwoensdag, een initiatief van coach Grace Dias. Het mooie hieraan is dat het breder is dan moeders alleen en als ik denk aan alle vrouwen die ik ken die geen moeder konden worden of, in een enkel geval, die ervoor kozen dit niet te worden dan vind ik dit een mooie zaak. Niet alle vrouwen zijn moeders.

Vrouwenwoensdagen worden door heel Nederland georganiseerd. Hierbij delen vrouwen -die op een bepaald gebied veel expertise in huis hebben-hun tips en kennis met andere vrouwen. Kosten: 29 euro exclusief BTW. Tijdstip: van 19 tot 22 uur.

Op 10 juni staan er zes ondernemersonderwerpen op het programma die veel thuiswerkmama's zullen aanspreken:

-Hoe kan ik leven van mijn bedrijf?
-Hoe start ik een onderneming op het internet?
-Effectief netwerken
-High Five Acquisitie!
-Netwerken op LinkedIn en Hyves
-Hoe maak je klanten werven leuk en succesvol?

Zie www.vrouwenwoensdag.nl voor meer details over de agenda en het inschrijven.

Nieuwe mama van de maand: Marja Kluivers

De mama van de maand mei op de thuiswerkmamas.nl-site is Marja Kluivers: zij is een alleenstaande moeder, heeft een vijfjarige dochter met de naam Jada, werkt vier dagen per week bij een bank en heeft ook een eigen webwinkel. Lees meer op de site!

Filmpje over basisschool DE WERELDWIJZER

'Wees wijs, wees wijzer, wees Wereldwijzer' is het devies van de OV van de Wereldwijzer, een gemengde basisschool in het Haagse Zeeheldenkwartier (Roggeveenstraat 2, www.wereldwijzer.com). De school dreigt in 2010 de deuren te moeten sluiten, bij gebrek aan leerlingen. Dat mag niet gebeuren!

Mijn zoon Thomas is een veelzijdig type: danser, tekenaar, fotograaf en sinds kort ook regisseur. Hij maakte dit filmpje over zijn school:

Martin Bril & T.S. Eliot

Raar is dat, hoe je verdriet kunt hebben over iemand die je niet hebt gekend. Het bericht over het overlijden van Martin Bril -dat me per e-mail, via een bevriende collega, bereikte-kwam aan als een mokerslag. De laatste tijd las ik zijn werk met groeiend plezier, met stijgende bewondering. Hij kon de alledaagse werkelijkheid beschrijven zoals niemand anders kan. Met louter woorden als instrument kon hij beelden oproepen die iets filmachtigs hadden. Je betrad zijn wereld door het lezen van zijn stukjes. Nou ja, of het helemaal zijn wereld was weet ik niet, er blijft altijd een verschil tussen de schrijver en de persoon uit zijn columns. Dat verschil is privé-gebied, voorbehouden aan zijn vrouw, zijn kinderen, zijn dierbaren. Voorbehouden aan hemzelf.
Mateloze bewondering heb ik voor de wijze waarop hij met zijn ziekte omging. Waardig, zonder opsmuk.

In zijn stuk over zijn afscheid van Bril schrijft Pieter Broertjes, hoofdredacteur van de Volkskrant, dat Bril opeens glashelder was en zei 'De bal ligt stil tegen de muur. Ik kan hem niet meer wegtrappen, ik ben doodmoe.'
Een paar dagen overleed hij. De bal was met geen mogelijkheid meer weg te schoppen.

En nu, twee dagen later, op deze zonovergoten avond, denk ik aan Bril. Aan het feit dat hij er niet meer is om het dagelijkse te registreren en in woorden te gieten. Nu niet meer. Nooit meer. T.S. Eliot had gelijk: 'April is the cruellest month.'

Wees wijs, wees wijzer, wees Wereldwijzer

Wie kinderen krijgt wordt linea recta naar een andere wereld vervoerd. Een wereld van mateloze ontroering en gebroken nachten. Van vertedering en bezorgdheid. Van geschaafde knietjes en speelafspraken. Van tien minuten gesprekken en kinderfeestjes.

Een centrale rol is weggelegd voor de basisschool van je kind. De plek waar ze leren lezen en schrijven, waar ze leren in groepsverband te werken, waar ze kennis maken met de maatschappij in het klein. Daarom ben ik blij dat ik Thomas kan toevertrouwen aan basisschool de Wereldwijzer in de Haagse Roggeveenstraat. Deze school weerspiegelt de samenstelling van het Zeeheldenkwartier perfect. Hoog en minder hoogopgeleiden, donkere en blanke mensen, moslims en christenen leven hier harmonieus samen. Een gemêleerde school draagt hier enorm aan bij. Jong geleerd is oud gedaan. De school heeft nog meer troeven, zo heeft de Wereldwijzer als enige in Nederland het predikaat WijDe Wereldschool toegekend gekregen. Op deze school zorgt een bevlogen team ervoor dat kinderen opgroeien tot wereldburgers. Door een te gering leerlingenaantal staat het bestaan van de school nu op het spel. Eeuwig zonde zou het zijn als de school in 2010 de poort zou moeten sluiten. Daarom heeft een groep betrokken ouders, onder leiding van Brenda Fidder, de commissie Red de Wereldwijzer opgericht.
Suggesties, tips en adviezen voor het open houden van een kleine school zijn van harte welkom!

Meer lezen?

Julie met rode laarsjes voor de regen

Solidariteit

Solidariteit tussen moeders is vaak ver te zoeken. Hier heb ik al eerder mijn verbijstering over uitgesproken, het is ook bijzonder jammer dat vrouwen elkaar afvallen over iets dat zo wezenlijk is. Carrièremoeders die worden bestempeld als harteloze wezens die hun kinderen bij de opvang 'dumpen' en moeders die zich fulltime aan de kids wijden en daar erg vóór zijn worden dan weer als moedermaffia betiteld, het is om moedeloos van te worden. Als thuiswerkmama blijf je in zekere zin buiten schot omdat je vlees noch vis bent. Mmmm.

Wat me dan wel weer blij maakt is dat er op de een of andere manier online een grote solidariteit tussen moeders bestaat, die zich soms uitstrekt tot het 'echte' leven. Zo heb ik aan mijn thuiswerkmamasite een paar echte vriendschappen over gehouden en legio leuke, warme en interessante contacten.

In dat licht wil ik jullie graag attenderen op de nieuwe mama van de maand: Corrie Oppeneer-Heslinga. Zij heeft vier kinderen (een zoontje van nog geen één, een dochter van twaalf en nog twee kinderen van 5 en 6) en heeft daarnaast een praktijk als carrièrecoach/loopbaanbegeleider. Druk genoeg zou je denken! (Sterker nog, petje af dat zoiets lukt!), maar zij heeft toch de energie en solidariteit om zich open te stellen voor andere thuiswerkmoeders en/of aspirant-thuiswerkmoeders. Ze zegt het volgende:

"Tevens mag iedereen mij altijd vrijblijvend benaderen voor een eerste advies of vraag. Ook als het gaat om vanuit huis werken en gezin combieren en jij denkt dat het je nooit gaat lukken. Vanuit mijn eigen ervaring kan ik zeggen dat het je zeker gaat lukken als je ook echt wil en jezelf serieus neemt. Dat wil niet zeggen dat het altijd makkelijk gaat, maar realiseer je dan dat je bewust hebt gekoen om meer bij je kinderen te zijn en dat er ook steeds meer moeders zijn die ervoor kiezen om werk en gezin te combineren. Weet dat je dus in een 'groeiende' markt zit. Welcome to the club of Working At Home Mothers!!!".

Benieuwd naar Connie? Op www.thuiswerkmamas.nl is meer info over haar te vinden in de tab 'Werk', 'Hoe krijgen ze het voor elkaar?'. Ook heeft Connie een site:www.carrieresteps.nl. Aanrader!

Dankbaarheid

In mijn slaapkamer heb ik sinds kort een 'Lara en Julie-enclave'.
Op de muurt heb ik twee prinsessen geschilderd. En wat vonden de dametjes?
"Eh, ze zijn een beetje mooi en een beetje niet mooi" zei Julie. Drama queen Lara ging nog wat verder "Bin beetje verdrietig, hun jurk is niet roze". Toen ik dit aan hun moeder vertelde grinnikte ze "ondankbare honden".
Kinderen zijn vaak niet zo blij of dankbaar als wij ouders hopen als we met zorg een cadeau voor ze hebben uitgezocht of een extra inspanning hebben verricht. Thomas gaf me laatst zelfs een cadeau terug (een CD) met als enige uitleg: "ik haat liefdesliedjes".
Daar staat tegenover dat kinderen blij kunnen worden van kleine dingen. Wat me al sinds jaar en dag opvalt is hoe vrolijk ze worden als je van tevoren iets voor ze klaarzet: of dat nu een mooi opgemaakt bed is of een dienblad met wat lekkernijen. Ze spreken het niet uit maar het feit dat je aan ze hebt gedacht terwijl ze er (nog) niet waren speelt hier duidelijk een rol in want als ik dingen klaarzet in hun bijzijn is het effect totaal niet hetzelfde.
Het zijn net mensen, kinderen.

Een weekend vol lichtpuntjes

Overgave en overgeven

In de nieuwsbrief van MAMAS schreef Vivienne Westerhoud laatst over haar hond. Een herkenbaar stukje over vergelijken die mank lopen (kinderen en honden), de genegenheid die je gaat voelen voor zo'n dier en over de vreselijk vieze klusjes die zo'n huisdier met zich meebrengt.

Ik weet precies wat ze bedoelt. We hebben twee hondjes, Thomas en ik. Nou ja, we...ik heb twee honden als het gaat om uitlaten en vieze klusjes. Als het gaat om lekker stoeien dan hebben WE inderdaad twee honden. Omdat ik nooit eerder honden heb gehad was ik wat overweldigd: wat een drukte, wat een werk, wat een viezigheid! Maar ook: wat een ontroering, wat een gezellige boel, wat een verrijking!

Een paar dagen geleden liep ik dermate achter met mijn werk dat ik tot vier uur 's nachts door ben gegaan. Om niet met mijn hoofd vol juridische termen mijn bed in te duiken ben ik daarna nog even gaan wandelen met de honden. Al liggen ze nog zo lekker op hun dekentje, als ik naar buiten wil dan willen ze mee. Die totale overgave van de beestjes heeft zoiets aandoenlijks. Die eeuwig kwispelende staartjes als ze aandacht krijgen. Daar liep ik dan door de Haagse straten met de twee bengels en dacht aan Martin Bril en het mooie stuk dat hij een tijdje geleden schreef voor NRC over een avondwandeling waarin hij de hond de weg liet bepalen. Zo mooi kan ik het niet beschrijven, bij lange na niet. Ook bedacht ik me dat hij ergens anders had geschreven dat hij bij wandelingen met de hond graag naar binnen kijkt in de huizen die hij passeert en dat het hem altijd opvalt dat het nergens een huishouden van Jan Steen is. Nu kan ik hem misschien gerust stellen, bij mij is het echt wel een huishouden van Jan Steen. Maar ja, ik heb een bovenhuis dus mensen zien dat niet zo snel...maar ook ik sta er altijd weer van versteld hoe goed de rest van de wereld de zaken voor elkaar heeft. Het is bijna deprimerend. Ook opvallend is dat je altijd wel iemand ziet, ongeacht het tijdstip van de wandeling. De voyeur in mij wordt altijd gewekt tijdens die wandelingen en zo keek ik onlangs recht in de ogen van een vrouw die om vier uur 's ochtends geconcentreerd aan het schilderen was. Soms kijk ik net iets te brutaal naar binnen, dus nu heb ik een eenvoudige, doch doeltreffende mantra bedacht en spreek ik mezelf toe 'vergeet niet, als jij ze ziet zien zij jou ook'.

Hoe dan ook, de overgave van Spike en Laïka maakt zoveel goed dat ik het niet zo erg vindt dat ze soms ook eh, overgeven.

Oei

In een aflevering van Inspector Morse(en laten we eerlijk zijn, het leven is niet meer hetzelfde zonder deze norse man)zegt hij tegen Lewis: "Be careful what you wish for, it may just come true." Het ging, meen ik me te herinneren, om een overplaatsing waar Lewis op hoopte.

Het is inderdaad belangrijk om goed stil te staan bij wat je wilt. En bij wat je zegt. En bij wat je schrijft. Geheel tegen mijn gewoonte in was ik vandaag laat met het inleveren van een vertaling. Sterker nog, het werk is nog altijd niet ingeleverd. De deadline was ietwat vaag in die zin dat er wel een datum was afgesproken, maar geen tijd. Vanavond vroeg mailde ik een deel van het werk naar Londen en schreef er obligaat bij dat ik de rest, indien gewenst, later op de avond zou doorsturen. Ik dacht dat er geen antwoord op zou komen en dat ik de rest van de klus met een min of meer zuiver geweten morgenochtend vroeg zou kunnen klaren. Maar op mijn bericht -louter op de bluf en voor de vorm geschreven- kreeg ik tot mijn spijt een reactie waarin ik (o, wat zijn de Engelsen beleefd) heel hartelijk werd bedankt voor de teksten die ik had geleverd en vriendelijk werd verzocht om de rest vóór middernacht te leveren. Oei. Het gaat wel lukken, maar het woord 'nippertjeswerk' is deze keer een eufemisme.

Recept van Jacques Dutronc

Een paar jaar geleden hield ik een praatje over Time Management -één van mijn stokpaardjes-voor een groepje collega-vertalers. Ik zal in dit leven nooit tot de speaker's academy toetreden, aangezien ik een abominabel slechte spreker ben.
Toch bewaar ik een goede herinnering aan die avond, waarin ik een boek kreeg Les bonnes choses de la vie, van Isabelle Giordano waarin Franse acteurs, zangers en andere publieke figuren praten over hun lievelingsrecepten en hun verhouding met eten.

Mijn grote favoriet, Jacques Dutronc, is één van de geïnterviewden. Een prachtige man, van een tengerheid die niet doet vermoeden dat het een gulzige eter is. Toch blijkt hij dat wel te zijn. Hij stelt zelfs dat hij in zijn leven meer tijd aan tafel heeft doorgebracht dan in bed. Mmmm, ik krijg opeens het beeld van in bed met Dutronc genieten van croissants en aardbeien. Sorry, ik liet me even gaan (het bestaan als ploetermoeder valt soms niet mee). In het boek gaf hij één van zijn recepten prijs. Buitengewoon eenvoudig, maar dat zijn vaak de beste recepten.

Voor vier personen:
4 grote en stevige tomaten, 4 eieren, 120 g roquefort, 4 sneetjes brood, 25 g boter, zout en peper

Snijd de tomaten tot aan 2/3 van hun hoogte,haal het vruchtvlees er met een lepeltje uit zodat je een holte krijgt, strooi zout in deze holte en draai de tomaten dan om op keukenpapier om het vocht eruit te doen verdwijnen. Draai ze dan weer om, leg ze op een met boter ingevette ovenschaal, breek in elke holte een ei en voeg kleine beetjes roquefort toe. In een voorverwarmde oven zetten op 200 graden, een minuut of twintig. Als het eiwit gestold is kunnen de tomaten uit de oven. Zout en peper over de tomaten met ei en roquefort strooien. Lekker met sneetjes gegrilld brood met een beetje boter.

Niet doen

Niet doen op een regenachtige maandag:
te lang in bed blijven liggen; oude brieven, foto's en dagboeken uit de kast halen en het gevoel krijgen dat je hart uit je lijf wordt gerukt; tranen met tuiten huilen; treuren om wat geweest is en nooit meer terug komt. Niet doen. Niet doen. Niet doen.

Bloemen en bijtjes

Herkennen jullie dat, het gevoel dat de tijd voorbij raast, dat de tijd je door de vingers glipt?
Ik herinner me nog zo goed hoe het voelde om Thomas aan de borst te leggen (nu heb ik ook erg lang borstvoeding gegeven, maar toch...)en onlangs kwamen Thomas en ik ook over borsten te spreken, maar in een totaal ander verband.
De jongen heeft een bloedmooi vriendinnetje, een echte vamp. De jongen begint ook wat te 'puberen': dwarse buien, brutale opmerkingen...Het was al bij al hoog tijd voor een gesprek over de bloemen en de bijen. Ook een goede vriendin had me dit geadviseerd. Ik vond het deels ongemakkelijk, deels heel dierbaar om met hem over dit onderwerp te spreken. Ik vind het zo belangrijk om hem duidelijk te maken dat sex niet iets vies is, niet iets om je over te schamen, maar juist iets om het leven te vieren.
Vaak denk ik dat onze generatie opvoeders veel steken laat vallen. Kinderen worden mateloos verwend & hebben inspraak in alles, ook lang vóór ze rijp zijn om echt te kiezen. Maar dat er gewoon over de lichamelijke liefde kan worden gesproken, dat beschouw ik als vooruitgang.

Vriendschappen

FOTO: mijn stiefvader,afgelopen zomer, bij LA BREDE, het kasteel van Montesquieu...

Vriendschappen die langzaam groeien. Gestaag, maar solide.
Vriendschappen die binnen enkele ogenblikken ontstaan.
Vriendschappen die meegroeien als mensen zich ontwikkelen.
Vriendschappen die levens redden.
Vriendschappen die ontstaan uit pragmatisme en soms ook uit pragmatisme verdwijnen.
Vriendschappen waarin veel wordt gelachen.
Vriendschappen waarin veel wordt gehuild.
Vriendschappen waarin mensen elkaar weinig zien, maar veel aan elkaar denken.
Vriendschappen die je vrolijk maken.
Vriendschappen met gebruiksaanwijzingen, obstakels en hindernissen.
Vriendschappen met ups en downs.
Vriendschappen die uit elkaar spatten.
Vriendschappen die doodbloeden.
Vriendschappen...een onderwerp dat me zo dierbaar is, maar waarover ik me niet goed kan uiten. Dus laat ik Montesquieu aan het woord:"je suis amoureux de l'amitié".

Multiculturele werkelijkheid

Hier had een foto moeten staan van een kleurrijke stand op de Haagse markt met twee poppen: een donkere pop en een lichte pop. Maar ik had mijn fototoestel niet bij me dus zullen jullie het met een stukje moeten doen...

Vandaag was ik weer eens op de Haagse markt -sinds kort herontdekt-, nu met de tweeling Lara en Julie. Ze droegen key cords om hun nekjes met een kaartje met mijn mobiele nummer eraan want ik was erg bang om ze kwijt te raken. Deze angst bleek ongegrond want ze vonden het enorm spannend en hielden mijn handen stevig vast.

Wat me vandaag opviel was de positieve samenwerking tussen de marktkooplieden. Autochtoon en allochtoon (vreselijke termen overigens)werkten broederlijk naast elkaar en maakten veel grappen over en weer. Natuurlijk weet ik wel dat ik soms de neiging heb om dingen te idealiseren. Natuurlijk weet ik dat er van beide kanten soms onbegrip is. Natuurlijk weet ik dat in ieder mens een zekere angst voor het onbekende leeft. Maar steeds vaker denk ik dat we over één generatie niet meer zullen spreken van autochtoon en allochtoon en dat de multiculturele droom niet uiteen hoeft te spatten. Ik denk dat we elkaar steeds meer zullen beoordelen op wie we zijn en niet op welke kleur onze huid heeft.

En daar was ik op deze prachtige lentedag erg blij om. Het is dan ook met een vrolijk gemoed dat ik me een weg baande door de mensenmassa, mijn handen stevig in die van Lara en Julie geklemd.

Koosnaampjes

Mijn
eigenwijssie
schattepatatje
Thompiepompie
knusp
boefje
snoesje
lieffie
hartedieffie
boos zeepaardje

Afstandsbedieningsstress

Consumenten schijn je in soorten te kunnen verdelen: je hebt pioniers, die meteen meegaan met de nieuwste ontwikkelingen,hierna komt de groep die even wacht tot de ergste kinderziekten voorbij zijn en dan zijn er nog twee groepen als ik me niet vergis en als laatste heb je een ouderwetse, behoudende groep die zich vastklampt aan oude technologie tot het echt niet meer kan.
Tot die laatste categorie behoor ik. Zo neem ik nog steeds -ik geef het met tegenzin toe-films en series op. Met een videorecorder, niet met een DVD-recorder(die geloof ik alweer is ingehaald door Blu-ray).
In de loop der jaren heb ik heel wat videorecorders versleten. Toen ik in Gent studeerde was ik verslaafd aan de soap 'The Bold and the Beautiful'. Heel eigenaardig want als ik er nu een blik op werp word ik al misselijk. Maar goed, in die dagen stond de Bold and the Beautiful (ook nog eens in het Frans nagesynchroniseerd) voor ontspanning. Toen mijn videorecorder het begaf nadat ik een band van vier uur met the Bold & the Beautiful-afleveringen had gevuld kwam de man van de winkel nauwelijks meer bij. "Ik zou ook kapot gaan aan vier uur van die serie" hinnikte hij. De tweede videorecorder hield het lang uit, een jaar of vijf, maar op een slechte dag weigerde ook dit toestel dienst. Vrienden die kwamen kijken mompelden dingen als "volgens mij is het iets met de tracking. Ja, ik weet het bijna zeker, de tracking." Nee, daar had ik wat aan. Toen deed ik het een tijdje zonder in de eerste jaren dat ik weer in Den Haag woonde. Zaterdag was toen mijn televisie-dag (en is dat trouwens nog steeds). Toen mijn Finse vriendin Kirsti me voor een etentje uitnodigde op zaterdagavond loog ik schaamteloos "lief aanbod maar weet je, ik ben een beetje...een beetje...down, ik wil niemand zien, je kent het gevoel, je bent immers Fins en in jullie donkere dagen zijn jullie...". Ze onderbrak me "jij bent helemaal niet down, maar er is natuurlijk Inspector Morse. Ik neem het wel voor je op!".
Ik besloot een TV met videorecorder te kopen. Het ding staat er nog steeds maar na zeven jaar trouwe dienst (van de Teletubbies naar Huis Anubis, van Morse naar Lewis)
begaf niet de recorder zelf het, maar de afstandsbediening. Laat ik die net nodig hebben voor het opnemen.
Goede vriend Joost kwam heel lief met een videorecorder aanzetten maar die had noch afstandsbediening noch gebruiksaanwijzing. Ideaal als je gewoon banden wilt afspelen, zoals de meerderheid doet, maar niet bruikbaar voor mij. Teleurstelling! Maar ik gaf het toestel aan mijn zusje Florine.
Mijn probleem zou naar verluidt eenvoudig te verhelpen zijn met een universele afstandsbediening. Om deze reden betrad ik enkele weken geleden het voorpoortaal van de hel, nl de Mediamarkt. Die geur! Die onwelwillende mensen! Die verlichting! Maar ja, verder leven zonder werkende videorecorder was ook geen optie. Ik kocht een universele afstandsbediening van Philips, hetzelfde merk als de TV/Videocombinatie. Terwijl ik naar huis liep bedacht ik me tevreden bedacht hoe eenvoudig sommige problemen kunnen worden opgelost. Even later dacht ik daar heel anders over want de afstandsbediening bleek na het instellen van een aantal codes wel te werken voor de televisie, maar niet voor de videorecorder. In een matig humeur keerde ik terug naar de helse winkel. Er werd me geadviseerd om de afstandsbediening van logitech te kopen, die 'iets' duurder was maar die zeker zou werken. Over de andere afstandsbedieningen kon geen zekerheid worden verstrekt. Toen ik de prijs van de logitech-afstandsbediening zag zakte mijn humeur verder. Hoezo, iets duurder? Van dat bedrag zou ik bij de kringloopwinkel een videorecorder en een afstandsbediening kunnen kopen. Ik kocht een andere 'universele' afstandsbediening maar, dit zal niemand verbazen, ook die bleek niet te werken.
Al deze stress had ook een goede kant omdat mijn relativeringsvermogen -dat af en aan aanwezig is zullen we maar zeggen-erdoor werd opgewekt. Want zeg nu zelf, het is pure luxe om je zo druk te kunnen maken om een...afstandsbediening.
Ik besloot de kwestie te laten rusten en kort daarop kreeg ik van vriendin Monique een videorecorder. Met gebruiksaanwijzing. En met een afstandsbediening.
Alles sal reg kom.

Mama is boos

Mama is boos is de titel van een film met Geert de Jong. Deze actrice woont hier overigens om de hoek. Soms kom ik haar in een winkel tegen. Dit nu terzijde...

Uit de meeste berichten in mijn blog valt op te maken dat ik met volle teugen van het moederschap(en ook het af en toe zorgen voor kinderen van anderen)geniet.Dat klopt ook. Het gehannes met kinderen heeft me veel gebracht. Dit wil niet zeggen dat er nooit een vuiltje aan de lucht is. Soms voel ik een mateloze verveling bij het spelen met kinderen, soms vind ik opvoeden enorm vermoeiend. Boos ben ik soms ook. Vandaag nog, toen Thomas weer een afspraak over de hondjes niet nakwam.

In een televisieprogramma(Felderhof?)hoorde ik Dirk Jan Smit van Idols zeggen dat hij het als zijn plicht ziet om te zorgen dat zijn kinderen leuke mensen blijven. Daar hoort bijsturen en nu en dan streng optreden bij. Het is geen eenvoudig aspect van ouderschap vind ik. Juist omdat ik het boos-zijn nogal eens uitstel dreigen de stoppen door te slaan als ik in woede uitbarst.Vanavond was het raak: boze uitbarstingen, krasse taal en het gevoel dat ik zou stikken. Boos was ik, maar ook teleurgesteld. Ook die momenten horen bij ouderschap.

Gieter

Een vermogen heb ik eraan gespendeerd. Aan kinderspeelgoed bedoel ik. De dozen Brio liggen nog op zolder(in afwachting van eventuele kleinkinderen) omdat ik dat werkelijk mooi spul vind. Naast Brio kocht ik Duplo, Lego en K'nex, Kapla, puzzels en spelletjes in tot mislukken gedoemde pogingen mijn zoon 'alles' te geven en natuurlijk ook om mijn schuldgevoelens te bezweren. Ik herinner me echer dat Thomas het meeste plezier beleefde aan spelletjes waar geen speelgoed aan te pas kwam, zoals verstoppertje of het bouwen van een tent met tafels, lakens en stoelen.

Gisteren kwamen Lara en Julie hier logeren. Ze hebben op dit moment geen bad in hun huis en dus besloot ik om van het badritueel een feestje te maken. Er lagen grote badhandoeken klaar en geurige zeepjes, badjassen en een arsenaal aan badspeelgoed (van dolfijnen die zwemmen als je ze eerst opwindt tot educatief verantwoord en fel gekleurd materiaal, ook weinig originele gele badeendjes ontbraken niet). De dametjes hadden alleen maar oog voor een gieter en waren daar tijden mee zoet. De badspeeltjes bleven onaangeroerd.

Koffiepraat

Één van de nadelen van thuiswerken is dat je geen gesprekken over koetjes en kalfjes voert bij de koffiemachine. Althans...je kunt dit als een nadeel ervaren. Wijlen Margo Verbrugge, die vanuit haar huis een tekstbureau runde maar die vóór die tijd vaak in bedrijven had gewerkt zei ooit: "Of ik het mis, dat gezwam bij de koffie-automaat? Zeker niet!".

Zelf denk ik daar anders over en dit heeft wellicht alles te maken met mijn verslaving aan slap ge...O.H en sterke koffie. Gelukkig zijn er altijd oplossingen en in dit geval ligt de oplossing letterlijk bij mij om de hoek, want daar is een Albert Heijn XL waar je koffie of thee kunt drinken. Toen ik onlangs weer op het vertrouwde knopje van de machine drukte waarschuwde een oudere, beschaafde heer me: "Ik zou het niet doen, hoor, het apparaat moet worden schoongemaakt, wie weet wat voor bacteriën er in zitten." Hij zat iets verderop en had de Telegraaf in zijn hand. "Dank u wel" antwoordde ik, "maar ik neem het risico toch maar. Ik zou u trouwens willen aanraden om de Telegraaf niet meer te lezen, want ook dat lijkt me ongustig voor de gezondheid. Maar als ik vandaag niet lekker ben zal ik eh, aan u denken en het nooit meer doen."
De volgende dag was ik rond hetzelfde tijdstip bij de Appie. De man zat er weer "En, hoe is het gisteren gegaan?" vroeg hij. "Ik moet toegeven, mijn darmen rommelden wat" zei ik en keek tevreden naar de krant die hij voor zich had, de Volkskrant.

Tempo, Martin Bril en 'leentweeling'

In één van zijn stukjes voor de NRC schrijft Martin Bril over een avondwandeling met zijn hond waarin hij de hond het tempo laat bepalen. En de weg. Een mooi, beeldend stuk.
Vroeger had ik het niet zo op Martin Bril. Het leek me een tamelijk fantasieloze macho en zijn schrijverij leek me behoorlijk overschat, hoewel ik daar totaal niet over oordelen kon omdat mijn kennis van zijn vakmanschap zich beperkte tot het sporadisch lezen van de column over Evelien. Heb mijn mening drastisch moeten herzien na het lezen van de ontroerende voorpublicatie van een aantal bladzijden uit 'Mijn leven als hond' in het magazine van de Volkskrant. Qua vorm een origineel concept. Bewonderenswaardig,ook, hoe de schrijver zijn ziekte aankaart zonder zelfbeklag, zonder sentimentaliteit, maar ook zonder valse 'stoerheid'. Zijn columns voor de NRC lees ik met stijgende bewondering. Dat iemand zoveel kan schrijven in het aangezicht van de dood, zich ertoe weet te zetten en telkens weer zulke parels produceert vind ik erg knap.

Mooi is ook zijn (alweer wat oudere) gedicht over momenten van klaarheid.

Wat we willen:
Momenten
Van helderheid
Of beter van grote klaarheid
Schaars zijn die momenten
En ook nog goed verborgen
Zoeken heeft dus
Nauwelijks zin, maar
Vinden wel
De kunst is zo te leven
dat het je overkomt
Die klaarheid, af en toe.
MARTIN BRIL


Ik heb mijn hondjes nog nooit het tempo of de route van de wandelingen laten bepalen (in hun geval lijken de gevolgen me nauwelijks te overzien nl), maar dat deed ik vroeger wel af en toe met mijn zoon Thomas. Het kwam dan voor dat we drie uur deden over een blokje om. Maar ja, dan waren er wel sprookjes over de maan, over dorstige bloemen en angstige kabouters aan te pas gekomen.

Op woensdagen hebben we een "leentweeling" te spelen en met hen herhaal ik dit ritueel. We doen gemiddeld twee uur over de tamelijk verwaarloosbare afstand tussen hun peuterspeelzaal en mijn huis. Onderweg wordt er door de dametjes gemopperd over los zittende stoeptegels, wordt er gedanst, wordt er geroepen 'ik wil naar Monique!' of 'ik wil naar Koen' of 'gaan we naar de kinderboerderij?', worden er bloemen geplukt, worden wildvreemden aangesproken en worden er gesprekken met papegaaien gevoerd.

En het is alleen nog op die woensdagen dat die momenten van klaarheid waar Bril over schrijft binnen bereik lijken te liggen.

Achtbaan door de hel

Vandaag was het weer zover. Midden op de dag kon ik genieten van een oase van rust. In een lichte en ruime kamer met uitzicht op een mooie tuin kon ik mijn sores kwijt aan een man die niet oordeelt. Een man die verstand heeft van de krochten van de ziel en die in lekentaal kan uitleggen welke stofjes sommige mensen aanmaken en sommige mensen niet. Een man die al zoveel heeft gehoord en gezien dat hij niet opkijkt van mijn perikelen. Een man die er zijn werk van maakt mensen te begeleiden,te behandelen en indien mogelijk te genezen. Kortom, ik was -om een kat een kat te noemen- bij mijn psychiater. Een capabel en zachtmoedig man.

Op dit moment gaat het(met dank aan de farmaceutische industrie, de bezoeken aan voornoemde psy, de harmonie met Thomas & de vele wandelingen met de hondjes)goed met me.Dit is lang niet altijd het geval.Zoals velen met mij lijd ik regelmatig aan een 'geagiteerde depressie'. De combinatie 'geagiteerd' en 'depressief' wens ik mijn ergste vijand niet toe. Je hebt geen moment rust en dat maakt de somberheid nog lastiger te hanteren. Het is een helse drie-eenheid: wanhoop, paniek en de wetenschap dat er 'eigenlijk' niets aan de hand is. Ik zou heel graag echt kunnen beschrijven hoe het voelt, op een bijna zintuiglijke manier, om begrip te kweken en natuurlijk ook om het kwijt te zijn. Het lijkt me geen eenvoudige opgave om deze achtbaan door de hel in woorden te gieten. Bovendien hebben anderen dit ongetwijfeld allang gedaan, en veel beter dan ik ooit zou kunnen.
Mmmm, het is om somber van te worden.

Waar ik inmiddels wel van overtuigd ben geraakt is dat dit een ziekte is en dat een mens daar zelf weinig aan kan doen. Zoals in de BBC-serie Silent Witness ooit werd gezegd "these things are nobody's failure". Wat natuurlijk overeind blijft is de verantwoordelijkheid om zo goed mogelijk met deze ziekte om te gaan. In sommige periodes heb ik daar mijn handen, mijn hoofd en mijn hart aan vol.

Beestenboel

Lang, heel lan
g was het hier in huis overzichtelijk. Althans, wat de huisdieren betreft. Thomas en ik hadden een kater: Moezie. Op een mooie lentedag, jaren vóór Thomas geboren werd, had ik hem uit een Gents asiel gehaald. Een eigenzinnig dier, waar veel van mijn vrienden bang voor zijn. Niet geheel zonder reden, zo sprong hij ooit in de nek van mijn vriendin Veerle, knaagde hij de kabels van de koptelefoon van de vader van Thomas doormidden en haalde hij uit naar vrijwel iedereen die hier over de vloer kwam. Een dier, bovendien, dat ernstig ziek bleek toen ik hem uit het asiel mee nam naar de dierenarts voor controle. "Juffrouw", zei de goede man, "ik zou nog niet al teveel voer kopen, die kat heeft niet lang meer". "Hoe kunt u zoiets harteloos zeggen?" was mijn melodramatische reactie. Maar die oude taaie rakker heeft zijn ziekte overleefd en is met de jaren magerder en ook wat rustiger geworden.
Ergens in 2006 werd het huishouden aangevuld door schildpad Speedy. Erg veel,eh, vriendschap, heb je van zo'n reptiel niet, al is het fascinerend om naar zo'n beest te kijken. Weten jullie waarom schildpadden zo lang leven? Omdat ze nooit meer inspanning verrichten dan nodig. Veel werk hebben we niet aan Speedy, hij krijgt één keer per dag eten en één keer per week een badje. Een vriendin wees me er terecht op dat zijn badje erg klein was en nu mag Speedy in de riante badkuip baden maar nog altijd verroert hij geen vin, bij wijze van spreken. Kortom, een tikje saai is het wel, zo'n dier.
Maar niet getreurd, de beestenboel is verder uitgebreid, een maand of tien geleden deden de hondjes Spike en Laïka hun intrede. De kleine wildebrassen renden omstuimig door het huis, hielpen alle bloemen op het balkon de vernieling in, joegen de arme Moezie zowat over de klink, scheurden mijn woordenboeken aan flarden, beten de banken stuk en wisten toch onze harten te veroveren. Dat enthousiasme, die onvoorwaardelijke trouw, die kwispelstaartjes. De anarchie is compleet en de eenvoudigste dingen hebben rare taferelen & wilde scènes tot gevolg. Spike en Laïka zijn dol op het kattevoer van Moezie, hetgeen natuurlijk tot de nodige problemen leidt, al schijnt het een vrij algemeen verschijnsel te zijn. En sinds we onlangs op een nieuwe variant hondenvoer overschakelden is Moezie nu tot overmaat van ramp ook dol op het eten van de hondjes. De complicaties en wilde achtervolgingen zijn niet van de lucht. Streng en consequent opvoeden ligt niet in mijn aard en als kennissen zeggen dat de dieren bij ons thuis de baas zijn hebben ze misschien een beetje gelijk. Toch zou ik niet meer zonder ze kunnen. En Thomas al helemaal niet.

Barmhartigheid

Het was in één oogopslag duidelijk. De vrouw voor me in de rij wist wat het goede leven was: buffelmozzarella, gorgonzola, parmaham, parmezaanse kaas, carpaccio, gerookte zalm, venkel, dille en koriander lagen op de boodschappenband naast massa's vers fruit en een pak pampers. De vrouw in kwestie zag er bijna hinderlijk slank en verzorgd uit. Hoe sommige vrouwen presteren weet ik echt niet: bevallen, een kind krijgen en er nog altijd tiptop uitzien, bourgondisch eten en een slanke taille combineren, al die jaren na dato blijkt Orwell gelijk te hebben gehad: "we are all equal, but some are more equal than others." Maar ik dwaal af. Mijn eigen boodschappen staken schril af naast deze lekkernijen. Oordeel zelf: mini Bonzo hondenvoer, aardappelschijfjes en diepgevroren spinazie. Soberheid troef. Tot overmaat van ramp bleek ik niet genoeg geld bij me te hebben. Het schaamrood op de kaken tastte ik diep in mijn zakken. Tevergeefs. "Sorry hoor, doe de spinazie dan maar niet" zei ik tegen het meisje achter de kassa. De jonge man achter me -vlotte nieuwe Nederlander met brede glimlach-bemoeide zich ertegen. "Joh, je hoeft die spinazie niet terug te geven, ik regel wel iets. Anders krijg je niet genoeg vitaminen binnen." Erg lief natuurlijk, maar ik voelde me erg opgelaten en ging niet op zijn aanbod in. Wel voelde ik me geroerd. Datzelfde gevoel kreeg ik toen het meisje achter de kassa me vier pakjes voetbalplaatjes in de handen duwde "voor uw zoon", terwijl ik bij lange na de tien euro niet had gehaald, laat staan veertig euro. Daarom zal ik altijd een mens boven een scanner verkiezen. Niet omdat ik misbruik wil maken van andermans goedheid, natuurlijk, maar omdat ik wil blijven geloven in de mens.

Fiep

Zouden Jip en Janneke zo bekend zijn geworden dankzij de tekeningen van Fiep Westendorp of door de teksten van Annie M.G. Schmidt of door de combinatie van de twee?

Feit is dat de vrolijke illustraties van Fiep Westendorp bij veel mensen een spontane glimlach op de lippen brengen.

Omdat een dierbare vriendin zwanger is (van een tweeling nota bene) fröbel ik er af en toe lustig op los door alledaagse objecten te versieren met illustraties die geschikt zijn voor kinderen. Uit mezelf tekenen kan ik nog niet, natekenen wel.
Bovenstaande foto is bijvoorbeeld een nabootsing van vroeg werk van Fiep Westendorp.

Verre van ideaal

Dat ik niet de ideale moeder ben is het understatement van het jaar. Bij 'ideale moeder' denk ik aan een mooie en lieve vrouw met wapperende haren, liefdevolle blik in de ogen en engelengeduld en niet aan een stresskip in een oude spijkerbroek die zich soms moeizaam een weg door het leven baant.

Mijn zoon Thomas is al een stuk idealer. Het is een makkelijk kind, met een opgewekt karakter. Sociaal, redelijk zelfstandig en met een onwaarschijnlijk vermogen om in de meest sombere situaties toch nog een lichtpunt te zien. Hij blijft dichtbij zichzelf, heeft een goed contact met zijn lichaam (hij danst soms een paar uur per dag) en weet zijn emoties uit te drukken en te hanteren. Ook bijzonder is zijn empathisch vermogen en zijn grote mildheid ten aanzien van zijn medemens. Althans, ten aanzien van de meeste medemensen. Naar mij toe is hij nu en dan minder mild, zoals het een prepuber betaamt. Regelmatig maakt hij een brutale opmerking, vaak lacht hij daarbij en kijkt hij naar het effect dat de opmerking sorteert. Soms zijn het dieptepunten, zoals "Mam, fijn dat het donker is dan hoef ik je rotkop niet te zien" maar gelukkig blijft het meestal bij dingen als "Wil je een eerlijk of een beleefd antwoord?" als ik hem vraag hoe het eten smaakt.Of een rake maar onflatteuze opmerking over een tekening die ik gemaakt heb. Laatst was ik voor het allereerst tevreden over iets dat ik geschilderd heb. De reactie van zoonlief: "dat kleuterwerkje, bedoel je?".

Ideale ouders en ideale kinderen bestaan nu eenmaal niet.

ouder worden is leuk

Ouder worden staat niet alleen voor ledematen die stram worden, kilo's die eraan vliegen, rimpels die verschijnen en kansen die verdwijnen.

Ouder worden heeft ook tal van voordelen vind ik. Je kent jezelf beter, je weet wat belangrijk is en wat niet, je geeft minder om uiterlijkheden.

Ooit las ik in een interview met werkende moeders een eenvoudige maar rake zin 'Aan het einde van mijn leven wil ik kunnen zeggen dat ik heb genoten van de dagen zoals ze waren.' Die zin is blijven hangen en vormt de laatste tijd een leitmotiv voor hoe ik de dagen doorbreng. Mijn ambitie brandt op een lager pitje, maar is niet gedoofd. Mijn bijna ziekelijke neiging om elke dag allerlei 'nuttigs' te doen is minder geworden, een verademing. De afgelopen week was Thomas vrij en kon ik gelukkig ook eens vrij nemen. Wat was het heerlijk om de computer onaangeroerd te kunnen laten en niet te worden geregeerd door deadlines, werkschema's en to do-lists. In zulke situaties sla ik nogal eens door naar de andere kant (geen werk? Nou, dan kunnen er wel 10 kinderen over de vloer komen en verf ik drie kamers in een andere kleur) maar nu niet. Er was gelukkig wel bezoek, maar niet in overweldigende hoeveelheden. Ik heb geen enkele kamer een andere kleur gegeven maar heb wel heel veel geschilderd. Voor mezelf. Want dat voor jezelf zorgen mag (en zelfs moet), daar kom ik steeds meer achter. Beter laat dan nooit.

En nu, op mijn 41ste, voel ik me voor het eerst in lange tijd zowaar...sereen.

Voor zolang het duurt natuurlijk.

Prinsessen

Alweer een hele tijd geleden zijn er twee prinsessen mijn leven binnengevlogen. Lara en Julie. Een onwaarschijnlijk mooie en grappige tweeling. Ze woonden vroeger naast me waardoor ik ze regelmatig op straat tegenkwam. Mijn dag was helemaal goed als ik hun opgewonden stemmetjes had gehoord.

Nu komen ze op woensdag spelen. Heerlijk vind ik dat. Het blijft me verbazen hoeveel liefde een mens kan voelen voor de kinderen van een ander. Ook hun lichte accent (ze zijn half Tsjechisch) en hun bijzondere stemmetjes wekken vertedering op. Bij mij maar ook bij Thomas die zichtbaar geniet van hun aanwezigheid.

Nu zitten ze in de prinsessenfase. Dit leidt tot tal van spelletjes waarbij de een prins is en de ander de prinses. "Ik ben een dode prinses" gilt Lara dan, waarna ze onbeweeglijk op de grond gaat liggen. Julie speelt steevast de prins die haar weer tot leven roept "want dat kannen prinsen". Vaak willen ze allebei prinses zijn en ook bij die gelegenheden is er weinig of geen speelgoed nodig. Ze hebben genoeg aan hun fantasie en aan wat er is. Als ze onder tafel kruipen zijn ze opeens opgesloten in een kasteel, als ze achter een hek gaan staan zitten ze in de gevangenis...een heerlijke fase, die van de fantasiespelletjes. Toen Thomas die leeftijd had speelden we vooral onder de dekens en moesten we ons verstoppen voor een denkbeeldige wolf.

Wat ik van mijn zoon kan leren

Krokusvakantie en dus extra veel tijd om met zoon Thomas door te brengen.
Dan valt het me weer op dat er zoveel is dat ik van hem kan leren.

Zoals?

Zoals...

dat haast niet bestaat

dat stress niet nuttig is

dat ruzie niet nodig is

dat problemen er zijn om op te lossen

dat elk nadeel zijn voordeel 'hep'

dat je op elke leeftijd jezelf kan zijn, mag zijn

dat de wereld draait om mensen

dat een mens niet alleen een ziel heeft, maar ook een lichaam

dat een mens niet louter kan leven op (in)spanning maar ook kan bloeien dankzij ontspanning

dat, kortom, het leven de moeite waard is om geleefd te worden.

What women want

Wat vrouwen willen is soms een mysterie, zowel voor henzelf als voor hun partners, maar dit even terzijde.

Karin Frénay was ooit mama van de maand op de thuiswerkmamasite. Haar profiel bekijken? Ga dan naar de tab 'Werken', rubriek 'Hoe krijgen ze het voor elkaar?', rechtsonder. Zij is een ondernemende thuiswerkmama uit de regio Haarlem. Zij draagt bij aan de organisatie van 'What women want', een evenement voor vrouwen en door vrouwen.

Datum: zondag 8 maart 2009
Plaats van handelen: De Hamelink, Noormanstraat 1, 2033 LG Haarlem.
Kosten: 10 euro
Tijden: van 11 tot 16 uur
Onderwerpen: persoonlijke ontwikkeling, duurzaam consumeren, schoonheid, werken, kinderen en wellness.

Meer info is te vinden op http://www.whatwomenwanthaarlem.nl

Mama van de maand februari

Nieuwe maand, nieuwe mama van de maand:

Een leuke bijkomstigheid van mijn site & blog is dat ze bijzondere mensen op mijn pad brengen.
Sinds kort bestaat er de mogelijkheid om iemand anders als mama van de maand aan te melden. Dt levert veel reacties op.
En zo komt het dat deze maand mevrouw Carolina moeder van de maand is. Ze is geen thuiswerkmoeder, maar dat wil ze op termijn misschien wel worden. Zo heeft ze veel belangstelling voor vrouwenrechten en voor het recht in het algemeen. Dus een nieuwe carrière als advocate of juriste met een eigen praktijk zou een mogelijkheid zijn. Nu zorgt ze als alleenstaande moeder voor haar zoon en dochter door fulltime te werken binnen een bedrijf. Ze houdt van haar werk en is tegelijkertijd altijd bereikbaar voor haar kinderen. Naschoolse opvang gebruikt ze niet, wel heeft ze Gerrie, die haar met name op de woensdagen helpt.

Het is altijd motiverend om te horen hoe andere vrouwen het aanpakken. En dat er veel mogelijkheden zijn om werk en zorg optimaal te combineren. Waar een wil is, is een weg!

www.nultotzestien.nl

Vorige week liep ik door de Haagse Weimarstraat met Julie (3 jaar oud). Dat doe ik ovrigens wel vaker. Het tempo is dan laag, heel laag, want op woensdagen pas ik me aan het tempo van kinderen aan in plaats van dat ik van ze verwacht dat ze met mij meedoen. Het resultaat? Ik doe regelmatig 2 uur over een afstand van 500 meter. Voor kinderen is zowat alles de moeite om bij stil te staan. Die keer bijvoorbeeld vond Julie dat we een omgevallen kerstboom die op de stoep stond rechtop moesten zetten. Dat deden we. 'Wat zijn wij toch lief!' riep ze daarna blij.

Enfin. We kwamen voorbij een hele leuke kinderkledingzaak 'Van nul tot zestien', waar mijn oog al eerder op was gevallen. Een mooie grote ruimte, licht, ruimtelijk ingedeeld. Hippe kleren in frisse kleuren. Aparte etalage met vogeltjes. Julie en ik gingen naar binnen en ontdekten...een hele leuke en ondernemende winkeleigenares, tal van mooie kleren...hele geschikte kraamcadeaus (leuke mutsjes bijvoorbeeld), een echte aanrader. De winkel heeft ook een site: www.nultotzestien.nl

Neem een kijkje in de digitale of de echte winkel!

Flexmoeders

Dit bericht van Wendeline van Luijk kan wellicht nuttig zijn:

Ken je mensen die op zoek zijn naar een lieve en goede oppas voor hun kind? Ken je mensen die (willen) oppassen en die een vergoeding verdienen? Ben je zelf zo iemand? Ga dan naar www.flexmoeders.nl.

Het werkt als volgt:

Oppas(moed)ers schrijven zich in in onze databank.
Ouders zoeken in onze databank naar gastouderopvang bij hen in de buurt.
Via de zoekmachine op Flexmoeders.nl vinden zij elkaar eenvoudig en snel.

Huiselijk, flexibel en goedkoper
Gastouderopvang kan bij de kinderen thuis of thuis bij de oppas plaatsvinden. Gastouderopvang is kleinschalig, flexibel en je betaalt alleen de uren die je afneemt.

Veilig
Met een Bewijs van Goed Gedrag van de oppas, en een risico-inventarisatie van het oppasadres, voldoet opvang via Flexmoeders.nl aan de officiële regels voor kinderopvang.

Het Rijk betaalt mee
Als ouder kun je een bijdrage van het Rijk aanvragen. Die bijdrage kan flink oplopen. Bereken het voordeel met de rekenmodule op Flexmoeders.nl.

Aanmelden is vrijblijvend. Flexmoeders.nl berekent slechts 2,50 euro per maand aan bemiddelingskosten. Als het tot een oppasovereenkomst komt, betalen ouders daarna een laag bedrag aan administratiekosten. Dat maakt Flexmoeders.nl uniek: wij combineren kwaliteit met uitzonderlijk lage kosten!

Vriendelijke groeten,

Wendeline van Luijk

Ps. Past oma (weleens) op? Ook dán kom je, als je het via Flexmoeders regelt, in aanmerking voor een vergoeding van het Rijk. Wil oma geen geld voor het oppassen, dan kan zij het geld op een spaarrekening voor de kinderen storten! Contact | Privacy statement | Algemene voorwaarden | Disclaimer | Betalingsvoorwaarden

Ode aan Brel

Wanneer hoorde ik voor het eerst een lied van Brel?
Deze prangende vraag hield me dit weekend lang bezig. Was het in de studeerkamer van mijn vader, die magische plek vol kranten en boeken waar het altijd naar sigaren rook en waar ik als kind altijd 'grote mensen'-dingen zag staan, zoals flessen met whisky en campari. Die plek, ook, waaruit altijd klanken kwamen. Bach, Beethoven, Mozart, Albinoni, Bruch. De zangeres Soledad Bravo, maar ook Edith Piaf en Barbara. Liedjes van Montand, maar ook van Ferrat en van Brel. Ze maakten allemaal indruk.

Brel associeer ik met zondagmiddagen in Amsterdam, omdat ze in mijn stamkroeg destijds steevast nummers van deze bijzondere Belg draaiden op zondagmiddag.

En Brel kreeg natuurlijk nog meer betekenis voor me toen ik in België ging wonen. Ik hield van dat land en bovenal hield ik van Vlaanderen. In mijn hoofd klonk 'mijn vlakke land, mijn Vlaanderenland' telkens als ik uit Den Haag terug reisde naar België met de trein en de torens van Gent zag opdoemen.

Ook nu nog raak ik soms ondersteboven van zijn talent. In mijn jonge jaren waren het vooral de nummers over liefde en passie waaarin ik herkenning vond: 'Le prochain amour', 'Mathilde', 'la chanson des vieux amants' maar met het voortschrijden van de tijd kreeg ik een nieuwe favoriet 'Les vieux'. Wat zit dat nummer goed in elkaar. Hierin beschrijft Brel het leven van ouden van dagen, met hun kleine wereld die bijna tot stilstand komt, hun stramme lijven, hun rimpels. Als rode draad door het nummer loopt de klok in de zitkamer, de klok die voortdurend tikt, als symbool voor de tijd die onherroepelijk verstrijkt en de dood die om de hoek loert. Brel pakt het knap aan, want eerst gaat het over hoe de klok tikt voor de 'oudjes', hoe die klok eigenlijk zegt 'ik wacht jullie op', deze boodschap maakt Brel steeds directer door een subtiel gebruik van taal. Op het allerlaatst komt de uitsmijter want dan zegt Brel niet meer dat die klok wacht op de 'vieux', de oudjes dus, die hij zo meesterlijk beschrijft, maar dan zegt hij 'de klok die ONS opwacht'. In cauda venenum.

Brel is zelf niet oud geworden. Het is hem vergaan zoals in het door hem geschreven 'Le moribond' (zou hij dat nou wel of niet hebben geschreven toen hij zelf stervende was? Wie het weet mag het me mailen), waarin hij tegen zijn geliefde zegt: "je prends le train d'avant le tien, mais on prend tous le train qu'on peut". (Letterlijk: ik neem een trein eerder dan jij, maar we nemen allemaal de trein die we kunnen nemen, maar een letterlijke vertaling doet Brel geen recht).

CV bank op www.9tot3.nl

Het is heerlijk om inspirerende thuiswerkmama's te kennen. Zelf ben ik gezegend met een hele schare aan leuke thuiswerkmoeders om me heen, die me laten zien hoeveel je van het thuiswerkouderschap kunt maken. Sommige thuiswerkmama's zie ik slechts af en toe, maar dat betekent niet dat ze minder inspireren. Een goed voorbeeld is Vivienne Westerhoud.

Al jaren geleden kwam zij met het initiatief om te bemiddelen tussen werkgevers en werkzoekenden...voor goede banen van 9 tot 3. Want waarom zou het niet mogelijk zijn om ambities onder schooltijd te verwezenlijken? Werkgevers van hun kant hebben baat bij gemotiveerde werknemers, die werk en zorg goed kunnen combineren.
Vivienne is regelmatig in diverse media gekomen met haar initiatief, tot aan de dragon's den toe.

En nu heeft ze een CV-bank op haar site waarop kandidaten hun CV kunnen plaatsen. Een extra troef, zowel voor werkzoekenden als voor werkgevers. Ook vrouwen en mannen die als zelfstandig ondernemer (willen) werken kunnen overigens hun CV plaatsen en op die manier gevonden worden door opdrachtgevers. Neem een kijkje op de site!